Konsystencja betonu

Porównanie wykresów konsystencji betonu i wytrzymałości wskazuje, że w najkorzystniejszym przedziale stosunku wic (0,5-0,6) metoda Abramsa wykazuje niedostateczną czułość pomiaru (dokładność pomiaru wynosi 0.5 cm, zmiana wic o 10% daje zmianę wysokości 1 cm), zaś metoda rozpływu przypisuje większą płynność betonom o mniejszej zawartości wody lub też jednakową o różnych współczynnikach wic (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wnioski te odnoszą się naturalnie jedynie do badanego betonu, dają jednak ogólne pojęcie o niedoskonałości metody. Dodać do tego należy czułość tych metod na czynniki przypadkowe (sposób ubicia, współczynnik tarcia betonu po stole itd.) oraz czysto empiryczny ich charakter nie pozwalający się ująć w schemat sprecyzowanych zjawisk fizycznych, dających się zdefiniować matematycznie i pomierzyć (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pewnym ulepszeniem w stosunku do dwu poprzednich sposobów jest metoda zaproponowana przez II. Kolba.

Beton wkłada się do górnego stożka, a następnie nagłym ruchem otwierana jest zasuwa. W zależności od konsystencji wypada ze stożka mniej lub więcej betonu. Następnie wstrząsa się całe urządzenie korbą i notuje liczbę wstrząsów koniecznych do opróżnienia stożka. Następnie mierzy się średnicę rozpływu. Średnica w cm, dzielona przez liczbę wstrząsów, jest miarą konsystencji. Graf opracował i zaproponował wykonanie próby osiadania za pomocą stożka i próby rozpływu na platformie (uprawnienia budowlane).

Prób tych dokonuje się na jednym i tym samym urządzeniu i z tym samym betonem, przy czym kolejność jest następująca: najpierw pomiar opadu stożka a potem pomiar rozpływu. Jedną z dalszych metod pomiaru świeżej masy betonowej jest próba de- formacyjna Powersa. Stosując ten przyrząd, na rozformowanym stożku betonu kładziemy jako obciążenie talerz z prowadnicą, naciskający beton i przy wstrząsaniu stołu rozgniatający go tak, że pierwotny stożek betonowy staje się walcem. Liczba wstrząsów potrzebnych do całkowitej deformacji stożka na walec jest miarą konsystencji.

Próbka masy betonowej

Pierwsza z nich polega na pomiarze stosunków ciężarów objętościowych betonu ubitego w analogiczny sposób w dwóch pudłach, z których jedno jest puste, a drugie posiada wewnątrz siatkę przestrzenną z prętów stalowych, analogicznych do zbrojenia w deskowaniu (program egzamin ustny). Metoda Vebe posługuje się specjalnym aparatem wibrującym stożek betonowy tak długo, dopóki nie zamieni się on w płaską warstwę. Wobec dość szerokiego stosowania w Polsce pomiaru konsystencji masy betonowej za pomocą stołu wibracyjnego opiszemy tę metodę bardziej szczegółowo.

Jest ona, obok stolika wstrząsowego i stożka Abramsa, zalecana przez normę PN-55/B-06250. W porównaniu do dwóch pozostałych sposobów metoda stołu wibracyjnego daje rezultaty najdokładniejsze (opinie o programie). Sprzęt pomiarowy składa się z: formy 1 w postaci ściętego stożka bez den wykonanego z blachy stalowej z dwoma uchwytami, przy czym podstawy stożka powinny być płaskie i prostopadłe do osi stożka, wewnętrzna powierzchnia stożka powinna być czysta i gładka, wsypu 2 z blachy stalowej w postaci odwróconego stożka ściętego o średnicy dolnej 90 mm, średnicy górnej 140 i wysokości 75 mm, naczynia cylindrycznego 3 o średnicy wewnętrznej 220 mm i wysokości 200 mm, stołu wibracyjnego 4 o częstotliwości 3000 + 300 drgań oraz z ubijaka 5 (segregator aktów prawnych).

Próbka masy betonowej może być wykonana przy zarobieniu próbnej mieszanki lub pobrana spod betoniarki w czasie produkcji masy betonowej możliwie bezpośrednio po wymieszaniu. Próbkę masy betonowej z próbnej mieszanki wykonuje się w ilości 5 1 na stole laboratoryjnym - odważając według ustalonej właściwej ilości składników (recepty) ilości poszczególnych składników w stanie suchym i dolewając wody. Po dokładnym wymieszaniu próbkę pobiera się do badań (promocja 3 w 1).

Próbkę masy betonowej spod betoniarki pobiera się do naczynia o pojemności co najmniej 10 litrów i po przemieszaniu odważa się ilość odpowiadającą 5 1 całkowicie zagęszczonej masy betonowej.