Krajalnica

W Polsce napotykamy w tej dziedzinie na pewne trudności, chociaż już wyraźnie zarysowuje się kierunek prawidłowego rozwiązania tego węzła (program uprawnienia budowlane na komputer).
W krajach skandynawskich zdołano po pokonaniu wielu trudności zmechanizować całkowicie pracę węzła i tak np. szwedzka firma „Siporex” zainstalowała u siebie automatyczne urządzenie krajalnicze typu uniwersalnego. Urządzenie to, oparte na automacie kierowanym za pomocą fotokomórki (w systemie klawiszowo-przesuwnym) jest bardzo kosztowne i wymaga odpowiednio przeszkolonej załogi oraz należytego zaplecza maszynowego.

Firma „Siporex” opatentowała ponadto nowe rozwiązanie krajalnicy do produkcji ciągłej. Krajalnica jest połączona z pojemnikiem pionowym dojrzewania masy. W ten sposób produkcja gazobetonu uzyskuje charakter produkcji ciągłej. Szkic ideowy opatentowanego wynalazku (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Inne firmy skandynawskie i niemieckie rozwiązały zagadnienia krojenia świeżej masy betonu komórkowego w odmienny sposób. Poszczególne agregaty do krojenia.
W Polsce skonstruowano dotychczas dwa typy nowoczesnej mechanicznej krajalnicy. Pierwszy to tzw. krajalnica „rowerowa”, którą po stosunkowo niedużych usprawnieniach będzie można zaliczyć do udanych konstrukcji. Krajalnica ta służy do krojenia masy betonu komórkowego w kierunku podłużnym do 3 m i do krojenia poprzecznego.

Drugim typem krajalnicy wykonanej w kraju jest krajalnica tzw. czółenkowa do cięcia podłużnego. Krajalnice tego typu pracują już w zakładach produkcyjnych w Bielsku-Białej, Solcu Kujawskim i w Redzie oraz na Żeraniu. Krajalnice te wymagają dużych uzupełnień konstrukcyjnych, aby całkowicie zaspokoić potrzeby naszego przemysłu.
Wpływ autoklawizacji na jakość wyrobów jest bardzo duży, zwłaszcza w zakresie wytrzymałości na ściskanie, skurczu, karbonizacji i mrozoodporności (uprawnienia budowlane).

Wpływ hartowania w autoklawie na niektóre własności fizyczne betonu komórkowego.
Urządzenia samego węzła autoklawizacji w starszych zakładach są wyposażone w autoklawy zamykane na śruby z doprowadzeniem pary za pomocą ręcznych zaworów i regulacją ciśnienia metodą dławienia zaworem dopływu pary wg wskazań manometru nad autoklawem (program egzamin ustny).

Zadaszenia autoklawy

Przy lepiej zorganizowanych węzłach autoklawizacji kotłownia i rozdzielnia pary znajduje się w jednym pomieszczeniu z zespołem automatycznych urządzeń regulujących ciśnienie temperaturę i wilgotność pary. Autoklawy są zamykane i otwierane za pomocą sterowanych mechanizmów. Fragmenty węzła autoklawizacji zorganizowanego w sposób nowoczesny w jednym z zakładów betonu komórkowego w Danii (opinie o programie).
Niekiedy ze względu na znaczne koszty obudowy i zadaszenia autoklawy zmontowane są na otwartej przestrzeni z tym, że tylko część końcowa autoklawu z pokrywą znajduje się w zamkniętym pomieszczeniu. Przy takim rozwiązaniu autoklawy muszą być jednostronne (nieprzelotowe).

Poza względami ekonomicznymi również warunki komunikacyjne w zakładzie mogą decydować o tym, czy autoklaw ma być przelotowy, czy jednostronny.
Autoklawu wysuniętego poza obudowę W jednym z angielskich zakładów betonu komórkowego.
Jak już wspomniano, prawidłowe zahartowanie wyrobu zależy od wielu czynników, do których w szczególności należą: czas przebywania wyrobów w autoklawie, wielkość ciśnienia pary, szybkość wzrostu i spadku ciśnienia, wymiary wyrobów, ilość powietrza w autoklawie oraz stopień nasycenia pary (segregator aktów prawnych).

Z teoretycznego punktu widzenia idealny wynik hartowania wyrobu można osiągnąć, przestrzegając następujących zasad podczas przebiegu procesu autoklawizacji:
Dostęp pary wodnej do hartowanego betonu komórkowego powinien być umożliwiony przez ustawienie go na ruszcie możliwie gęsto perforowanym bez boków i przez pokrojenie na możliwie drobne bloki (promocja 3 w 1).
W warunkach produkcyjnych jest to niemal niemożliwe, natomiast możliwe jest hartowanie wyrobów (bloczki i płyty) nie grubiej pociętych niż 12 do 24 cm, drutem nie cieńszym niż 0,6 mm, w formach ze zdjętymi bokami.