Rozpad betonu

Przypadki spadku wytrzymałości, a nawet całkowitego rozpadu betonu w czasie, mają charakter objawów patologicznych związanych z zastosowaniem niewłaściwych surowców, jak np. kruszyw zawierających związki siarki (żużel paleniskowy). Sygnalizowane były również przypadki rozpadu po kilkudziesięciu latach betonów na cemencie glinowym (na Węgrzech). Istnieją ponadto dane wskazujące, że wytrzymałość betonu ulega obniżeniu, jeśli został on nadmiernie wysuszony. Zjawisko takie, które zresztą nie było poddane ściślejszym badaniom, występować może na przykład w elementach pracujących w suchej atmosferze i w podwyższonej temperaturze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawową orientację dotyczącą jakości wbudowanej w konstrukcję stali zbrojeniowej daje kształt jej profilu, gdyż na ogół do każdego kształtu profilu przywiązany jest określony zespół cech wytrzymałościowych: wytrzymałość, wydłużalność, granica plastyczności itp. Ponadto, wobec znacznych różnic we właściwościach wytrzymałościowych poszczególnych gatunków stali, już orientacyjne przeliczenia pozwalają znając przekrój stali określić jaka wartość granicy plastyczności, względnie naprężeń dopuszczalnych była przyjęta przy projektowaniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najpowszechniej do niedawna stosowana stal gładka ma, jak wiadomo, granicę plastyczności rzędu 2200-P2600 kG/cm². Przyjmowano dla niej w okresie posługiwania się tzw. teorią klasyczną naprężenia dopuszczalne równe 1200, a później 1400 kG/cm² (uprawnienia budowlane). Do przeliczeń wytrzymałościowych należy przyjmować dla stali okrągłej w zasadzie wartość Q_r = 2300 kG/cm² (stal o niegwarantowanej granicy plastyczności wg nomenklatury obowiązującej obecnie normy) (program egzamin ustny). Przyjęcie wyższej wartości Q_r (np. 2500 kG/cm²) wymaga bądź to posiadania danych z okresu wznoszenia obiektu i wskazujących, że zastosowana była stal o sprawdzonej granicy plastyczności, bądź też oparcia się na wynikach badań wytrzymałościowych przeprowadzonych na próbkach pobranych z konstrukcji (opinie o programie).

Stale profilowe

W okresie okupacji stosowana była niekiedy również stal gładka o podwyższonych cechach wytrzymałościowych, nie różniąca się wyglądem od stali zwykłej, mająca granicę plastyczności rzędu 3400 kG/cm². Uwzględnienie jednak w analizie wytrzymałościowej wyższej granicy plastyczności wymaga ostrożności, gdyż w warunkach wojennych zdarzały się zawsze rozrzuty jakościowe, a także możliwość pomieszania w konstrukcji stali zwykłej ze stalą wyższej jakości. Do rozróżnienia klasy stali pomocne może być w tym przypadku wnioskowanie na podstawie badania twardości stali metodą Brinella (segregator aktów prawnych).

Przed wojną dość szeroko rozpowszechniona była w Polsce stal Isteg (ulepszona przez skręcenie dwóch prętów tej samej średnicy), której jednak nie wolno było stosować jako zbrojenia pracującego na ściskanie. Naprężenie dopuszczalne przyjmowano dla niej równe 1500 kG/cm², a granicę plastyczności równą 3300 kG/cm². Na Ziemiach Zachodnich spotkać można również często powszechnie stosowaną przed wojną w Niemczech stal Griffel.

W okresie powojennym zaczęto upowszechniać stale profilowe polskiej produkcji o podwyższonych właściwościach wytrzymałościowych, łatwych do identyfikowania na podstawie kształtu profilu. Jakość zbrojenia w konstrukcji zależy również od zachowania zasad konstrukcyjnych obowiązujących dla poszczególnych gatunków stali.

Obniżenie właściwości wytrzymałościowych lub niewłaściwa praca zbrojenia wyniknąć może z następujących wad konstrukcji:

1. niewłaściwe zakotwienie prętów wynikające ze zbyt małej długości zakotwienia, braku haków, wadliwej konstrukcji zakotwień mechanicznych, niedostatecznego otulenia prętów betonem, np. wskutek zbytniego zagęszczenia prętów lub niewłaściwego betonowania, zakończenia nadmiernej liczby prętów w jednym przekroju itp.,
2. wytworzenia zbyt małych promieni krzywizny przy wykonywaniu odgięć i haków, co prowadzi bądź do nadmiernych naprężeń w części wyginanej, bądź nawet do wystąpienia nie wykrytych pęknięć pręta w obszarze odgięcia,
3. łączenia prętów nośnych za pomocą spawania lub zgrzewania szkieletów ze stali niespawalnej lub niezgrzewalnej stale podwyższonych cechach mechanicznych drogą obróbki mechanicznej lub cieplnej następuje wówczas w obszarach łączenia prętów trwały spadek granicy plastyczności lub też wydłużalności stali (promocja 3 w 1).