Konstruktorzy

Celem obliczenia statycznego jest stwierdzenie dostatecznej stałości budowli. Z charakteru konstrukcji żelbetowych wynika, że już ustroje najprostsze przedstawiają typ pod względem statycznym stosunkowo zawiły (program uprawnienia budowlane na komputer). Konstruktorzy, projektujący budowle żelbetowe, muszą zatem operować poważnymi wiadomościami statycznymi, które muszą być bezwarunkowo uzupełnione przez studium i, w miarę możności, przez wykonywanie naukowych doświadczeń, przy czym oczywiście konieczna jest znajomość postępowania przy wykonywaniu budowli i znajomość wszystkich okresów, przez jakie budowla przechodzi, zanim może być oddana do użytku. Tu należy dodać, że projektujący powinien posiadać umiejętność zużytkowania swych wiadomości statycznych do celów obliczeń konstrukcji żelbetowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obliczenia, które już w prymitywnych ustrojach żelbetowych wymagają znacznego nakładu pracy rachunkowej w porównaniu z obliczeniem konstrukcji żelaznych lub drewnianych, mają być przeprowadzane przejrzyście, przy użyciu metod niezbyt skomplikowanych, o ile możności popartych badaniami doświadczalnymi (uprawnienia budowlane). Konstruując ustroje żelbetowe, należy starać się o zmniejszanie niewyznaczalności statycznej np. przez stosowanie, o ile tylko stałość budowli na to pozwala, przegubów, które, jako tak zwane półprzeguby, dadzą się zawsze z łatwością wykonać. W wielu przypadkach, ze względu na niepewność założeń, posługiwać się można metodami przybliżonymi bez szkody dla stałości budowli, a z pożytkiem dla szybkości opracowania projektu (program egzamin ustny).

Materiały składowe

Dokładna znajomość materiałów składowych betonu wzmocnionego pozwala na trafne przyjęcia, upraszczające konstruowanie. Od dawna np., opierając się na wynikach doświadczeń, pomija się przy projektowaniu prętów zginanych strefę ciągnioną betonu, przez co, zachowując wystarczającą pewność, zmniejsza się nakład pracy rachunkowej. Potrzebne w pewnych przypadkach zabezpieczenie belek przed drobnymi nawet rysami strefy ciągnionej da się uzyskać w stosowny sposób przy konstruowaniu i wykonaniu. Podobnie słuszne jest przyjęcie, odnoszące się do obliczania zbiorników cylindrycznych (opinie o programie).

Zwykle oblicza się przekrój wkładek na całkowitą siłę ciągnącą w pierścieniach, o pewnej przyjętej wysokości, a grubość ściany zbiornika dobiera się, licząc przekrój samego betonu również na całkowite ciągnienie, przy zachowaniu, ze względu na szczelność, niskiego natężenia dopuszczalnego betonu rozciąganego. Zresztą obliczanie wszelkich elementów konstrukcji żelbetowych oparte jest na przyjęciach, wskazanych wynikami doświadczeń i obserwacją budowli wykonanych (segregator aktów prawnych). Zatem pręty ciśnione osiowo obliczane są, zależnie od ustroju, z uwzględnieniem całego lub części przekroju betonu, a nadto z uwzględnieniem różnego wpływu wkładek podłużnych i poprzecznych. Podobnie projektowanie łuków i ram opiera się na przyjęciach przybliżonych, dopuszczających inne stadium dla wyznaczenia wielkości statycznie niewyznaczalnych, a inne dla sprawdzenia natężeń.

Elementy konstrukcyjne w ustrojach żelbetowych nie występują, jak w innych konstrukcjach, w sposób naturalny, stanowiąc części składowe całej budowli, lecz są tylko fikcją, elementami pomyślanymi, uzyskanymi przez sztuczny rozkład budowli, zwykle o charakterze monolitycznym, który to rozkład ma na celu przekształcenie form zawiłych na elementy prostsze, dające się zaliczyć do typów, znanych w normalnych obliczeniach statyki (promocja 3 w 1).

Oprócz najprostszych elementów pomyślanych, jakimi są płyta, belka teowa i słup, bywają rozpatrywane w ustrojach zawilszych elementy rzeczywiste, na które z pewnych powodów (np. ze względu na zmianę ciepłoty, postępowanie przy wykonaniu, poddawanie się gruntu) budowle skomplikowane są podzielone. Takimi elementami mogą być np. ramy dwuprzegubowe, łuki z wystającymi jedno- lub obustronnie wspornikami itp.