Koparka chwytakowa

Koparki chwytakowe stosuje się w budownictwie w gruntach lekkich i średnich do wykonywania wykopów wąskoprzestrzennych i jamistych. Szczególni’ nadają się one do wykopów zalanych wodą oraz w gruntach kurzawkowych. Stosuje się je również jako urządzenia załadunkowo-wyładunkowe materiałów sypkich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wyposażenie chwytakowe składa się z kratowego wysięgniki i chwytaka. Jest on złożony z dwóch lub więcej części, połączonych przegubowo, i podwieszony do wysięgnika za pomocą dwócl lin: chwytakowej i utrzymującej (wyciągowej). Pierwsza służy do zwarcia połówek chwytaka po opuszczeniu go do wykopu oraz rozwarcia ich nad miejscem wyładunku, druga do unoszenia chwytaka.

Wydajność koparek chwytakowych w stosunku do koparek przedsiębiernych o tej samej pojemności naczynia roboczego waha się w granicach 65-75%.
Roboty ziemne wykonywane za pomocą spycharek.

Spycharki znajdują w budownictwie szerokie zastosowanie dzięki swojej prostej konstrukcji, zwrotności i łatwości obsługi. Używa się ich do zdjęcia darniny, usuwania krzewów, pni, plantowania dużych powierzchni, ładowania materiałów sypkich na środki transportowe (z ramp), wykonywania wykopów pod budynki o głębokościach do 1,5 m, do zasypywania gruntem fundamentów różnych budowli itp. Spycharki dzieli się ze względu na rodzaj podwozia na: gąsienicowe i kołowe; sposób ustawienia lemiesza na: czołowe, skośne i uniwersalne oraz na sposób sterowania lemiesza na: linowe i hydrauliczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podstawowym elementem roboczym spycharki jest lepiej z wymiennym nożem.

Nowoczesną odmianę spycharek stanowią hydrauliczne spycharko-ładowarki o wyładunku czołowo-bocznym.
W spycharkach czołowych lemiesz zajmuje stałe położeni prostopadłe do osi ciągnika. Spycharki skośne mają lemiesz n stałe ustawiony pod określonym kątem. Natomiast spycharki uniwersalne charakteryzują się możliwością zmiany kąta lemiesz w stosunku do osi podłużnej (uprawnienia budowlane).

Spycharki w gruntach

Spycharki w gruntach I i II ka pracują sposobem płaskim polegającym na równomiernym skrawaniu gruntu warstwami grubości 10-15 cm. W gruntach kat. III i IV stosuje się sposób grzebieniowy polegający na początkowym zagłębieniu noża na głębokość do 30 cm a następnie lekkim jego unoszeniu, aż do uzyskania całkowitego napełnienia lemiesza.
Podczas wykonywania plantowania terenu z przemieszczeniem urobku na odległość do 20 m spycharki powinny na biegu jałowym, tzn. bez urobku, cofać się tyłem (program egzamin ustny). W razie większych odległości przemieszczenia ruch jałowy dokonywany jest również po zawróceniu do przodu.

Wielkością charakteryzującą zgarniarkę jest pojemność geometryczna jej skrzyni.
Zależnie od sposobu poruszania rozróżniamy zgarniarki samobieżne i ciągnione, sposobu sterowania skrzyni - linowe i hydrauliczne, sposobu wyładunku urobku - o wyładunku grawitacyjnym i przymusowym.
Zgarniarki skrawają i rozkładają grunt warstwami do 30 cm, a przemieszczają urobek na odległość 5-4000 m (opinie o programie).
Mechaniczne spulchnianie gruntów.

Spulchnianie stosuje się przeważnie w celu rozluźnienia gruntów spoistych kat. III, IV i V. Mechanicznie wykonuje się je za pomocą pługów jedno- lub wieloskibowych, spycharek lub równiarek wyposażonych w dodatkowe zęby oraz specjalnych zrywaków.

Zrywaki mogą być ciągnione lub założone na spycharkach. Zrywak przyczepny wyposażony jest w trzy lub pięć grotów, umocowanych do ramy pociągowej (segregator aktów prawnych). Groty mogą zagłębiać się w gruncie na głębokość do 30 cm. Szerokość spulchnianego pasma wynosi około 2,4 m.
Nowoczesne rozwiązania polegają na zakładaniu grotów na spycharki.

Groty mogą zmieniać podczas pracy swoje położenie, dzięki czemu, jeżeli opór gruntu nie może być pokonany siłą ciągnika, można wyłamać stwardniały grunt siłą dźwignika hydraulicznego. Zrywaki stosuje się również do oczyszczania terenu z krzewów, małych pni, korzeni, a także do zrywania starych nawierzchni tłuczniowych (promocja 3 w 1).