Kontakt cementu z wodą

Powierzchnia właściwa cementu zbadana metodą Blaine’a jest zwykle dwa razy większa niż zbadana metodą Wagnera. Czas wiązania. Podczas kontaktu cementu z wodą rozpoczynają się reakcje chemiczne, doprowadzające do powstawania nowego związku o odmiennych właściwościach chemicznych i fizycznych niż pierwotne. Istnieje wiele teorii, które tłumaczą zjawiska chemiczne i fizyczne w początkowym i późniejszym okresie kontaktu cementu z wodą, lecz problem ten nie jest jeszcze całkowicie wyjaśniony (program uprawnienia budowlane na komputer). Jako najbardziej prawdopodobną można przyjąć teorię twardnienia cementu podaną przez A.A. Bajkowa, która podaje przebieg tego procesu w trzech stadiach:

1. Stadium rozpuszczania ziarn cementu postępującego stopniowo, od zewnętrznych warstw do wnętrza;
2. Stadium koloidacji w nasyconym roztworze, w którym stałe produkty wydzielają się w stanie bardzo rozdrobnionym, tworząc układ koloidalny w postaci gelu cementowego, stanowiącego stan plastyczny w przeciwieństwie do ciekłej mieszaniny cementu i wody bezpośrednio po ich zmieszaniu;
3. Stadium krystalizacji, w którym gel cementowy przekształca się na trudniej rozpuszczalne kryształy, zapewniające przez swą przestrzenną budowę zwiększenie wytrzymałości produktu ze spoiwem cementowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Czas od zarobienia cementu wodą do osiągnięcia pewnej ściśle określonej wytrzymałości przez mieszaninę cementu i wody nazywa się czasem wiązania. Czas wiązania ma dwa bardzo ważne okresy: początek wiązania i koniec wiązania. Te dwa stany wiązania cementu staramy się oznaczyć, lecz oczywiście ich określenie jest tylko umowne. Po okresie, w którym stwierdza się koniec wiązania, następuje twardnienie tworzywa cementowego, czyli dalsze zwiększanie jego wytrzymałości spowodowane dalszą hydratacją ziarn cementu (uprawnienia budowlane).

Czas wiązania cementu

Oznaczanie czasu wiązania cementu przeprowadza się na zaczynie cementowym wymieszanym w mieszarce mechanicznej, używanej do oznaczania cech wytrzymałościowych cementu. Zaczyn wykonuje się z właściwą ilością wody (ok. 20-^-30°/o masy cementu), zapewniającą tzw. właściwą konsystencję, zbadaną walcem o średnicy 10 mm zamocowanym w przyrządzie Vicata i zagłębiającym się do poziomu 5-7 mm nad szklaną płytką, na której umieszczona jest próbka zaczynu wewnątrz formy o kształcie stożka ściętego (program egzamin ustny).

Po ustaleniu właściwej konsystencji zaczynu cementowego rozpoczyna się sprawdzanie stanu próbki, a raczej jej wytrzymałości na ściskanie. Do pomiaru używa się igły o średnicy 1,1 mm, a masa części urządzenia działającego na igłę jest stała i wynosi 300 g. Przyjmuje się, że początek wiązania występuje, gdy igła zatrzyma się 2-r-4 mm nad dnem próbki, a koniec wiązania, gdy wchodzi ona w zaczyn cementowy nie więcej niż 1 mm. W tym ostatnim przypadku ciśnienie igły na próbkę wynosi 3 MPa (0,3 kG/mm²) (opinie o programie).

Czas wiązania cementu zależy (pomijając tarcie o pobocznicę igły) od składu chemicznego, miałkości cementu, zawartości wody w zaczynie i temperatury, w której wykonuje się badania. Proces wiązania jest opóźniony, gdy cement ma zbyt grube uziarnienie, ilość wody w zaczynie jest większa lub temperatura otoczenia jest niższa niż wymagana do badań. Stwierdzono ponadto, że obecność w tworzywie innych materiałów sypkich poza cementem powoduje zmianę układu polidyspersyjnego i czasu wiązania. Problem byłby rozwiązany należycie, gdyby można było prowadzić pomiary czasu wiązania cementu nie tylko dla zaczynu, lecz również dla zapraw i betonów. Wśród wielu metod badania czasu wiązania zapraw i betonów należy wymienić trzy powszechnie znane, stosowane jednak tylko w nielicznych przypadkach (segregator aktów prawnych).

Badanie początku wiązania cementu zarówno w zaczynach, jak i w betonach można przeprowadzić metodą zmiany oporu elektrycznego w wiążącym tworzywie. Jak wykazano, za początek wiązania można uznać moment, w którym oporność zaczynu jest najmniejsza (promocja 3 w 1).