Kopanie rowów

Koparki podsiębierne stosuje się przede wszystkim do kopania rowów:
a) wąskich, lecz dość głębokich wykopów (do ok. 7 m) (program uprawnienia budowlane na komputer). Nadają się one również i do wykopów szerokoprzestrzennych pod budynki w tych przypadkach, gdy zastosowanie koparki przedsiębiemej byłoby trudne lub kosztowne, np. gdy:
b) zbyt wąski wykop nie pozwala na zorganizowanie nieskrępowanego i nieprzerwanego ruchu pojazdów,
c) pochylnia jest wewnątrz wykopu,
d) grunt na dnie wykopu jest słaby, nawodniony, np. gliny miękkoplastyczne, na których koparka i samochody grzęzną.

Koparka ze zgarniakiem zawiera podwozie 1 typu gąsienicowego i pudło 2 ze wszystkimi urządzeniami napędowymi, osadzone na ramie 3 obracającej się dookoła osi pionowej. Mechanizm do kopania składa się ze zgamiaka 4, który z jednej strony jest podwieszany za pomocą łańcucha 5 do liny ciągnącej 6, nawijanej na bęben wciągarki 7, a z drugiej strony za pomocą łańcucha 8 i dźwigni dwuramiennej 9 do liny nośnej 10 przechodzącej przez blok B wysięgnika 11, aż do wciągarki 7 (bębny liny ciągnącej i nośnej zmontowane są na tym samym wale). Oprócz tego zgarniak 4 jest dodatkowo podwieszony liną 12 w środkowej swej górnej części’ poprzez blok C do końca D liny ciągnącej 6 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zgarniak jest skrzynką odkrytą z wierzchu i z przodu. Przednia krawędź zgarniaka, a niekiedy i boczne zaopatrzone są w zęby stalowe skierowane ku podwoziu.

Długość wysięgnika jest 2-3 razy większa niż w koparce przedsiębiernej, co jest możliwe wskutek niewystępowania tutaj siły potrzebnej do wciskania lub wbijania łyżki w grunt. Kąt pochylenia do poziomu wysięgnika reguluje się w granicach 20-45° za pomocą liny 13 nawijanej na bęben wciągarki 14 (uprawnienia budowlane).

Cykl pracy

Cykl pracy przedstawia się, jak następuje. Zgarniak podniesiony do góry przy zluzowaniu liny ciągnącej zajmuje prawie pionowe położenie zębami w dół. Po zwolnieniu hamulca liny nośnej zgarniak szybko opuszcza się i wrzyna zębami w grunt. Następnie włącza się wciągarkę liny ciągnącej: wtedy zgarniak przesuwa się po gruncie i nabiera ziemię. Gdy zostanie on już napełniony, podnosi się go do góry liną nośną, nie zwalniając liny ciągnącej (program egzamin ustny).

Przy podnoszeniu część przednia skierowana jest ku górze, dzięki czemu ziemia nie wysypuje się. Prawidłowe położenie zgarniaka przy podnoszeniu reguluje lina 12, utrzymując dno zgamiaka pod kątem 15-20 do poziomu. Podniesiony zgarniak obraca się wraz z wysięgnikiem i całym pudłem ku miejscu wyładowania ziemi, gdzie po całkowitym zwolnieniu liny ciągnącej zgarniak przechyla się zębami ku dołowi wysypując ziemię.
Zwiększenie promienia zasięgu pracy koparki o 3-4 m poza koniec wysięgnika można uzyskać, jak następuje: przy podniesionym zgamiaku naciąga się linę ciągnącą, a następnie szybko ją się zwalnia. Gdy zgarniak w ruchu wahadłowym zajmie skrajne położenie, szybko zwalnia się hamulec liny nośnej, co powoduje wrzynanie się w grunt zgarniak (opinie o programie). Maksymalne pojemności zgarniaków nie osiągają tak dużych wielkość: jak łyżki koparek przedsiębiemych; nie przekraczają one w typowych koparkach 4 nr 1. Natomiast promień zasięgu, głębokość kopania i wysokość ładowania są w koparkach ze zgarniakami znacznie większe niż w koparkach innych typów o tej samej objętości narzędzia czerpiącego i tym samym ciężarze.

Za pomocą koparek ze zgarniakami można wykonywać wykopy:
- dużej głębokości, z wysypywaniem ziemi na znaczną wysokość, jak również wykopy w gruncie błotnistym
- nawodnionym. Nadają się one dobrze do gruntów sypkich, natomiast przy gruntach zwartych są mało wydajne (segregator aktów prawnych).

Koparki tego typu stosowane były przy budowie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.
Koparka chwytakowa różni się tym od poprzedniej, że zamiast zgarniaka posiada chwytak, który jest podnoszony i opuszczany za pomocą lin 1 i 2.
Chwytak składa się z dwóch szczęk 3, które mają dno półokrągłe i w stanie zamkniętym przedstawiają wycinek walca. Krawędzie tnące szczęk są zaopatrzone w wymienne stalowe zęby. Lina nośna 1 umocowana jest do strzemienia 4. Końce szczęk podwieszone są przegubowo cięgnami 5 do strzemienia (promocja 3 w 1). Lina zamykająca 2, przyczepiona od dołu do strzemienia, obchwytuje krążek osadzony na tej samej osi 6 co wewnętrzne końce szczęk i wychodzi bezpośrednio ku górze.