Zabezpieczenie drewna uprawnienia budowlane

Dla przeciwogniowego zabezpieczenia drewna potrzeba ok. 40-80 kg/m3 suchej masy środka ochronnego. Im cieńsze są elementy drewniane, tym więcej potrzeba impregnatu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poza wyżej wymienionymi środkami stosuje się farby krzemianowe, których głównym składnikiem jest szkło wodne (sodowe lub potasowe). Szkło wodne nie jest odporne na wpływy atmosferyczne i dla zmniejszenia wymywalności dodaje się do niego oleje schnące, roztwory gumy, kauczuku i inne. Dodatki te wpływają jednak na obniżenie własności ogniochronnych. Powłoki ze szkła wodnego wskutek niszczącego działania dwutlenku węgla z powietrza z biegiem czasu po l-2 latach, stają się mało wartościowe pod względem ochrony przeciwogniowej.

W skład farb krzemianowych poza szkłem wodnym wchodzą co najmniej wypełniacze i pigmenty (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wiele środków przeciwogniowych wpływa na obniżenie cech wytrzymałościowych drewna. Z tego względu wszelkiego rodzaju nowe środki ogniochronne powinny być zbadane w jakim stopniu spełniają one wymagania.
. Rodzaje drewna używanego w budownictwie

Sosna - Pinus silvestris. Drzewa sosnowe rosnące zwarcie w lesie mają pień prosty, wysoki; drzewa rosnące samotnie karłowacieją. Wytrzymalsze, trwalsze sosny pochodzą z miejsc piaszczystych i suchych, odznaczają się większą warstwą twardzieli w przekroju. Gorsze gatunki pochodzą z miejsc mokrych; twardziel występuje w tych gatunkach w mniejszym procencie w porównaniu z bielem (uprawnienia budowlane).
Najlepsze właściwości techniczne ma drewno z drzew ściętych w wieku 80-120 lat. W zbyt starych drzewach, chociaż słoje roczne są wąskie, drewno jest mniej ścisłe.
Twardziel o zapachu silnie żywicznym wyróżnia się czerwonobrunatną barwą od jasnego, żółtawoszarego bielu.

Drewno sosnowe jest miękkie, łatwe w obróbce, sprężyste, o znacznej wytrzymałości. Jest stosunkowo trwałe i odporne na działanie umiarkowanej wilgoci dzięki znacznej zawartości żywicy. Dobrze się przechowuje pod wodą. Biel daje się łatwo nasycać antyseptykami, natomiast twardziel jest dla nich nieprzesiąkliwa. Farby i lakiery przyjmowane są dobrze z wyjątkiem miejsc żywicznych.
W budownictwie drewno sosnowe ma bardzo szerokie zastosowanie: wykonuje się z niego konstrukcje dachowe, deskowania i obłacenia, belki stropowe, podłogi deskowe itd.; używane jest prawie wyłącznie do wyrobu okien, drzwi, boazerii itp.
W mostownictwie drewno sosnowe stosowane jest na wszelkiego rodzaju elementy, łącznie z palami.

W kolejnictwie, energetyce i górnictwie drewno sosnowe ma zastosowanie do wyrobu podkładów kolejowych, słupów energetycznych, telegraficznych, kopalniaków itp (program egzamin ustny).

Świerk

Świerk - Picea exelsa. Rośnie na glebach wilgotnych jak również w terenach górskich na wysokości do 1500 m.
Najlepsze właściwości techniczne ma drewno z drzew świętych w wieku 80-100 lat. Barwa drewna jest żółtawobiała u odmiany białej świerka i czerwono-biała u odmiany czerwonej świerka. Twardziel nie wyróżnia się barwą. Zapach drewna jest wyraźnie żywiczny.
Drewno świerkowe jest miękkie, o średniej wytrzymałości, sprężyste, łupliwe, dość łatwo pęka i paczy się, źle się struga, ma przeważnie wiele sęków, na obrobionych powierzchniach często występują ślady żywicy; nadaje się ono do malowania i bejcowania, lecz nie do polerowania. Jest na ogół trwałym materiałem w miejscach suchych i przewiewnych lub gdy się znajduje stale pod wodą (opinie o programie). Świerk pochodzenia górskiego jest znacznie lepszym i trwalszym materiałem niż świerk nizinny.

Drewno świerkowe nie nadaje się do nasycania pod ciśnieniem, można je natomiast nasycać w kąpielach antyseptycznych lub innymi metodami.

Do robót ciesielskich drewno świerkowe ma zastosowanie podobne jak sosnowe, nie należy jednak używać świerka nizinnego w elementach narażonych na zawilgocenie. W stolarce budowlanej świerk może mieć zastosowanie do wyrobu okien i drzwi, jednak nie jest on do tego celu materiałem tak dobrym jak sosna.
Świerk wysokogórski ma zastosowanie do wyrobu kostek brukowych.

Jodła wymaga dość łagodnego klimatu i żyznej nieco piaszczystej gleby. W górach rośnie na wysokości do 1200 m. Wiek cięcia około 100 lat.
Barwa drewna jest żółtawobiała, różowiejąca ku rdzeniowi, czasem w szarym lub zielonkawym odcieniu. Twardziel nie wyróżnia się barwą (segregator aktów prawnych). Drewno jodły ma zapach kwaśno-garbnikowy zanikający z czasem; kanałów żywicznych nie posiada jak również i połysku.
Drewno jodłowe jest miękkie, o średniej wytrzymałości, giętkie, łupliwe, dość łatwo pęka, nadaje się do malowania olejnego, ma dużo twardych sęków łatwo wypadających z desek, łat i innych przetartych sortymentów.

Jodła zawiera najmniej żywicy spośród wszystkich drzew iglastych i tym się tłumaczy mała odporność drewna jodłowego na działanie wilgoci. Jest to materiał trwały tylko w miejscach suchych i przewietrzanych lub gdy się znajduje stale pod wodą (promocja 3 w 1).