Wzrost produkcji tworzyw sztucznych

Wzrost produkcji tworzyw sztucznych oraz metali nieżelaznych w państwach zachodnich, przewidywany do 1975 r., świadczy o tym, jak wielkie znaczenie przepisuje się dalszemu rozwojowi wytwórczości tworzyw sztucznych (program uprawnienia budowlane na komputer). Względnie powolny rozwój przemysłu tworzyw sztucznych w Anglii, Francji i USA, w porównaniu lub Włochami, jest w pewnej mierze skutkiem ich pomyślnej sytuacji surowcowej. Ubogie Włochy produkcją tworzyw sztucznych z własnych surowców pokrywają niedobór metali nieżelaznych; NRF w pierwszych latach powojennych była w podobnej sytuacji, ponadto miała do odbudowania najpotężniejszy w Europie przemysł syntetyczny budowany w ciągu okresu międzywojennego oraz podczas II wojny światowej. Trzeba bowiem pamiętać, że stojące dziś na drugim miejscu Niemcy były przed wojną głównym producentem tworzyw sztucznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wg Z. Sławińskiego 5-letni wskaźnik rozwoju produkcji tworzyw sztucznych wynosi zarówno w państwach kapitalistycznych, jak i demokratycznych 200-250%. Poniżej tej normy znajdują się USA (ponad 55% produkcji krajów kapitalistycznych), a powyżej Włochy (550%) oraz Czechosłowacja (380%) (uprawnienia budowlane).

Jeszcze jeden ciekawy wskaźnik ekonomiczny stanowi produkcja roczna przeliczona na głowę mieszkańca. Jak widzimy, przemysłowe państwa obozu demokratycznego nie ustępują potentatom kapitalistycznym, natomiast Polska zajmuje niewspółmiernie dalekie miejsce. Plany rozwojowe są jednak bardzo ambitne i z biegiem lat powinny naszą pozycję polepszyć (program egzamin ustny).

Brak dostępnych źródeł światowych

Jeśli chodzi o rozbicie produkcji na działy, to wobec braku dostępnych źródeł światowych można oprzeć się na materiałach amerykańskich; dzięki wielkości udziału produkcji amerykańskiej w całokształcie produkcji światowej oraz wielostronności produkcji można ją z większym prawdopodobieństwem uważać za przykład typowy niż wytwórczość któregokolwiek z państw europejskich. Niemniej należy podkreślić, że niemal w każdym państwie istnieją specjalnie wyróżnione działy produkcji, inne niż w pozostałych krajach (opinie o programie).

Trzeba wreszcie zwrócić uwagę na fakt przesuwania się punktu ciężkości produkcji z duroplastów (zwłaszcza zaś żywic fenolowych i mocznikowych) na termoplasty. W ten sam sposób układają się stosunki w Polsce. W chwili obecnej jesteśmy w stanie produkować tworzywa sztuczne na bazie fenoli (fenoplasty), mocznika i melaminy (aminoplasty), kaprolaktamu (poliamidy), kazeiny mlecznej (galalit) oraz celulozy (azotan celulozy, czyli nitroceluloza). Od kilku lat rozwija się przetwórstwo materiałów importowanych (acetylocelulozy, polistyrenu, a przede wszystkim polichlorku winylu) - podstawowych dziś tworzyw sztucznych, które w niedalekiej przyszłości mają być produkowane w Polsce (segregator aktów prawnych).

Z laboratoriów Instytutu Tworzyw Sztucznych w Warszawie przeszły do ćwierćtechnicznej produkcji żywice epoksydowe i poliestrowe. Umiemy już wytwarzać laminaty poliestrowe, a z nich nadwozia, obudowy maszyn, płyty faliste, rozmaite części armatury, a nawet elementy kopuł.

Z wachlarza produkcji tworzyw sztucznych może budownictwo otrzymać swoją cząstkę, lecz musi jej zażądać, ma bowiem sporo konkurentów. Dużo zakładów produkcyjnych i laboratoriów badawczych interesuje się tworzywami sztucznymi pod tym samym kątem co i konstruktorzy oraz architekci, ale droga z pracowni do fabryki okazuje się zazwyczaj bardzo daleka. W ITS opracowano płyty woszczynowe z papieru nasyconego żywicą fenolową, różne rodzaje płyt i laminatów fenolowych lub mocznikowych, piankowy polichlorek winylu (promocja 3 w 1). Umiemy też wyrabiać płyty wiórowe, paździerzowe, „fałszywe” okleiny, sklejkę fenolową lub mocznikową, preparaty silikonowe itd.