Konstrukcja zbiorników monolitycznych

Prostokątne zbiorniki żelbetowe są często stosowane w budownictwie przemysłowym i komunalnym. Są one jednak na ogół niższe i o mniejszej pojemności od zbiorników okrągłych. Przyczyną tego są ich mniej korzystne wskaźniki ekonomiczne, spowodowane niekorzystniejszym stosunkiem obwodu do przekroju zbiornika oraz mniej korzystną pracą statyczną, gdyż oprócz sił rozciągających powstają tu - jak wiadomo - momenty zginające (program uprawnienia budowlane na komputer).

Główną zaletą zbiorników prostokątnych jest to, że wymagają mniejszych powierzchni oraz, że przy grupowaniu ich obok siebie nie pozostają przestrzenie bezużyteczne. W niektórych przemysłach (roszarnie, garbarnie, winiarnie, browary, przetwórnie owoców i jarzyn) potrzebne jest zgrupowanie kilku lub kilkudziesięciu zbiorników i wtedy optymalne rozwiązanie uzyskuje się stosując układ zbiorników prostokątnych.
Wykonawstwo zbiorników prostokątnych jest na ogół prostsze (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wymiary w rzucie mogą być duże, zwłaszcza przy zbiornikach zagłębionych w ziemi, wysokość - w zasadzie nie większa od 8 m.
Buduje się zbiorniki otwarte lub zamknięte w zależności od potrzeby.

Połączenia poszczególnych elementów w zbiornikach są sztywne, przegubowe, albo swobodne (oddylatowane). W zbiornikach otwartych górna krawędź jest albo swobodna, albo oparta na ramie poziomej połączonej ze ścianami w postaci wspornika wystającego do wnętrza lub na zewnątrz. Przy większych obiektach, jeżeli to ze względów technologicznych jest możliwe, daje się dodatkowe belki-ściągi dla zmniejszenia momentów. W zbiornikach zagłębionych w ziemi częściej stosuje się połączenia przegubowe lub dylatacje, natomiast przy zbiornikach wyniesionych połączenia sztywne, ułatwiające uzyskanie szczelności (uprawnienia budowlane).
Zabezpieczenie i wykończenie zewnętrzne i wewnętrzne zależy przede wszystkim od warunków gruntowych i wodnych oraz od rodzaju przechowywanej cieczy.

Zbiorniki wyniesione osłonięte nie wymagają żadnych zabiegów, nieosłonięte natomiast zabezpieczamy niekiedy warstwą ocieplającą, np. z supremy lub szkła piankowego, a następnie warstwą nieprzepuszczalną, np. blachą, eternitem, tynkiem cementowym itp.

Zbiorniki zagłębione w ziemi

Zbiorniki zagłębione w ziemi chroni się przede wszystkim od wody gruntowej i od wód opadowych. Na ogół wystarcza dwukrotne posmarowanie bitumem, ewentualnie trzykrotne, z założeniem 2 warstw papy lub włókien szklanych jako wzmocnienia. Przy wysokim zwierciadle wody gruntowej stosuje się izolację typu ciężkiego, osłoniętą ścianką żelbetową lub murowaną. Izolację dna wykonuje się z 2 warstw papy bitumicznej ułożonej na warstwie chudego betonu (program egzamin ustny).
Jeżeli istnieje możliwość grawitacyjnego odprowadzenia wody, to z zasady stosuje się drenaż wokół zbiornika oraz całego dna.

Drenaż służy do odprowadzenia wód gruntowych przesiąkających z poziomu terenu, wód opadowych oraz przenikających przez nieszczelności dna i ścian wód ze zbiornika. Drenaż jest konieczny, gdy chcemy trwale obniżyć poziom wody gruntowej lub zabezpieczyć przed okresowym jego podnoszeniem się ponad poziom dna zbiornika. Ważne to jest np. przy posadowieniu zbiornika na gruntach lessowych, które pod wpływem wzrostu stopnia zawilgocenia zmieniają swoje właściwości (opinie o programie). Sieć drenażową zakłada się tuż pod dnem, w warstwie przepuszczalnej (żwir lub piasek) grubości 30-f-50 cm, ułożonej pod dnem. Taką warstwą może być także płyta z chudego porowatego betonu.

Sączki drenażu (ceramiczne lub betonowe) układa się w spadku zgodnym ze spadkiem płyty dennej, w rozstawie do 4 m. Pod każdą szczeliną dylatacyjną dna należy ułożyć także sączki. W niektórych przypadkach sieć drenażową z sączków uzupełnia się przez wypełnienie wykopów pod rury zasilające i odprowadzające oraz wokół ścian zbiornika, narzutem z kamienia, żwirem lub chudym porowatym betonem. Drenaż bywa również wykorzystywany do kontroli szczelności dna. Daje się wtedy kilka studzienek kontrolnych na końcach poszczególnych gałęzi sieci drenażowej i one pozwalają na stwierdzenie, które fragmenty zbiornika mają poważniejsze przecieki (segregator aktów prawnych).
Wewnątrz zbiornik wyprawia się zwykle zaprawą cementową z dodatkami uszczelniającymi lub bez i wygładza się lub „wypala”, a czasami torkretuje.

Przy wodzie pitnej lub cieczach, które chroni się przed zanieczyszczeniami wnętrze zbiornika maluje się specjalnymi, dobrze kryjącymi i o dużej przyczepności farbami lub wykłada płytkami. Ułatwia to utrzymanie czystości. W zbiornikach naftowych dla uszczelnienia i zabezpieczenia betonu daje się wykładziny z płyt stalowych galwanizowanych lub specjalne zabezpieczenie w postaci ściany (promocja 3 w 1).