Krzemianem wapnia

Prawdopodobnie pochodzi on z występujących na Cejlonie osadów zawierających kamienie szlachetne. Własności taaffeitu zbliżone są do podobnie zabarwionego spinela, od którego można go odróżnić po niewielkim podwójnym załamaniu światła.
Jest to minerał z grupy zeolitów, będących uwodnionymi glinokrzemianami sodu i wapnia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Występuje prawie wyłącznie w postaci okrągławych buł o pierścieniowej i promienisto-włóknistej budowie. Barwę ma białą, szarą, żółtawą, czerwonawą, zmieniającą się pasowo, co przypomina agaty. Znany z północno-zachodniego brzegu Jeziora Górnego w Ameryce Północnej. Odmiana o wstęgach mięsistoczerwonych i zielonych nosi nazwę lintonitu.
Krzemianem wapnia i magnezu (z niewielką zawartością żelaza), należącym do grupy jednoskośnych amfiboli jest tremolit.
Można go uważać za ubogi w żelazo aktynolit. Twardość tremolitu wynosi 5,5-6 w skali Mohsa, współczynniki załamania światła są nieco niższe niż aktynolitu. Barwę ma najczęściej zieloną, pleochroizm wyraźny. W postaci nadającej się do celów jubilerskich tremolit jest bardzo rzadki. Kocie oka tremolitowe znane są z Kanady i z Birmy (Oberbirma) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podobnie jak aktynolit tworzy drobne wrostki w kamieniach szlachetnych, np. w niektórych szmaragdach i w turmalinie.

Nazwa tego minerału pochodzi od grenlandzkiego słowa to - renifer. Znaleziony został w 1960 r. w południowej Grenlandii, gdzie występuje w zbitych skupieniach barwy różowej aż do czerwonej, a także żółtawoczerwonej. Jest to tetragonalny beryloglinokrzemian sodu (uprawnienia budowlane). Twardość ma 6 w skali Mohsa, gęstość 2,56-2,57 g/cm3, nM = 1,496, ne = 1,502, nt~nm = 0,006. Występuje w przerostach z czarnym amfibolem sodowym, zielonym egirynem i żółtym pirochlorem. Z tugtupitu szlifuje się kaboszony o interesującej barwie. W 1971 r. oszlifowany został przezroczysty, czerwony tugtupit.

Krzemian wapnia

Jest to krzemian wapnia i tytanu o wzorze CaTi[0|Si04] występujący nierzadko w postaci dobrze wykształconych, jednoskośnych kryształów. Mimo niewysokiej twardości (5—5,5 w skali Mohsa) odznacza się własnościami najwyżej cenionych kamieni szlachetnych bardzo wysokimi współczynnikami załamania światła i dużą dyspersją. Okazy nadające się do szlifowania wydobywa się w Tyrolu, Szwajcarii i Ameryce Północnej  w Pensylwanii i Maine w USA oraz w Kanadzie (program egzamin ustny).

Nazwa tego minerału pochodzi od nazwiska H. A. Warda. Jest to tetragonalny uwodniony fosforan sodu i glinu. Twardość jego wynosi 5 w skali Mohsa, gęstość 2,81 g/cm3, nw = 1,590, ne = 1,599. Tworzy naskorupienia barwy bladozielonej i niebieskawozielonej,
występuje razem z waryscytem. Wyglądem zewnętrznym, jak waryscyt, przypomina turkus (opinie o programie). Przerosty waryscytu z chalcedonem znane są z Utah w USA pod nazwą
Jest to uwodniony fosforan glinu krystalizujący w układzie rombowym. Rzadko jednak tworzy wyraźne kryształy, występują zwykle w postaci skupień nerkowatych. Twardość jego wy- rosi 4-5 w skali Mohsa. Barwę ma jabłkowozieloną do niebiesko- zje.onawej. Spotykany jest w stanie Utah i Nevada w USA, gdzie ;es; używany jako kamień ozdobny; znany także pod nazwą Lzahlith (jutalit).

Minerał ten jest zasadowym krzemianem wapnia, magnezu, zalaza i glinu (segregator aktów prawnych). Występuje w marmurach i skałach wapienno-krzenianowych. Twardość wezuwianu wynosi 6,5. Barwę ma żółtawą, brunatną lub zieloną. Jest przeświecający, o połysku szklistym tłustym. Zielonawe i żółtawobrunatne odmiany podobne są do diopsydu lub epidotu, odróżnienie jednak nie jest trudne wobec wyraźnie odmiennych własności optycznych (promocja 3 w 1).

Jako synonim jest używana nazwa idokraz. Wezawian z Syberii, znad rzeki Wiłuj w Jakucji nosi nazwę z Cheb w Czechosłowacji (niem. Egeer) egeranu, z Telemark (Norwegia) cyprinu. Zbita odmiana barwy zielonawej lub białej z zielonawym odcieniem, występująca w dużych masach w Kalifornii (Sikiyon County i Fresno County) nosi nazwę kalifornitu.