Kontynentalna część kraju

Kontynentalna część kraju dzieli się na Łotwę Centralną o rzeźbie urozmaiconej licznymi wzgórzami morenowymi i Wysoczyznę Widzemską, zwaną również Pojezierzem Inflanckim. Wsch. Łotwa, oddzielona obniżeniem rzeki Ewikszty zdominowana jest przez pagórkowaty krajobraz Wysoczyzny Latgalskiej z licznymi dużymi jeziorami polodowcowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Łotwa leży w strefie klimatu umiarkowanego przejściowego, z silnie zaznaczonym wpływem cer h morskie li - zwł. w części zach. Średnie temp. stycznia wahają się od -2,8 w Lipawic do -6,(CC w Daugavpils. Średnie temp. lipca oscylują w okolicy I 7″C (od I 6,7 w Li pawie do 1 7,6 w Daugavpils). Rozkład rocznych sum opadów zmniejsza się postępując od zach., gdzie na Pojezierzu Kurlnndzkim wynoszą one ok. 750 mm, do ok. 61 7 mm w Rydze i 550 mm na wsch (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Łotwa posiada stosunkowo gęstą sieć rzeczną, którą stanowią jednak w większości krótkie cieki wypływające ze wzniesień morenowych. Najdłuższą rzeką jest Dźwinn o (Ił. 1020 km (z czego 567 km w granicach Łotwy). Jej największymi dopływami są: Ewikszta -114 km - I 16 km. Inne ważniejsze rzeki to: Gauja (452 km) i Windawa (846 km). Istotnym elementem krajobrazu polodowcowego są jeziora, których liczba wynosi ok. i tys., a zajmują one obszar 969 km (ok. 1,5% pow. kraju). Największe z nich to: łubnń - 82 km ’, Raźno - 5 5 km-‘, Bartnie kie - 58 kur (uprawnienia budowlane). Oprócz jezior polodowcowych na terenie Łotwy znajduje się kilka jezior przybrzeżnych, powstałych przez odcięcie zatok mierzejami. Największe z nich to: Lipawskie - 57 km i Engurc - 55 km.

W pokrywie glebowej przeważają gleby bielitowe i bielicowo-darniowe powstałe na utworach polodowcowych. Znaczący jest również udział gleb bagiennych i torfowisk, jedynie na Nizinie Zemgalskiej występują urodzajniejsze czarne ziemie pobagienne. Łotwa leży w strefie roślinnej lasów mieszanych, a ze względuna niską jakość gleb duża ich część zachowała się do dzisiaj. Obszary zalesione zajmują ok. 59% pow. kraju. W strukturze gatunkowej dominują: sosna (52%), świerk (20%) i brzoza (15%). Faunę stanowią gatunki takie jak jelenie, sarny, dziki, łosie, bobry, a wśród drapieżników wilki, lisy i rysie. Na terytorium kraju znajduje się I park narodowy w dolinie rzeki Gauji o pow. 620 km-‘ oraz kilku mniejszych rezerwatów przyrody (program egzamin ustny).

Zaludnienie Łotwy wykazywało w ostatnim wieku znaczne wahania. Według statystyk radzieckich w końcu XIX w. obecne terytorium kraju zamieszkiwało ok. 1929 tys. mieszk. ( 1897), a wskutek dynamicznego rozwoju gospodarczego tego obszaru na przełomie wieków, liczba ludności w 1913 osiągnęła 249 5 tys. Zniszczenia wojenne i odpływ Rosjan po uzyskaniu przez Łotwę niepodległości sprawiły, że w okresie międzywojennym liczba ludności znacznie spadła (1857 tys. - 1925). Poziom zaludnienia sprzed I wojny światowej Łotwa odzyskała dopiero w poł. lat 70. Tempo wzrostu liczby ludności było jednak coraz wolniejsze i w następnych I 5 latach zwiększyła się ona jedynie o 2,5%, z 2503 tys. (1979) do 2566 tys. mieszk. (1994) (opinie o programie).

Od połowy lat 90. notuje się jej stały spadek, co jest wywołane nie tylko ujemnym przyrostem naturalnym, ale także znacznym odpływem napływowej ludności rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej (segregator aktów prawnych). W wyniku tych procesów w 1999 zaludnienie Łotwy zmniejszyło się do 2.554 tys. W strukturze narodowościowej znaczny odsetek stanowią mniejszość i, w tym gł. osiedlający się po wojnie Rosjanie (32,5%), Białorusini (4%) i Ukraińcy (2,9%), a także Polacy, Niemcy i Żydzi. Łotysze stanowią jedynie 55,3% populacji. Dla porównania w okresie międzywojennym ich udział wynosił 77%, podczas gdy Rosjan jedynie 8,8% (1935). Napływ osób z innych republik byłego ZSRR związany był z rozwojem przemysłu i postępującą urbanizacją. O ile w 1935 w miastach mieszkało jedynie 57,2% ogółu obywateli, to w-1999 poziom urbanizacji osiągnął 73,8% (promocja 3 w 1).