Korpusy tras drogi

Dopuszcza się stosowanie odcinków poziomych również na gruntach piaszczystych w terenach wybitnie płaskich.
Zachowanie płynności i odpowiednich warunków dla ruchu samochodów uzyskuje się stosując jak największe odstępy załamań niwelety oraz możliwie jak największe promienie łuków pionowych (szczególnie wypukłych — ze względu na konieczność uzyskania odpowiedniej widoczności) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Największe dopuszczalne pochylenia ulic w zależności od klasy wynoszą 4H-9%. Również w ulicach załamania niwelety należy wy- okrąglać lukami pionowymi. W projektowaniu niwelety ulicy należy dodatkowo uwzględnić warunki wysokościowe narzucone przez zabudowę i uzbrojenie ulicy, a mianowicie: poziomy wejść i wjazdów, okienka piwnic, tory tramwajowe oraz istniejące i projektowane sieci przewodów podziemnych i naziemnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Korpusy tras drogi stanowią naturalne przegrody utrudniające spływ wód opadowych. Wody opadowe i gruntowe mogą wpływać niszcząco na budowle ziemne, jakimi są nasypy i wykopy drogowe.
Podstawowym zabezpieczeniem korpusu drogowego, jak również samej nawierzchni jest należyte odwodnienie trasy drogowej poprzez system rowów i drenów odwadniających, odprowadzających nadmiar wody do naturalnych zbiorników wodnych (uprawnienia budowlane).

Woda może dostać się pod nawierzchnię drogową przez przesączanie się w nawierzchniach niemonolitycznych, spękanych, o nieodpowiednich spadkach lub jako woda podziemna, podnosząca się na zasadzie kapilarności w gruncie pod nawierzchnią (najczęściej . występuje w gruntach pyłowych i ilastych o wysokim poziomie wód gruntowych). Woda ta w niesprzyjających warunkach atmosferycznych może powodować tworzenie się wysadzin, a następnie przełomów.

Zjawisko przełomów przebiega następująco: w okresie zimowym woda podciągnięta do podłoża ziemnego zamarza, powodując pęcznienie gruntu i podnoszenie się nawierzchni drogowej (wysadźmy). W okresie wiosny następuje topnienie lodu zawartego w gruncie podłoża ziemnego, co powoduje nawilgocenie warstwy gruntu znajdującej się bezpośrednio pod podłożem nawierzchni i zmniejszenie jej nośności. Na nawierzchni pod naciskiem przejeżdżających pojazdów tworzą się załamania, traci ona swą nośność i pod wpływem ruchu może ulec całkowitemu zniszczeniu.

Rozmieszczenie wpustów ulicznych

Dlatego też nawierzchnia drogowa powinna mieć urządzenia do zebrania wody spod nawierzchni i jej odprowadzenia na zewnątrz. Urządzeniem takim jest warstwa odsączająca wykonana z materiału dobrze przepuszczalnego (gruboziarnisty piasek, pospółka lub żwir) (program egzamin ustny).
W celu ujęcia odprowadzenia wody z warstwy odsączającej projektuje się pod poboczami drogi sączki poprzeczne rozmieszczone w jodełkę pod kątem 45° lub 60° do osi drogi w kierunku pochylenia niwelety. W zależności od rodzajów gruntów sączki należy rozmieścić w odstępach co 2-r-4 m. Materiałem wypełniającym sączek jest żwir, piasek lub tłuczeń (opinie o programie).

Wyloty sączków należy zabezpieczyć przez odpowiednie ułożenie materiału kamiennego na skarpie. W gruntach ciężkich i niepewnych zaleca się projektowanie warstwy odsączającej na całej szerokości drogi.
W celu obniżenia poziomu wysoko położonej wody gruntowej
wykonuje się drenaż trasy drogowej przez założenie jednego lub dwóch drenów podłużnych, najlepiej pod rowami lub w ich pobliżu.

Wodę opadową z powierzchni jezdni i chodników odprowadza się ściekiem przy krawężniku do wpustów ulicznych, stąd bezpośrednio do kanalizacji lub krytym kanałem do przewidzianych zbiorników (segregator aktów prawnych).
Najmniejsze pochylenie podłużne ścieków przy krawężniku jest uwarunkowane pochyleniem niwelety, jednak nie może być ono mniejsze niż 0,3% niezależnie od rodzaju nawierzchni.
Rozmieszczenie wpustów ulicznych powinno być określone na podstawie ich zdolności przepustowej. Przyjmuje się, że jeden wpust uliczny może odprowadzić wodę opadową z powierzchni szczelnej od 800 do 1000 m2 jezdni i chodników. Zależy to od pochylenia podłużnego niwelety jezdni, rodzaju nawierzchni oraz strefy opadowej.

Wpusty uliczne powinny być zakładane w najniższych miejscach ścieków oraz przy skrzyżowaniach ulic, lecz nie w pasach przejść pieszych (promocja 3 w 1).