Konstrukcja złącza

Z uwagi na zwiększone zużycie stali przegubowe złącza stalowe należą do rzadko stosowanych w budownictwie ogólnym. Konstrukcja takich złączy zbliżona jest pod pewnym względem do rozwiązań stosowanych w budownictwie stalowym. Znajdują one zastosowanie w przypadku znacznych sił osiowych, gdy konieczne jest bardziej staranne wykonanie złącza i umożliwienie swobodniejszego obrotu słupa w przegubie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konstrukcja złącza polega przeważnie na wyposażeniu końcówek słupa w blachy czołowe, między którymi umieszczana jest płytka centrująca. Płyty czołowe mają zwykle grubość 12-14 mm i powinny być kotwione za pomocą co najmniej 4 prętów o średnicy nie mniejszej niż średnica zbrojenia podłużnego słupa na głębokość co najmniej 20 d {d średnica prętów). Płytka centrująca ma grubość 3h-5 mm i wymiary nie większe od połowy odpowiednich wymiarów przekroju poprzecznego słupa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Strefy przyzłączowe należy na długości zakładu prętów kotwiących płyty czołowe i prętów zbrojenia podłużnego słupów wzmocnić siatkami zgrzewanymi zgodnie z zasadami. Przenoszenie sił ściskających następuje przez część złącza wypełnioną betonem „na mokro” bądź przez część prefabrykowaną (czop) i beton układany „na mokro” (uprawnienia budowlane).

Z uwagi na przenoszenie siły podłużnej konstrukcja żelbetowych połączeń sztywnych na ogół niewiele odbiega od konstrukcji analogicznych połączeń przegubowych. Podobnie jak w przypadku tamtych połączeń, można pod względem ukształtowania prefabrykatów w złączu wyróżnić złącza płaskie, sferyczne i czopowe, przy czym te ostatnie występują tu najczęściej. Istotna różnica w stosunku do połączeń przegubowych polega głównie na połączeniu zbrojenia podłużnego słupów dla przeniesienia odpowiednich momentów zginających (program egzamin ustny).

Ciągłość zbrojenia

Podobnie jak w złączach przegubowych, zarówno skrajne części słupów, jak i czopy (jeżeli nie stanowią ich rury stalowe) wymagają wzmocnienia siatkami zgrzewanymi. Ponadto w części złącza wypełnianej „na mokro” należy, z uwagi na pracę łączonego tu zbrojenia głównego i lepsze powiązanie świeżego betonu z betonem łączonych prefabrykatów, stosować strzemiona o rozstawie nie większym niż 5 średnic prętów zbrojenia i nie większym niż 12 cm. Należy jeszcze dodać, że duże znaczenie dla nośności złączy ma staranne wypełnienie złącza betonem. Beton powinien być konsystencji gęstoplastycznej, aby skurcz jego był możliwie mały. Zaleca się mechaniczne zagęszczenie betonu za pomocą wibratora (opinie o programie).

Przykładem złącza sztywnego, w którym przekazywanie sił przez beton następuje identycznie jak w przegubowym złączu płaskim, jest złącze. Ciągłość zbrojenia w tym złączu uzyskuje się przez wprowadzenie wypuszczonych z górnego słupa prętów zbrojenia podłużnego do odpowiednio uformowanych kanałów w słupie dolnym i wypełnieniu kanałów i spoiny mocną zaprawą cementową wtłaczaną pod ciśnieniem. Kanały dzięki zastosowaniu specjalnych osłon mają dyblowo ukształtowane ścianki boczne, a głębokość ich zapewnia wymagane zakotwienie prętów zbrojenia (segregator aktów prawnych).

Wystające pręty rozmieszcza się tak, aby uzyskać jak najmniejsze ich odgięcie i minimalne zmniejszenie obliczeniowej wysokości przekroju w złączu. W miejscach załamania i na długości zakotwienia prętów zbrojenia należy odpowiednio zagęścić strzemiona. W rozwiązaniu tego złącza, stosowanym w RFN, wytrzymałość betonu prefabrykatów wynosiła co najmniej 30 MPa, a zaprawy cementowej 35 MPa po 24 godzinach.

W niektórych rozwiązaniach sztywnych połączeń słupów spotyka się łączenie prętów za pomocą nakrętek gwintowanych (promocja 3 w 1). Dwa przykłady takich połączeń. W przykładzie pierwszym słup górny opiera się bezpośrednio na prętach zbrojenia zaopatrzonych w nakrętki, które pozwalają na jego dokładne ustawienie. Po rektyfikacji słupa nakrętki zostają dospawane do blach połączonych z prętami znajdującymi się w słupie dolnym, co pozwala uzyskać pełną ciągłość zbrojenia.