Konsystencja mieszanki betonowej

Konsystencja mieszanki betonowej powinna tak być dobrana, aby w czasie transportu mieszanka betonowa nie ulegała segregacji, a po ułożeniu w formach tworzyła jednolitą i ścisłą masę, gdyż od tych cech zależą właściwości stwardniałego betonu, przede wszystkim jego wytrzymałość, trwałość i wodoszczelność. Stopień założonej konsystencji zależy od stosowanej przez wykonawcę techniki zagęszczania, ilości zbrojenia oraz kształtu i wymiaru form, w których mieszanka betonowa jest układana (efekt ściany) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z doborem odpowiedniej konsystencji jest ściśle związana ilość zastosowanej wody. Nadmiar wody prowadzi do zmniejszenia siły adhezji w mieszance betonowej, a w czasie twardnienia betonu powoduje tworzenie się zwiększonej ilości porów strukturalnych wskutek wydalania wody do granicy odpowiadającej stanowi higrometrycznemu ośrodka. Następstwem tego jest pogorszenie wszystkich właściwości stwardniałego betonu. Z drugiej strony, przy zbyt małej ilości wody otrzyma się beton trudno urabialny, w którym przy zbyt małej efektywności zagęszczania tworzyć się będą jamy wpływające również na pogorszenie cech stwardniałego betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Optymalną ilością wody będzie taka, przy której uzyska się urabialność umożliwiającą największą układalność mieszanki betonowej. W celu zmniejszenia ilości pracy potrzebnej do zagęszczania mieszanki betonowej korzystne jest zastosowanie domieszek zmniejszających tarcie wewnętrzne (uprawnienia budowlane). Ponieważ klasa betonu, a więc i współczynnik W/C są w założeniach ustalone, nieuwzględnienie tego zalecenia musi spowodować zwiększenie zużycia cementu. Na przykład zwiększenie ilości cementu przez zastosowanie konsystencji plastycznej zamiast wilgotnej wynosi ok. 17% w stosunku do tej ostatniej. Doboru właściwej konsystencji w zależności od rodzaju konstrukcji i sposobu zagęszczania należy dokonać na podstawie (program egzamin ustny).

Najmniejsze zużycie cementu

Zasadniczym założeniem wymaganym przez projekt konstrukcyjny jest klasa betonu równoznaczna z wytrzymałością gwarantowaną R%, jaką beton powinien uzyskać przed pełnym obciążeniem konstrukcji. Jeżeli dokumentacja nie określa czasu, po którym konstrukcja zostanie poddana całkowitemu obciążeniu, czas ten należy przyjąć jako równy 28 dniom. Zgodnie z wymaganiami normy jako założenie przy projektowaniu składu betonu należy przyjąć wytrzymałość umowną równą wytrzymałości średniej R, jeżeli dojrzewanie betonu będzie odbywać się v/ warunkach naturalnych, tj. przy średniej dobowej temperaturze otoczenia nie niższej niż +10°C i przy zastosowaniu normalnych procesów technologicznych. Dla innych warunków należy wpływ ten na wytrzymałość umowną określić za pomocą współczynnika ji = R“/R (opinie o programie).

Wzór jest ważny dla czasu 28-90 dni. Jeżeli w okresie tym średnia temperatura powietrza spadnie poniżej + 10°C, to dni te należy pominąć w obliczeniach. Norma PN-75/B-06250 przewiduje trzy rodzaje warunków wykonania betonu, od których zależy określenie wytrzymałości średniej. Powinna ona wynosić w warunkach przemysłowych produkcji betonu od 1,13 R£ do ok. 1,25 R% zależnie od doświadczeń poprzednich okresów produkcji. Dla przeciętnych warunków wykonania betonu średnią wytrzymałość przyjmuje się, a dla prymitywnych warunków wykonania betonów nie określa się wytrzymałości średniej, a jedynie wymaganą ilość cementu na 1 m³ mieszanki. Wynosi ona 300 kg/m³ przy klasie betonu 75 i 350 kg/m³ przy klasie 100 (segregator aktów prawnych).

Sprawa doboru najwłaściwszego w danym przypadku kruszywa wiąże się ściśle z założeniami ekonomicznymi projektu betonu. Doboru odpowiedniej kompozycji uziarnienia kruszywa dokonuje się przy założeniu zmniejszenia do minimum jego jamistości, gdyż uzyskuje się wtedy najmniejsze zużycie cementu. Sprawę granulacji kruszywa z punktu widzenia technologicznego rozpatrzono w p. 2.3 (promocja 3 w 1). Przy opracowaniu założeń projektu betonu należy studium tego problemu poszerzyć uwzględniając warunki miejscowe. Ze względów ekonomicznych dąży się do uzyskania jak najmniejszych kosztów transportu, co wiąże się z wyborem najbliżej leżących punktów poboru kruszywa.