Krótki opis postępowania

Przy obliczaniu konstrukcji statycznie nie- wyznaczalnej w przekroju poprzecznym, jako wielkości nadliczbowe przyjmuje się reakcje podpór. W ten sposób w układzie podstawowym występuje przekrój statycznie wyznaczalny. Przyjmując wszystkie wielkości nadliczbowe równe zeru, oblicza się przede wszystkim naprężenia od obciążenia zewnętrznego (program uprawnienia budowlane na komputer). Następnie rozpatruje się kolejno wszystkie warunki, gdy jedna z wielkości statycznie niewyznaczalnych jest równa jedności, podczas gdy obciążenie zewnętrzne i pozostałe wielkości nadliczbowe równe są zeru. Równania, wyrażające warunki ciągłości na krawędziach, układa się i rozwiązuje tak, jak w innych konstrukcjach statycznie niewyznaczalnych. Dlatego poniżej będzie rozpatrzony jedynie przypadek statycznie wyznaczalnego przekroju poprzecznego (układu podstawowego) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z założeń przyjętych dla zwykłej metody belkowej, wymienionych na początku, wszystkie założenia z wyjątkiem pierwszego, tzn. b) e), obowiązują również dla uogólnionej metody belkowej. Założenie a), w którym przyjęto, że kształt przekroju poprzecznego pozostaje niezmieniony, jest teraz zastąpione następującym założeniem: rozkład sił normalnych N_x jest taki sam jak w zwykłej metodzie belkowej (uprawnienia budowlane). W ten sposób ostateczne siły N_x można podzielić na cztery kategorie odpowiadające czterem przypadkom czystemu rozciąganiu, zginaniu w płaszczyźnie poziomej, zginaniu w płaszczyźnie pionowej oraz skręcaniu.

Oczywiście nie w każdym szczególnym przypadku występują te cztery oddziaływania (program egzamin ustny). Trzeba jednak wziąć pod uwagę jedno specjalne założenie, a mianowicie, że odkształcenie spowodowane siłami podłużnymi N_r jest znikomo małe. Można wykazać, że założenie to, które jest powszechnie stosowane przy projektowaniu zwykłych konstrukcji, daje błędy znikomo małe, podobnie jak nieuwzględnianie M_x (opinie o programie).

Zmienność odkształceń

Obliczenie powłoki zarówno za pomocą uogólnionej metody belkowej jak i za pomocą zwykłej metody belkowej można podzielić zasadniczo na obliczenie belki i na obliczenie luku. Przy obliczaniu powłoki jako belki, które odbywa się jak poprzednio, określa się siły wewnętrzne N_x i N’_xii oraz odkształcenia U, 7), 3 i Wobec tego, że odkształcenia te wyrażają przemieszczenia przekroju poprzecznego jako całości, zależą one jedynie od x, a nie od ip (segregator aktów prawnych).

Przy obliczaniu łuku podobnie jak poprzednio określa się N,,, Q_r M,_p. Cechą specjalną uogólnionej metody belkowej jest kolejne rozpatrywanie odkształceń powłoki łuku. Dla wyraźnego rozgraniczenia obliczenia belki od obliczeń łuku można określić odkształcenia łuku jako takie odkształcenia, które należy dodać do odkształceń belki, aby otrzymać rzeczywiste odkształcenia przekroju poprzecznego.

Zmienność odkształceń wzdłuż osi x zmusza do pewnych przybliżeń. Odkształcenia belki zmieniają się znacznie, gdyż zanikają przy przeponach i osiągają maksimum w pobliżu środka przęsła. Z drugiej strony, jeśli obciążenie powłoki jest niezależne od x, to odkształcenia łuku w metodzie belkowej są stałe na całej długości powłoki. Podobna różnica między odkształceniami belki i łuku istnieje, jeśli chodzi o wielkości nadliczbowe. Dlatego stosując proste metody nie można spełnić warunków brzegowych wzdłuż całej długości powłoki(promocja 3 w 1). W wielu przypadkach jednak pozostaje to bez znaczenia, gdyż odkształcenia typu łukowego znacznie przerastają odkształcenia typu belkowego. Dlatego jest dopuszczalne przyjęcie, że reakcje podpór zmieniają się wzdłuż osi x w ten sam sposób, jak zewnętrzne obciążenie, a warunki brzegowe ustala się jedynie dla przekroju w środku między przeponami. Zamiast uwzględniać odkształcenia belki odpowiadające środkowi przęsła, można zastosować ich średnią wartość dla całego przęsła (bądź wartość nieco wyższą).