Kotwienie lin

Kotwienie lin w podłożu. Konstrukcje zakotwień dolnych końców odciągów mogą być różne.

W przypadku rusztowania kolumnowego prowizorycznego, gdzie siły rozciągające w odciągach nie są zbyt duże, dolne końce odciągów można kotwić do drzew. Wytrzymałość drzewa zależy od jego gatunku, średnicy, stanu oraz od wytrzymałości gruntu, np. dąb jest bardzo wytrzymały, klon - wytrzymały, kasztanowiec, brzoza, platan i świerk - średnio wytrzymałe. Linę kotwi się u nasady pnia, po uprzednim zabezpieczeniu pnia podkładkami z desek (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu zakotwienia odciągów można również wykorzystywać istniejące budynki, po sprawdzeniu wytrzymałości punktów zaczepienia i po zabezpieczeniu murów w miejscu przechodzenia liny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kotwienie do zagłębionych w gruncie pali praktycznie nic jest skuteczne, gdyż kąt nachylenia odciągu do poziomu prawie zawsze przekracza 45°. W przypadku prowizorycznych rusztowań kolumnowych stosuje się z powodzeniem tzw. studzienki kotwiące. Zdarza się, że należy ustawić rusztowanie kolumnowe między budynkami miejskimi (na przykład dla celów dekoracyjnych), gdzie nie jest możliwe wykonanie wykopu. Przykładem tego rodzaju budowli może być konstrukcja o wysokości 35 m w kształcie litery V na placu Republiki wzniesiona nad wystawą kolei podziemnej w 1958 r (uprawnienia budowlane).

Odciągi zostały przymocowane do konstrukcji z rur, obciążonej balastem. W przypadku rusztowań kolumnowych poddanych znacznym obciążeniom lub przeznaczonym do długotrwałego użytkowania odciągi kotwi się do specjalnych bloków betonowych. W celu połączenia odciągu z elementem kotwiącym, na dolnym końcu odciągu wykonuje się ucho z sercówką oraz zakłada się zaciski linowe, dzięki czemu można regulować długość liny. Ucho odciągu łączy się za pomocą napinacza z łańcuchem, pierścieniem lub z hakiem zamocowanym w elemencie oporowym (program egzamin ustny).

Napinanie lin

Napinanie lin może być wykonane za pomocą wciągnika lub wielokrążka umieszczonego na linie pomocniczej, zaopatrzonego w dynamometr i zamocowanego do odciągu za pomocą zacisku automatycznego zwanego żabką. Podczas tej czynności ucho liny pomocniczej powinno znajdować się możliwie jak najbliżej osi odciągu. Po wykonaniu naciągu liny pomocniczej przechodzi do naciągnięcia luźno połączonego z zakotwieniem dolnego końca odciągu. Wykonuje się tę czynność za pomocą napinacza (śruby rzymskiej). Siła naciągu w odciągu powinna być równa jednej ósmej siły dopuszczalnej dla liny. W ten sposób na przykład w linie, dla której dopuszczalna siła wynosi 1200 kG, należy wytworzyć siłę 1/8-1200 kG = 150 kG (opinie o programie).

Zaleca się wykonywać naciąg liny etapami, kolejno na poszczególnych odciągach, zwiększając w każdym z nich siłę co 50 kG, aby rusztowanie kolumnowe nie utraciło równowagi. f. Środki bezpieczeństwa. Osoby obsługujące liny powinny używać rękawic zabezpieczających przed zranieniem, a w ich braku powinny używać szmat.

Należy unikać składowania lin jeśli mają być składowane przez dłuższy okres w miejscu wilgotnym lub w pobliżu kwasów, a także przechowywania lin w pomieszczeniach zbyt ciepłych lub zbyt chłodnych, aby nie dopuścić do wypłynięcia, zestalenia lub spękania smaru (segregator aktów prawnych). Liny składowane należy smarować, aby nie dopuścić do zawilgocenia rdzenia. Smarowanie wykonuje się smarami najlepszej jakości po oczyszczeniu liny stalową szczotką. Należy obchodzić się z nimi ostrożnie, aby nie dopuścić do powstawania supłów.

W celu usunięcia ewentualnych supłów, liny nie należy nigdy rozciągać lecz rozkręcać ją aż do otwarcia pętli, a następnie należy linę rozprostować młotkiem na kowadle (promocja 3 w 1). Zwracamy na koniec uwagę, że stateczność rusztowania kolumnowego zależy przede wszystkim od dobrego wykonania odciągów, dlatego przy wykonywaniu skomplikowanych prac wskazane jest zasięgnąć pomocy specjalisty.