Kruchość szkła

Na krzywej deformacji 3 występuje niewielki pik (przyspieszenie deformacji), odpowiadający pierwszemu efektowi egzotermicznemu. Taki pik został zaobserwowany przez autorów we wszystkich pięciu zbadanych glinach kaolinitowych (w liczbie tej w kaolinie prosianowskim). W glinie drużkowskiej pik przyspieszenia deformacji występował w temperaturze 1075°C, a w temperaturze powyżej 1200°C nastąpiło płynięcie plastyczne. Ogólny wniosek, z którym można się zgodzić, to brak istotnego osłabienia struktur}- kaolinitu przy dehydratacji i utrwalaniu struktury po odwodnieniu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wniosek ten potwierdza również hipoteza rozerwania s-wiązań i zachowania p-wiązań, zapewniających trwałość struktury w pewnym zakresie temperatur. Autorzy podkreślają także ruchliwość (plastyczność) strukturalnych elementów materiału pod działaniem siły przesunięcia podczas zmian fazowych, w których tworzą się nowe związki. Krystalizacja mulitu przeszkadza rozwijaniu się deformacji plastycznych. Kruchość. Przez pojęcie fizyczna kruchość należy rozumieć zdolność materiału do łatwego rozpadania się przy uderzeniu. Pojęcie to dotychczas nie jest dostatecznie wyjaśnione (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kruchość szkła wyraża się liczbą Feppla stosunkiem wytrzymałości na ściskanie R_c do pracy A, zużywanej na zniszczenie jednostkowego sześcianu materiału przez uderzenie. Kruchość wyrobów ceramiki budowlanej, wyrażona liczbą Feppla (Ii_c/A), daje np. możliwość wykazania, że wyroby wypalone w- gazowym środowisku redukującym są bardziej kruche niż wypalane w środowisku redukującym z zakończonym etapem utleniania (wg Sadmiasa). Jak się wydaje, zwiększenie zawartości fazy ciekłej szkła w czerepie ceramicznym i zmiana jej składu na łatwo topliwy przyczyniają się do zwiększenia kruchości (uprawnienia budowlane).

Sad unos wskazuje także na powiązanie kruchości czerepu ze zmniejszeniem się jego mrozoodporności. Łupki ilasto, w odróżnieniu od glin łupkowych stosunkowo twarde zagęszczone skały, są także szeroko stosowane do produkcji cegły. Mogą być użyte zamiast piasku jako dobry materiał schudzający (jak to przyjęto w zakładach w USA). Drobno zmielony i przepuszczony przez sito łupek miesza się na sucho z gliną i nawilża w mieszarce dwuwałowej do wilgotności 13-15%, po czym formuje w prasie pasmowej o dużej mocy (opinie o programie).

Uziarnienie łatwo topliwych glin

Uziarnienie łatwo topliwych glin jest dość różne. Zawartość cząstek poniżej 1 m wynosi od 5 do 30% i rzadko jest większa; przeważająca ilość cząstek (40-70%) ma wymiary 0,05-i-0,005 mm, jeżeli nie uwzględni się w glinie piasku i domieszek skalnych o wymiarach średnicy od 0,25 do 5 mm i więcej (segregator aktów prawnych).

Plastyczność łatwo topliwych glin (wg Atterberga-Wasiljewa) wynosi zazwyczaj od 20 do 7, rzadziej poniżej 7, to znaczy, że mają one średnią plastyczność. Wilgotność ich wynosi 25-15%, ogniotrwałość - zwykle 1150-1250°C, a temperatura spiekania (do 5% nasiąkliwości), 1100-1150°C. Zakres temperatur spiekania takich glin wynosi 50-100°C, rzadziej więcej, i gliny te z reguły spiekają się w niskiej temperaturze.

Dodatki. Wprowadzanie dodatków ma na celu korygowanie plastyczności, zwięzłości, skurcz- liwości (suszenia i wypalania) gliny pierwotnej. Osiąga się to dla gliny plastycznej przez wprowadzenie niskoplastycznej gliny lub dodatków w postaci piasku, mielonego złomu ceglanego (szamotu), częściowo odwodnionej gliny, popiołu z elektrociepłowni i elektrowni cieplnych, mielonych żużli z niektórych odpadów przemysłu chemicznego (wypalków pirytowych), odpadów flotacyjnych, stłuczki szklanej itd.

Dla niskoplastycznej gliny wyjściowej cel ten osiąga się przez wprowadzenie gliny bardziej plastycznej (najlepiej w postaci gęstwy), ługu posiarczynowego, mydlą naftenowego lub innych plastyfikatorów (promocja 3 w 1).

Regulację porowatości i masy objętościowej wyrobu, a także nadanie mu właściwości termoizolacyjnych osiąga się przez wprowadzenie dodatków wypalających się trocin, frezarskiego kruszywa torfowego, odpadów przemysłu mas plastycznych, np. okruchów polistyrenu, lub przez wprowadzenie materiałów porowatych keramzytu, agloporytu, porotwórczego perlitu i in.