Kryształki uginające promienie

h1>Kryształki uginające promienie

Stosując odpowiednie warunki można podobne zjawiska wywołać za pomocą promieni Roentgena. Różnica polega na tym, że długości fal rentgenowskich zawarte są w granicach od 0,1 do 100 A, a więc są wielokrotnie krótsze od fal świetlnych; w związku z tym siatka dyfrakcyjna nie wystarcza do ugięcia promieni Roentgena, gdyż odległości między rysami są zbyt duże (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najprostszy, zastosowany przez Laueg o sposób ugięcia promieni Roentgena polega na użyciu w miejsce siatki dyfrakcyjnej kryształu. W krysztale atomy, grupy atomów lub jony rozmieszczone są w prawidłowych odległościach, na prawidłowo ustawionych, równoległych płaszczyznach, tworząc regularną, geometryczną siatkę przestrzenną, której elementy oddalone są od siebie na odległość rzędu 10-8 cm. W krysztale zatem istnieje układ szczelin, których odległość odpowiada długości fal promieni Roentgena (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Gdy na powierzchnię przełupu jakiegoś kryształu (np. kryształu soli) rzuci się wiązkę równoległych promieni Roentgena o długości fali A pod kątem //, to przechodzące przez kryształ promienie natrafiają na sieć symetrycznie rozmieszczonych atomów, które uginają promienie we wszystkich kierunkach.

Ugięte promienie interferują z sobą, co powoduje wzmocnienie lub osłabienie ich natężenia w pewnych ściśle określonych kierunkach. Promienie padające na ekran lub płytę fotograficzną tworzą rentgenogram złożony z szeregu punktów lub prążków o różnym nasileniu (uprawnienia budowlane). Rozpatrywane zjawisko różni się od normalnego odbicia tym, że:

1) odbicie następuje nie od jednej płaszczyzny, ale od układu płaszczyzn równoległych, oddalonych od siebie o stałą (w danym krysztale) wartość d,

2) obraz komplikuje interferencja promieni odbitych od różnych płaszczyzn (program egzamin ustny).
ładną mieszaninę drobnych kryształów nalepioną na nitce. W takiej mieszaninie kryształów płaszczyzny krystaliczne ustawione są pod różnymi kątami do kierunku wiązki padającej. W tych warunkach dla każdej płaszczyzny krystalicznej znajdziemy szereg kryształów ustawionych symetrycznie względem promienia padającego i rozmieszczonych symetrycznie dokoła niego. Odbite promienie układają się na powierzchni stożka o określonym kącie wierzchołkowym.

Kryształki uginające promienie Roentgena są umieszczone w pośrodku komory walcowej, wzdłuż obwodu której rozpięty jest film fotograficzny; otrzymuje się na nim szereg prążków odpowiadających przecięciom poszczególnych stożków ugiętych promieni z powierzchnią filmu (opinie o programie).
Z położenia prążków oraz z wymiarów komory można wyliczyć wartości kątów ugięcia na różnych płaszczyznach, co - wraz z natężeniem prążków - pozwala określić rozkład atomów w siatce krystalicznej badanych ciał.

Natężenie prążków

Natężenie prążków określa się na podstawie krzywych fotometrycznych.
Jeśli materiał badany metodą Debyea-Scherrera daje na kliszy układ prążków, to możemy twierdzić, że materiał ten ma budowę krystaliczną lub zbliżoną do niej budowę micelarną.
Znajduje to zastosowanie w badaniu materiałów włóknistych, takich jak celuloza lub drewno.
Różnica między metodą Lauego i metodą Debye’a-Scherrera.
W metodzie Lauego rzuca się na kryształ wiązkę promieni Roentgena o widmie ciągłym, zawierającą fale różnej długości. Każda fala trafia na odpowiednio położoną płaszczyznę kryształu i ulega na niej odbiciu. Dzięki temu każdy z punktów na fotografii Lauego odpowiada innej długości fali (segregator aktów prawnych).
W metodzie Debyea-Scherrera stosuje się wiązkę jednobarwną, zawierającą fale jednakowej długości. W tych warunkach każdy z prążków rentgenogramu odpowiada innej płaszczyźnie krystalicznej.

Badanie materiałów za pomocą promieni Roentgena. Promienie Roentgena pozwalają:
1) badać wewnętrzną budowę kryształów,
2) wnioskować o wzajemnym rozmieszczeniu kryształów w ciałach stanowiących mieszaninę drobnych kryształów.

Wchodzą tu w grę dwa wypadki krańcowe. Metoda Bragga lub metoda Lauego pozwala badać wewnętrzną budowę pojedynczych kryształów o uporządkowanych i prawidłowo rozmieszczonych atomach.
Metoda Debye’a-Scherrera daje możność badania kryształów lub ciał krystalicznych, stanowiących nie uporządkowany zbiór drobnych kryształów (promocja 3 w 1).