Konstrukcja zbiorników monolitycznych

Do najczęściej spotykanych przekryć zbiorników o przekroju kołowym należą płyty kołowe, stropy płytowo-żebrowe, stropy grzybkowe oraz powłoki kopułowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Pierwsze trzy rodzaje przekryć nie różnią się w zasadzie od konstrukcji typowych przekryć stosowanych w budynkach mieszkalnych, magazynach, halach itp.

Poza uwagami o minimalnej grubości płyt w zbiornikach podziemnych należy mieć tu na uwadze, aby rozstawy słupów w zbiornikach podziemnych nie były większe od 4,(K-4,5 m, a przekrój słupów nie mniejszy niż 25 x 25 cm (lub średnica 25 cm przy słupach okrągłych). Połączenia tych stropów ze ścianami cylindrycznymi wykonuje się przeważnie przez wewnętrzny skos o pochyleniu 1 :1 lub 1 :3, albo też w górnej części ściany kształtuje się swojego rodzaju wieniec przez obustronne poszerzenie grubości ściany. Stwarza się w ten sposób szersze miejsce oparcia przekrycia na ścianach.

Wymiarowanie monolitycznych przekryć kopułowych, a sposoby połączenia ich ze ścianami. Z trzech sposobów połączenia, a mianowicie: za pośrednictwem wieńca wydzielonego, za pośrednictwem wieńca ukrytego i bez wieńca, najczęściej spotyka się pierwszy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W tym przypadku połączenie można wykonać w dwóch wariantach:
a) powłoka kopułowa wraz z wieńcem jest połączona monolitycznie ze ścianami pionowymi,
b) wieniec jest oddzielony od ścian szczeliną dylatacyjną.

Pierwszy wariant wraz z przywieńcowym fragmentem kopuły przekrycia. Wieniec jest tu zbrojony 8 prętami, a przywieńcowe dwustronne zbrojenie powłok przenosi powstające przy wieńcu momenty zginające.
Szczegół połączenia powłoki przekrycia ze ścianą cylindryczną za pośrednictwem wieńca ukrytego. W samym poszerzeniu wieńcowym mamy największą ilość zbrojenia pierścieniowego (niekiedy 600/o siły rozporu od kopuły przejmuje wieniec), zagęszczone jest również zbrojenie pierścieniowe w kopule tuż przy wieńcu, gdyż występuje tu również rozciąganie równoleżnikowe (uprawnienia budowlane).

Powłoki monolityczne

Powłoki monolityczne zbroi się prętami południkowymi i pierścieniowymi o średnicach i rozstawie. Stosuje się tu zbrojenie pojedyncze; jedynie przy wieńcu, w celu przejęcia powstającego tu momentu zginającego, daje się również zbrojenie górne. Zasięg tego zbrojenia przy oparciu powinien odpowiadać dwukrotnemu przejściu wykresu momentu przez zero; odnosi się to głównie do kopuł płaskich o znacznym momencie ujemnym (program egzamin ustny). Po stronie zewnętrznej daje się również zbrojenie równoleżnikowe. Gdy zasięg momentu zginającego nie jest dokładnie określony, wówczas można przyjąć górne zbrojenie na szerokości 1/3 do 1/4 promienia, licząc od brzegu powłoki.

Otwory włazowe powinny być wzmocnione dodatkowymi prętami w strefie przyotworowej powłoki, należy przy tym umieszczać je w ściskanej strefie powłoki. Ze względu na szybszy montaż i niewielkie zużycie drewna coraz częściej stosuje się kopuły prefabrykowane. Kształt w rzucie elementów prefabrykowanych, z których składa się przekrycie kopułowe może być trójkątny, trapezowy, pięcio- lub sześcioboczny; w zbiornikach stosuje się głównie elementy trójkątne (opinie o programie). Element taki jest wyznaczony dwiema płaszczyznami południkowymi i płaszczyzną równoleżnikową oporową. Ma on na płaszczyznach południkowych obramowania ukośnymi żeberkami 1 połączonymi ze sobą przeponkami 2 i wzmocnionymi żeberkiem wieńcowym (segregator aktów prawnych).

W zbieżnej górnej części element prefabrykowany ma wzmocnienie 4 o pełnej wysokości żeberka, które wchodzi w monolitycznie wykonany wieniec górny wraz z górną płytą powłoki (jest to ściśle związane z metodą wykonawczą).

Przy wieńcu dolnym element wchodzi w uformowaną na całej długości dolnego wieńca wnękę oporową (promocja 3 w 1). Utworzone na krawędziach przylegania elementów żeberka zabetonowuje się, tworząc w ten sposób monolityczną całość.