Koszt frakcji

Ponadto zastosowanie większych kruszyw wymagałoby stworzenia osobnego składowiska i mogłoby zwiększyć ryzyko segregacji. Na podjęcie decyzji będzie jednak również wpływała w praktyce dostępność i koszt frakcji o różnych wymiarach. Istnieją również, oczywiście, ograniczenia konstrukcyjne, a mianowicie maksymalny wymiar kruszywa nie powinien być większy niż Vi-Vs grubości przekroju elementu betonowego, należy on również do rozstawu zbrojenia. Szczegółowe zalecenia podane są w przepisach technicznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Początkowy pomysł stosowania kruszywa jako obojętnego wypełniacza można rozszerzyć na dodawanie do betonu zwykłego dużych kamieni; w ten sposób zwiększa się pozorna wydajność mieszanki betonowej dla danej ilości cementu. Takie kamienie nazywane są „śliwami” i stosowane są w dużych masywach betonowych, lecz największe z nich nie powinny być większe niż sześciany boku 300 mm i nie powinny być większe niż Va najmniejszego wymiaru konstrukcji przewidywanej do betonowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Objętość dużych kamieni nie powinna przekraczać 20-30% całkowitej objętości ułożonego betonu, przy czym należy rozmieścić je równomiernie w całej masie betonu. Można to uzyskać układając warstwy betonu zwykłego, następnie rozkładając kamienie, po czym pokrywając je następną warstwą betonu itd. Każda warstwa powinna mieć taką grubość, aby zapewnione było otoczenie wszystkich kamieni dookoła masą betonową grubości co najmniej 100 mm. Należy zwrócić uwagę, aby powietrze nie zostało uwięzione pod kamieniami aby beton pod nimi nie był przeciążony; poza tym do kamieni nie może przylegać żadna powłoka (uprawnienia budowlane).

Układanie kamieni

Układanie kamieni wymaga dużego nakładu pracy, a ponadto przerywana jest przy tym ciągłość betonowania. Dlatego nie należy się dziwić, że przy obecnym wysokim stosunkowo koszcie robocizny w stosunku do kosztu cementu stosowanie dużych kamieni nie jest ekonomicznie uzasadnione, z wyjątkiem specjalnych warunków. Jednak normy niektórych krajów, np. RPA obejmują ich stosowanie. Podawanie i gromadzenie kruszywa grubego na składowisku może łatwo spowodować jego segregację (program egzamin ustny). Szczególnie zdarza się to, jeżeli wyładowywanie lub wysypywanie przeprowadzane jest w sposób, który pozwala, aby kruszywo staczało się po pochyłej powierzchni. Naturalnym przypadkiem takiej segregacji są piargi (rumowiska skalne); wymiary ziaren są tu równomiernie podzielone, od największych na spodzie do najmniejszych przy wierzchołku.

Opis niezbędnych środków ostrożności przy podawaniu kruszywa przekracza zakres niniejszej książki, lecz należy wspomnieć o jednym, istotnym zaleceniu: kruszywo grube powinno być podzielone na frakcje 5-4-10, 20-40 mm itd. Frakcje te należy podawać i gromadzić oddzielnie oraz wymieszać dopiero przy dozowaniu do betoniarki w odpowiednich proporcjach. Dzięki temu segregacja może występować tylko wewnątrz wąskiego zakresu wymiarów każdej frakcji, a nawet i to można zmniejszyć przez ostrożne podawanie (opinie o programie).

Ostrożność jest konieczna w celu uniknięcia pękania kruszywa; ziarna większe niż 40 mm powinny być sypane do zbiorników za pomocą rękawów, a nie rzucane z wysokości (segregator aktów prawnych). Na dużych i ważnych budowach eliminuje się skutki segregowania i pękania przy podawaniu przez ,,końcowe powtórne przesiewanie” tuż przed dozowaniem do pojemnika zasilającego betoniarkę. Proporcje różnych frakcji kontrolowane są w ten sposób o wiele bardziej efektywnie, lecz czynności stają się odpowiednio bardziej złożone i ich koszt wzrasta. Jest to jednak zrekompensowane przez łatwiejsze układanie betonu o jednakowej urabialności i przez możliwe oszczędności cementu dzięki uzyskaniu jednorodnego betonu (promocja 3 w 1).