Korek betonowy

Przy zastosowaniu drugiego sposobu, który pod względem technicznym niewątpliwie jest lepszy, w miarę podciągania rury ku górze wprowadza się do niej beton za pomocą kubełka z odchylanym dnem; odchylanie dna następuje po zwolnieniu linki 1. Beton należy wprowadzać w takiej ilości, żeby stale w rurze utrzymywał się „korek“ wysokości około 30’cm powyżej jej dolnego końca. Beton należy stale ubijać ubijakiem o ciężarze 300 kG (program uprawnienia budowlane na komputer). Korek betonowy zabezpiecza przed zniszczeniem ciągłości trzona pala w razie napotkania na słabszy pokład gruntu: jeżeliby nie utrzymywać stale takiego korka w rurze, to np. przy przejściu przez warstwę miękkiego iłu mógłby beton pod uderzeniem ubijaka wyjść całkowicie poza rurę, do rury wtargnęłoby nieco miękkiego iłu i trzon pala zostałby przerwany. Pale „przerwane" są bez wartości. Pale systemu Simplex mogą być zbrojone; łatwo to wykonać przez założenie zbrojenia po wbiciu rury, przed rozpoczęciem betonowania. Gdy trzeba przejść palem przez warstwę gruntu wyjątkowo słabego lub przez wodę, to na odcinku takim należy wstawić do rury cienką gilzę, np. z blachy grubości 1-2 mm, która umożliwi łatwe wykonanie trzona pala (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nośność pali systemu Simplex, jaką można przyjmować przy projektowaniu, wynosi 25-40 T. Do zalet tych pali należy szybkość wykonania i możność zbrojenia, natomiast ujemne cechy stanowią: trudność oceny nośności na podstawie wpędu i duży ciężar rury, który przy 0 40 cm i długości 10 m wyr nosi 2 T (uprawnienia budowlane). Zaznaczamy tu, że w wielu podręcznikach można znaleźć opisy pali systemu Simplex z ostrzem mechanicznie otwieranym, tzw. aligatorem; ostrze takie pierwotnie było stosowane, ale okazało się niepraktyczne i obecnie jest zupełnie zarzucone na rzecz ostrzy z odlewów stalowych lub z bloków żelbetowych (program egzamin ustny).

Stalowy trzon

Pale te, wynalezione i szeroko wprowadzone w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, mogą być dwóch typów: a) amerykańskiego, dawniej i u nas używanego, i b) przekształconego w Polsce, mającego u nas od lat bardzo szerokie zastosowanie. Typ amerykański ma zespawaną gilzę wbijaną w grunt i pozostającą. Gilza zrobiona jest z blachy grubości 0,75 mm i ma spiralne wyżłobienie, do którego wtłoczony jest drut (opinie o programie). Na rysunku tym z lewej strony blacha jest odsłonięta i widać wnętrze gilzy. Zarówno wyżłobienia blasze jak i drut wprowadzane są dla usztywnienia gilzy przeciwko zgnieceniu po wyjęciu trzona stalowego, zakładanego przy wbijaniu pali. Dowodzenie, jakoby sfalowanie blachy miało sprzyjać zwiększeniu tarcia pala o grunt, nie może być uznane za słuszne, gdyż grunt znajdujący się między falami blachy nie powiększyłby powierzchni tarcia, lecz uległby ścięciu po równej powierzchni odpowiadającej zewnętrznemu obwodowi gilzy (segregator aktów prawnych).

Stalowy trzon wprowadzany do gilzy ma w niedalekich wzajemnych odstępach pionowych 3 segmentowe pasy, ściśle dociśnięte do gilzy przegubowymi rozporkami. Na dole gilza ma dospawane dno, a więc jest całkowicie zabezpieczona od dostępu wody gruntowej, jeżeli tylko nie ulegnie uszkodzeniu. Zwężenie gilzy ku dołowi jest stałe na całej jej długości i wynosi 3,34°/o długości, czyli pochylenie z każdej strony wynosi 1,67% długości. Średnica gilzy w dolnym końcu 20 cm przy długości pali do 11 m i 25-h30 cm przy dłuższych palach (promocja 3 w 1).

Po wbiciu gilzy do zamierzonego wpędu stalowy trzon zostaje podciągnięty do góry, po czym rozporki 1 odchylają się ukośnie, rozpierające gilzę segmenty zbliżają się i trzon z łatwością daje się wyjąć. Po wyjęciu trzona wprowadza się do środka gilzy przygotowane uprzednio zbrojenie podłużne, a następnie beton.