Kotwienie czołowe

W wypadkach gdy konieczne jest licowanie od spodu wystających części w budynku należy uniknąć przepuszczenia na wylot wiązań, które szpecą wygląd okładziny - stosuje się albo kotwienie czołowe, albo zamocowanie śrubowe wpuszczone. Składa się ono ze sworznia tkwiącego w gniazdach wykutych w czołowych powierzchniach łączonych płyt. Sworzeń przepuszczony jest przez otwór (pętlę) wieszaka, który zaopatrzony jest na końcu w gwint; na gwintowany koniec nakręcona jest nakrętka, która utrzymuje płytę w położeniu przewidzianym  przez projekt. Pod nakrętką ułożona jest podkładka z 6-milimetrowej blachy o wymiarach 20 X 20 cm. Zadaniem jej jest rozłożenie ciężaru płyt na większą powierzchnię (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zamocowanie wspornikowe stosowane jest przy osadzaniu skrajnych płyt okładziny wsporników i szczegółów wystających. Bywa ono pojedyncze dla płyt skrajnych i podwójne dla płyt środkowych. Podobnie do innych wiązań - wykonywane jest ze stali okrągłej o średnicy 12 - 19 mm. Kotwy metalowe podobne są do klamer używanych w murach ciosowych. W murze i okładzinie mocno utwierdza się klamry; pazury A wchodzą do gniazd Okładziny, la pazur B - do spoiny muru kamiennego. Pazury zalewa się zwykle zaprawą cementową, rzadziej - ołowiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Taką samą okładzinę na murze ceglanym. Innego rodzaju kotwy składają się z dwóch części A i B mających otwory, przez które przepuszczony jest pionowy sworzeń C; część A utwierdzona jest w okładzinie, natomiast B - zamurowana w ścianie budowli. Tego rodzaju połączenie daje możność swobodnego przesuwania poszczególnych części w kierunku pionowym, wzdłuż sworznia C bez naruszenia powiązania muru z okładziną. Obie części mogą podlegać niezależnie od siebie różnemu osiadaniu, co byłoby niemożliwe przy kotwach pierwszego rodzaju (uprawnienia budowlane).

Kotwy kamienne

Kotwy kamienne A utworzone są ze specjalnie obrobionych sięgaczy (główek). Wchodzą one w mur z kamienia B albo są w nim umocowane za pomocą metalowych części C. Płyty okładzinowe D łączą się z kamieniami kotwowymi na czop i gniazdo lub na zacios i w ten sposób przytrzymywane, są we ‘właściwym położeniu; między płytą a górnym kamieniem kotwowym należy zachować szczelinę E, która pozwala na osiadanie kotwy wspólnie z murem. Kamieniom kotwowym nadaje się kształt gzymsów, pasów lub innych ornamentów i dzięki temu ich funkcja konstrukcyjna jest nie dostrzegalna i może być zamaskowana ozdobnym wykończeniem budowli (program egzamin ustny).

Jeżeli przy danym rozmieszczeniu kamieni kotwowych długość lub wysokość płyt okładzinowych jest niedostateczna, okładzinę wykonuje się z całkowitych elementów lub połówek łączonych na zacios F lub za pomocą dybli G.

Oczywista, że kamienne kotwy-sięgacze są lepsze od metalowych: po pierwsze połączenie ich z murem jest pewniejsze, gdyż mają wspólny z nim współczynnik rozszerzalności; po drugie - nie są narażone na rdzewienie; po trzecie - nie wymagają wykuwania, gniazd, które osłabiają okładzinę. Natomiast koszt ich jest o wiele wyższy niż kotew metalowych. Niekiedy też niemożliwe jest przystosowanie kotew kamiennych do ustalonego podziału elewacji (opinie o programie).

Wykonanie okładzin. Roboty okładzinowe wykonuje zespół z dwóch majstrów specjalistów i jednego pomocnika. Majstrowie oznaczają na płytach i na ścianie miejsca do wykucia gniazd i zakreślają brzegi wymagające przyciosania lub oszlifowania (segregator aktów prawnych). Pomocnik oczyszcza podkład, wykuwa lub boruje gniazda w płytach i w ścianie, podaje narzędzia i zaprawę. Po wykuciu gniazd i dopasowaniu brzegów (ociosaniu lub oszlifowaniu) do gniazd poprzedniej warstwy okładziny nakłada się zaprawę i wstawia dybie. Na dybie nakłada się płyty, których położenie należy sprawdzić pionem, sznurem i łatą. Płyty zaklinowuje się drewnianymi klockami, następnie zakłada się stałe wiązania metalowe (promocja 3 w 1).