Warstwa wierzchnia zabezpieczająca
Warstwa wierzchnia zabezpieczająca od mechanicznych uszkodzeń powinna być tak przede wszystkim zrobiona, ażeby przy termicznych wydłużeniach, na jakie jest narażona, nie podlegała uszkodzeniom i jednocześnie — aby zabezpieczała od zniszczeń położoną pod nią powłokę wodoszczelną. Można tę warstwę wykonać różnymi sposobami (program na komputer). Najprościej zrobić ją z desek lub łat na legarach, swobodnie położonych na powłoce wodoszczelnej w kierunku spadku tarasu. Można również ułożyć płyty betonowe chodnikowe na warstwie piasku.
Można także wykonać tę warstwę jako posadzkę betonową o grubości ok. 4 cm betonowaną bezpośrednio na tarasie. W tym przypadku betonowana powierzchnia powinna być podzielona spoinami dylatacyjnymi na pola (możliwie kwadratowe) o powierzchni 1 do 2 m2. Spoiny te powstają przez ustawienie listewek w czasie betonowania (program na telefon). Gdy beton zaczyna już wiązać, listewki się wyjmuje, a następnie spoiny zapełnia się masą asfaltową, specjalnie do tego przeznaczoną. Warstwę wierzchnią, trwałą, estetyczną, lekką i nie powodującą uszkodzeń powłoki wodochronnej przy termicznych wydłużeniach, można wykonać z płytek terakotowych ułożonych na odpowiedniej masie asfaltowej. Masa ta musi być elastyczna, nie krucha, o wysokiej temperaturze topliwości. Zła masa wycieka do rynien. Zamiast płytek terakotowych można zastosować tańsze od nich płytki cementowe pod warunkiem, żeby te płytki były odporne na działania atmosferyczne (można wykonać próbę na zamrażanie).
Można również zastosować płyty z asfaltobetonu itp. Stropodachy pełne podobnie jak przegrody zewnętrzne powinny być tak zaprojektowane, aby w określonych warunkach mikroklimatu pomieszczeń i klimatu zewnętrznego spełniały warunki odpowiedniej izolacyjności termicznej, posiadały odpowiednią zdolność utrzymania ciepła, uniemożliwiały powstawanie zjawiska skraplania pary wodnej lub skraplanie wilgoci w zastosowanych materiałach (program egzamin ustny). Dla zabezpieczenia stropodachu przed skraplaniem się wilgoci w materiałach użytych do jego wykonania stosowana jest przeważnie paroizolacja. Paroizolacja w zależności od potrzeby może być wykonana z różnych materiałów o różnych wartościach oporu dyfuzyjnego. Może to być jednokrotne posmarowanie lepikiem asfaltowym, jedna lub dwie warstwy papy itp. Najczęściej paroizolację w stropodachach stanowią dwie warstwy papy sklejone tylko na zakładach i ułożone luźno dla umożliwienia swobodnych ruchów pod wpływem różnic temperatur.
Gładź cementowa
Paroizolację, o ile jest konieczna, układa się zazwyczaj jak najniżej, tj. na płycie nośnej (opinie o programie). Izolację termiczną umieszcza się nad warstwą paroizolacji, w strefie zabezpieczonej przed przenikaniem wilgoci. Chroni ona konstrukcję nośną przed nadmiernymi różnicami temperatur. Pokrycie stanowi najczęściej kilka warstw papy przyklejonych lepikiem między sobą i do warstwy wyrównawczej gładzi (segregator aktów prawnych).
Gładź cementowa grubości ok. 3 cm powinna mieć szczeliny dylatacyjne w odległości ok. 1,5 m w obu kierunkach dla umożliwienia swobodnych ruchów (promocja 3 w 1). Sufit stropodachu może być poziomy lub pochyły. W przypadku stropu poziomego dla wykonania spadków daje się warstwę wyrównawczą najczęściej z betonu lekkiego lub innego materiału o małym ciężarze objętościowym.
