Warstwa papy asfaltowej

Dla zilustrowania cyfrowego wyżej podanych wzorów założymy, że jedna warstwa papy asfaltowej jest zaciśnięta pomiędzy dwiema parami gładkich płytek betonowych, do których papa przyklejona jest lepikiem asfaltowym na zimno, przy czym opór przeciw przesunięciu s wynosi 1 kG/cm2 dla obu płaszczyzn przesuwu papy wzdłuż płyt (program uprawnienia budowlane na komputer).
Otrzymane wartości liczbowe nie wykazują większych różnic w porównaniu z wartościami uzyskanymi na podstawie doświadczeń przeprowadzonych przez J. Schafera.

Wyciągnięte przez niego wnioski są na ogół podobne do wyprowadzonych na podstawie analizy wyżej przytoczonych wzorów matematycznych, ujmujących omawiane zjawisko fizyczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Nowsze badania wykazały, że materiały bitumiczne nie tylko pochłaniają i przepuszczają pewną ilość wilgoci, niezależnie od tego, czy są zanurzone w wodzie, czy znajdują się w środowisku wilgotnym, ale ich przyczepność do ciał stałych (podłoża) na skutek przenikania wilgoci znacznie zmniejsza się.

Zjawisko to zależne jest w pewnym stopniu od rodzaju materiału bitumicznego, a przede wszystkim od rodzaju materiału stałego. Zostało doświadczalnie stwierdzone (pod mikroskopem), że na powierzchniach styku, pomiędzy powłoką bitumiczną a ciałem stałym, powstają pęcherzyki pary i warstewka wilgoci, która powoduje utratę przyczepności (uprawnienia budowlane). Stwierdzono np., że zjawisko to bardzo wyraźnie występuje na szkle, w mniejszym stopniu na betonie i bazalcie, a w jeszcze mniejszym na stali, przy czym na uwagę zasługuje fakt, że gładkość powierzchni nie ma tu dużego wpływu. Kamienie (np. granit) zachowały się jednakowo niezależnie od tego, czy przełam ich był naturalny, czy też miały powierzchnię szlifowaną.

Kamienie o strukturze drobnokrystalicznej wykazywały większą przyczepność od kamieni o strukturze szklistej (program egzamin ustny).
Między innymi przeprowadzone zostały badania na probówce szklanej i o takiej samej średnicy pręcie stalowym, które zostały powleczone warstwą asfaltu.

Warstwy masy bitumicznej

Po zanurzeniu w wodzie po pewnym czasie powłoka asfaltowa na szkle odstała znacznie łatwiej od powłoki na stali, co świadczy o utracie przyczepności powłoki asfaltowej do podłoża pod wpływem wody.
Smoły wykazywały mniejszą przepuszczalność i większą przyczepność od asfaltów (opinie o programie).
Z opisanych doświadczeń można wysnuć wniosek, że materiały bitumiczne o dużej przyczepności do podłoża z czasem mogą utracić częściowo lub całkowicie przyczepność i zagadnienie poślizgu izolacji po izolowanej powierzchni będzie zależeć raczej od własności mechanicznych izolowanej powierzchni oraz od kohezji i wiskozy masy bitumicznej.

Należy przypuszczać, że jeśli podłoże będzie miało gładką powierzchnię, to poślizg nastąpi po powierzchni podłoża, jeśli zaś chropowatą, to w obrębie warstwy masy bitumicznej.
Przy wzajemnych przesunięciach stycznych konstrukcji izolacja doznaje naprężeń i odkształceń złożonych. Jeżeli szczelina pomiędzy przesunięciami konstrukcji jest bardzo mała, to izolacja podlega zjawisku bardzo zbliżonemu do czystego ścinania (segregator aktów prawnych). Gdy szczelina jest większa, to izolacja podlega rozciąganiu (wzdłuż odcinka A—B na rys. 23-1 b), przy cz}m przesuwanie się zaciśniętej izolacji jest hamowane dodatkowo na krawędziach, jakie tworzy izolowana powierzchnia konstrukcji z płaszczyzną szczeliny.

Jeśli chcemy zabezpieczyć izolację przed zerwaniem, to szczelina dylatacyjna, wzdłuż której występują wzajemne przesunięcia styczne części konstrukcji, nie powinna być zbyt wąska. Poza tym należy uwzględnić uwagi podane wyżej przy omawianiu szczelin (promocja 3 w 1).

W przeciwieństwie do powłok izolacyjnych, gdzie sama budowla utrzymuje materiał izolacyjny, izolacje ciężkie z wkładkami składają się z masy bitumicznej izolacyjnej i specjalnych wkładek, utrzymujących tę masę, lub też z mas plastycznych względnie z blachy (miedzianej).