Kruszywa sztuczne

Kruszywa sztuczne znane są często pod różnymi nazwami handlowymi, lecz najlepiej dokonać ich klasyfikacji na podstawie stosowanych surowców i metod wytwarzania. Pierwszy rodzaj obejmuje kruszywa produkowane przy zastosowaniu obróbki cieplnej w celu spęcznienia gliny, łupka metamorficznego, łupka osadowego, łupka diatomitycznego, perlitu, obsydianu i wermikulitu. Drugi rodzaj uzyskiwany jest przez specjalny proces chłodzenia, podczas którego uzyskuje się spęcznienie żużla wielkopiecowego. Żużle paleniskowe stanowią trzeci i ostatni rodzaj (program uprawnienia budowlane na komputer).

Spęcznione gliny i łupki metamorficzne i osadowe uzyskiwane są przez ogrzewanie odpowiednich surowców do stanu wstępnego topnienia (temperatura 1000H-1200°C) w piecu obrotowym, w którym następuje spęcznienie materiału na skutek wydzielania się gazów zawartych w lepkiej piroplastycznej masie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy chłodzeniu porowata struktura pozostaje, tak że gęstość pozorna spęcznionego materiału jest niższa niż przed ogrzewaniem. Często surowiec rozdrabnia się do żądanych wymiarów przed wypalaniem, lecz można również stosować kruszenie po spęcznieniu. Spęcznienie może być również osiągnięte przez zastosowanie taśmy spiekalniczej (uprawnienia budowlane).

Pumeks hutniczy

W tym przypadku nawilżony materiał przenoszony jest na ruszcie przesuwnym pod palnikami, wskutek czego wypalanie obejmuje stopniowo całą grubość warstwy materiału (program egzamin ustny). Jego lepkość powinna być taka, aby gazy nie zdołały się ulotnić. Podobnie jak w przypadku pieca obrotowego, ochłodzony spiek jest kruszony lub stosuje się materiał już wstępnie zgranulowany, pozwala uzyskać ziarna z gładką otoczką lub powloką pokrywającą porowate wnętrze. Ziarna te, prawie kuliste i pokryte prawie nieprzepuszczalną powłoką, mając niższą nasiąkliwość niż ziarna bez tej powłoki, których nasiąkliwość wynosi ok. 12-34%. Ziarna mające powłokę łatwiej jest podawać, mieszać i wykonywać z nich beton o wyższej urabialności, lecz na ogół są one droższe niż kruszywo bez powłoki i o nieregularnym kształcie (opinie o programie).

Kruszywa ze spęcznionych łupków lub spęcznionych glin produkowane na taśmie spiekalniczej, mają gęstość pozorną 650-900 kg/m, a jeżeli produkowane są w piecu obrotowym - 300-650 kg/ /m³. Można z nich otrzymać beton o gęstości pozornej na ogół ok. 1400 - 1800 kg/m³, chociaż uzyskuje się także wartości niskie, np. 800 kg/m³. Beton wykonany ze spęcznionych łupków i spęcznionych glin ma zazwyczaj wyższą wytrzymałość niż wykonany z któregokolwiek innego kruszywa lekkiego. Perlit jest skałą wulkaniczną szklistą, spotykaną w Ulsterze, we Włoszech, w Ameryce i innych regionach (segregator aktów prawnych). Pod wpływem gwałtownego ogrzewania do punktu wstępnego topnienia (900-1100°C) pęcznieje wskutek wydzielania się pary i tworzy materiał porowaty o bardzo niskiej gęstości nasypowej, tj. 30- 240 kg/m³. Beton wykonany z perlitoporytu ma bardzo niską wytrzymałość, bardzo wysoki skurcz i stosowany jest głównie do celów izolacyjnych. Zaletą takiego betonu jest to, że wysycha on bardzo szybko i można go szybko wykańczać.

Wermikulit jest materiałem o strukturze warstwowej, nieco podobnej do miki, występującym w Ameryce i Afryce. Przy ogrzewaniu do temperatury 650 - 1000° wermikulit pęcznieje, wskutek rozwarstwienia się jego cienkich płytek, kilka, a nawet do 30 razy w stosunku do objętości początkowej. W rezultacie gęstość nasypowa rozwarstwionego wermikulitu wynosi tylko 60-130 kg/m³, a beton z niego wykonany ma bardzo niską wytrzymałość i wysoki skurcz, lecz wykazuje doskonałe właściwości izolacyjności cieplnej (promocja 3 w 1). Pumeks hutniczy produkowany jest dwoma sposobami; w pierwszym z nich ograniczona ilość wody w postaci strumienia styka się z ciekłym żużlem przy spuście z pieca (przy produkcji surówki); powstaje wówczas para spęczniająca jeszcze plastyczny żużel, który krzepnąc uzyskuje strukturę porowatą, dość podobną do pumeksu. Jest to proces z zastosowaniem wodnej instalacji strumieniowej.