Kosztorysowa obniżka kosztów

Dla uzyskania jednorodnych podstaw oceny walorów ekonomicznych poszczególnych rozwiązań postanowiono opracować kosztorysy w założeniu ujednoliconego standardu wyposażenia i wykończenia mieszkań. Różnica między poszczególnymi standardami polega w tym ujęciu jedynie na tych elementach mieszkania, które nie przesądzają o wartości użytkowej w sposób nieodwracalny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zatem w standardzie podstawowym przewiduje się w zasadzie jedynie ograniczenie wyposażenia w meble wbudowane (i to tylko w fazie realizacji a nie projektowania) oraz zastosowanie tańszych materiałów podłogowych; przy tym jest sprawą ogólnie znaną, że wobec niedoboru tych tanich materiałów koncentracja ich w budownictwie o podstawowym standardzie jest operacją o ograniczonym zasięgu oddziaływania ekonomicznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Musiano natomiast zrezygnować w szeregu przypadków z rozwiązań najtańszych, np. w zakresie materiałów na ścianki działowe, ściany międzymieszkaniowe itp., gdyż zwłaszcza w tak dużej skali budownictwa mieszkaniowego jak warszawskie należało dostosować się do konkretnej rynkowej sytuacji materiałowej, inaczej kosztorysowa obniżka kosztów byłaby jedynie obniżką teoretyczną. Trzeba było również wyważyć w sposób właściwy relację między kosztem stosowanego elementu czy materiału a pracochłonnością jego wbudowania w budynek, tym bardziej że relacje te układają się niekiedy w stosunku wprost a niekiedy odwrotnie proporcjonalnym (uprawnienia budowlane).

Najczęściej jednak zaopatrzenie materiałowe jest elementem decydującym i zastosowanie konkretnego taniego materiału jest poza zasięgiem decyzji projektanta czy wykonawcy. W takich przypadkach musiano zdecydować się na rozwiązania alternatywne, mimo że nie zawsze są one najtańsze i powodują niekiedy utrudnienia projektowe (np. alternatywy ścian zewnętrznych z gazobetonu wielkowymiarowych i z drobnych elementów) (program egzamin ustny).

Równolegle z optymalizacją układów samych mieszkań poczęto szukać możliwie najekonomiczniejszych rozwiązań budynków. Dla budownictwa 5-kondygnącyinego wyłoniły się 3 zasadnicze układy:

1. układ klatkowy o klatkach schodowych oświetlonych bezpośrednio,
2. przewadze mieszkań przewietrzanych na przestrzał, umożliwiający sytuowanie w kierunkach dowolnych, pozwalający na obsłużenie 1 klatką schodową 2-3 mieszkań (do 11 mieszkańców) na jednej kondygnacji; możliwa do uzyskania w takim układzie szerokość budynku przy prawidłowym rozwiązaniu mieszkań wynosi 10-11 m (opinie o programie);
3. układ punktowy, o naświetleniu z 4 stron, obsługiwany 1 klatką schodową, o przewadze mieszkań naświetlonych dwustronnie i przewietrzanych narożnikowo, maksymalna liczba mieszkań, którą uzyskuje się przy tym układzie wynosi 6-8, a liczba mieszkańców 28-30 na 1 kondygnacji,
4. układ klatkowy o naświetleniu wschód-zachód, o klatkach schodowych wewnętrznych oświetlonych górnym światłem, pozwalający na uzyskanie głębokości traktu 13 do 17 m i na obsłużenie jedną klatką schodową do 8 mieszkań (tj. do 20 mieszkańców) na 1 kondygnacji, przy mieszkaniach naświetlonych jednostronnie (segregator aktów prawnych).

Układ pierwszy jest oczywiście najkorzystniejszy ze względów funkcjonalnych i użytkowych, zapewnia mieszkania najlepiej naświetlone przewietrzane, a budynki dzięki możliwości dowolnego sytuowania w stosunku do stron świata zapewniają stosunkowo dużą swobodę kształtowania urbanistycznego. Równocześnie jednak są to budynki najdroższe i dające stosunkowo najmniejsze wykorzystanie terenu.

Szczególnie nieekonomiczne okazują się budynki tego typu w technologii wielkopłytowej, gdzie już przy głębokości traktu wynoszącej 10 m musi być stosowany dwustronny montaż ciężkim sprzętem. Jedynie w technologii z cegły żerańskiej jest możliwe montowanie ich jednostronnie (promocja 3 w 1). Ze względów ekonomicznych więc zdecydowano się wprowadzać ten typ układów w zasadzie dla mieszkań 4- i 5-osobowych, licząc się z dość ograniczonymi możliwościami jego stosowania w obecnym okresie ze względu na koszt.