Krojenie masy

Nowe typy urządzeń do formowania i krojenia masy. Zagadnienie dokładnego krojenia masy betonu komórkowego przed autoklawizacją stanowi w chwili obecnej problem stosunkowo trudny (program uprawnienia budowlane na komputer).
Stosowane w większości naszych zakładów krajalnice szpilkowe starego typu pozwalają na uzyskiwanie asortymentu ograniczającego się do bloczków o wymiarach 24x24x49 cm.

Krajalnice tego typu dzielą masę niezbyt dokładnie, nie docinając jej tuż przy dnie formy, podrywają wyroby przy wyciąganiu szpilek z drutem i nie nadają się do krojenia odlewów gazobetonowych, wykonanych w formach o wysokości powyżej 24 cm.
Zwiększające się z każdym rokiem zapotrzebowanie budownictwa na elementy wielkowymiarowe z betonu komórkowego stało się bodźcem do poszukiwania nowych metod technologicznych, umożliwiających produkcję dużych elementów zbrojonych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Uzyskiwanie elementów o większych wymiarach jest możliwe przy zastosowaniu zespołu krajalnic: do cięcia wzdłużnego - tzw. krajalnicy czółenkowej i do cięcia poprzecznego - tzw. krajalnicy wahadłowej oraz do cięcia poziomego - mocno napiętej lub drgającej struny. Krajalnice czółenkowe i wahadłowe przystosowane są do dzielenia masy w formach o wysokości 0,60-1,20 m, szerokości do 180 cm i długości 3,00-6,00 m.
Zasada działania krajalnicy czółenkowej polega na przeciąganiu przez masę betonu gładkich strun tnących, nachylonych pod kątem ok. 30° do dna formy. Krajalnica ta składa się z 2 niezależnych zespołów ściśle ze sobą współpracujących w czasie dzielenia masy. Jeden z tych zespołów stanowi dno formy w kształcie rusztu, drugi jest krajalnicą właściwą.
Podstawowymi elementami właściwej krajalnicy czółenkowej są: ruchomy most z zamocowanymi gniazdami czółenek oraz karetka ciągnąca struny tnące.

Most krajalnicy porusza się po szynach ułożonych na specjalnej konstrukcji nośnej, w kierunku poprzecznym do osi toru wózków produkcyjnych. Po moście, w prowadnicach porusza się karetka, do której przymocowane są swym górnym końcem struny tnące (uprawnienia budowlane).

Krajalnica wahadłowa

Do zalet krajalnicy czółenkowej zaliczyć należy:
- dużą dokładność krojenia z zachowaniem wymaganej tolerancji wymiarowej ± 1 mm,
- możliwość uzyskiwania elementów o bardzo równych i gładkich powierzchniach bocznych, nadających się bezpośrednio do malowania (z pominięciem tynkowania),
- przelotowość umożliwiającą wprowadzenie odlewów na stanowisko krojenia z obydwu stron toru oraz krojenia odlewów o nieograniczonej długości (program egzamin ustny).

Zasada działania krajalnicy wahadłowej polega na wciskaniu w masę strun tnących, zaopatrzonych w koraliki lub zwoje i wprawionych w ruch wahadłowy w kierunku długości struny (opinie o programie).
Krajalnica wahadłowa składa się z 2 zasadniczych części: stałej ramy nośnej oraz ramy ruchomej, poruszającej się w płaszczyźnie pionowej za pomocą napędu hydraulicznego. Z ramą tą związane są prowadnice, prowadzące listwy służące do mocowania uchwytów strun tnących. Uchwyty strun tnących osadzone są na listwach przesuwnie, co umożliwia bezstopniową regulację grubości krojenia. Listwy te umieszczone są parami, jedna nad drugą i ruch ich odbywa się w przeciwne strony. Wszystkie struny ułożone są w jednej płaszczyźnie. Po ustawieniu wózka z masą pokrojoną uprzednio w kierunku podłużnym przez krajalnicę czółenkową, na stanowisku krojenia pod krajalnicą wahadłową, opuszcza się ruchomą ramę tej ostatniej i włącza napęd strun tnących (segregator aktów prawnych). Struny wprawione w ruch wahadłowy są wciskane w masę za pośrednictwem cylindra hydraulicznego.

Po osiągnięciu poziomu dna formy, tj. docięciu masy do końca, rama wraca do położenia wyjściowego.
Do zalet krajalnicy wahadłowej dzielącej masę w kierunku poprzecznym zaliczyć należy:
- dużą dokładność cięcia,
- docinanie masy do końca (tuż przy dnie formy), co jest nieosiągalne przy stosowaniu krajalnic szpilkowych,
- łatwość wymiany elementów tnących (promocja 3 w 1).