Korona i fundamenty zapór wielołukowych
Konstrukcja korony zapory wielołukowej może być wykonana w różny sposób. Zwykle na wierzchołku trójkątnego filara nadbudowuje się część prostokątną, aby stworzyć odpowiednią szerokość dla oparcia konstrukcji mostowej (program uprawnienia budowlane na komputer).
Most w koronie poza funkcją komunikacyjną spełnia rolę usztywniającą dla filarów (w kierunku osi zapory). W omawianym rozwiązaniu korony wadą jest pozostawienie pionowej części sklepienia, co komplikuje i podraża konstrukcję.
Najbardziej celowym i najtańszym rozwiązaniem jest pozostawienie niezmiennego pochylenia sklepienia. Można też wspomnieć o rozwiązaniu korony mającym na celu silne stężenie sklepień w koronie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zapory wielołukowe wymagają fundamentowania na dobrej skale odpowiednio wytrzymałej. W takim przypadku każdy filar jest fundamentowany oddzielnie. Bardzo rzadko - przy słabym podłożu - stosuje się ciągłą płytę fundamentową; dla zlikwidowania wyporu potrzebny jest drenaż płyty. Z reguły przy pojedynczych czy ciągłych fundamentach wykonuje się ostrogę przednią, kotwiącą zaporę w skale i zapobiegającą filtracji.
W celu zwiększenia szczelności podłoża stosuje się wstępną cementację przed rozpoczęciem budowy (uprawnienia budowlane). Linia ostrogi w rzucie poziomym ma kształt szeregu łuków stykających się w wezgłowiach. Ciągłą płytę fundamentową wykonuje się jako żelbetową z żebrami u spodu, przebiegającymi równolegle do osi zapory; żebra te usztywniają płytę i powiększają tarcie w podstawie. Dla powiększenia pewności na poślizg stosuje się niekiedy zakotwienie fundamentu w skale za pomocą ukośnych kotew, wpuszczonych w otwory wywiercone w skale, a następnie zabetonowanych. Drugie końce kotew zamocowuje się w filarze. W zaporze Erraguene filary opierają się na pochylonych blokach betonowych za pośrednictwem dźwigników, które są w stanie wytworzyć siłę do 45 000 T na każdy filar. Reakcja działająca ukośnie w miejscu podparcia powiększa stateczność tej lekkiej stosunkowo zapory, a jednocześnie polepsza rozkład naprężeń w podstawie fundamentu (program egzamin ustny).
Ten typ zapory wprowadzony został w Stanach Zjednoczonych przez Ambursena jeszcze na początku XX wieku.
Zapory płytowe
Zapory płytowe nie należą na ogół do wysokich, w związku z czym utożsamiane są nieraz z jazami o konstrukcji płytowej. Rozróżnia się zapory płytowe typu stałego i przelewowego. Wykonuje się je zazwyczaj na podłożu skalnym, chociaż spotyka się i na podłożu gruntowym przy niższych spiętrzeniach. W tym drugim przypadku różnią się one w konstrukcji części fundamentowej, mianowicie mają ciągłą płytę fundamentową i są bardziej zbliżone do typowego profilu jazowego (opinie o programie).
Zapora płytowa składa się z filarów ustawianych w pewnych odstępach od siebie i przykrywanych od strony górnej wody płaską płytą żelbetową, która stanowi jednocześnie ścianę piętrzącą. Płaszczyzna płyty jest nachylona pod pewnym kątem do poziomu. Parcie wody przekazuje się bezpośrednio na płytę, a przez płytę na filary, które z kolei przekazują je na podłoże. Forma posadowienia filarów zależna jest od rodzaju i wytrzymałości podłoża.
Przednia część filara, zwana głowicą, ma poszerzenie na oparcia płyt. Filary łączy się ze sobą poziomymi belkami żelbetowymi w celu zwiększenia sztywności całej konstrukcji i uniknięcia ew. wyboczenia filarów pod wpływem osiowych sił ściskających (segregator aktów prawnych). W zależności od rodzaju podłoża filary mogą bezpośrednio opierać się na skale (podłoże skalne), mogą mieć poszerzoną część fundamentową (podłoże o średniej wytrzymałości), wreszcie mogą przekazywać obciążenie na ciągłą zbrojoną płytę fundamentową (podłoże słabe, gruntowe).
Przy sprawdzaniu stateczności na poślizg zapór płytowych posadowionych na podłożu skalnym nie uwzględnia się wyporu dynamicznego (ciśnienia filtracyjnego); ponadto jeżeli filar jest zakotwiony w skale uwzględnia się przyczepność betonu do skały wzdłuż bocznych powierzchni filara (promocja 3 w 1). Pozwala to na przyjęcie współczynnika tarcia równego 0,9-1,0 m.
