Krzyże do poziomowania

Krzyże do poziomowania (niwelacyjne). Krzyże do poziomowania używa się dla wyznaczenia poziomu lub określonego spadku. Krzyż jest wykonany z dwóch suchych i ostruganych deseczek o długości 1 m, połączonych między sobą w środku za pomocą śruby z nakrętką. Deseczki tworzą kąt prosty (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dla wyznaczania w terenie poziomu wbijamy w terenie początku i końca prostej paliki na określonej wysokości i ustawiamy na nich krzyże. Następnie ustawiamy na paliku krzyż i patrząc na górne krawędzie skrajnych krzyży wbijamy palik pośredni do chwili, kiedy krawędzie wszystkich krzyży utworzą jedną prostą (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dokładność uzyskania poziomu za pomocą krzyży niwelacyjnych wynosi około 15 mm na odcinku 10 metrów.

Niwelator. Układ osiowy niwelatora stanowią następujące osie:

a) oś pionowa niwelatora,

b) oś celowa,

c) oś geometryczna lunety oraz

d) oś libelli niwelacyjnej (uprawnienia budowlane).

Zasadniczym warunkiem dokładnej niwelacji jest równoległość osi celowej do osi libelli. Niwelatorów zaopatrzonych w koło poziome używa się do pomiaru kątów poziomych. Wybór sposobu prowadzenia pomiarów, przyrządów mierniczych i urządzeń pomocniczych wiąże się ściśle z przyjętą w projekcie dokładnością wykonania elementów, złącz i węzłów oraz przewidzianych warunków montażu (program egzamin ustny).

O ile budowy są na ogół wyposażone w przyrządy miernicze, o tyle zaprojektowanie i wykonanie urządzeń pomocniczych (prowadnic, wzorników, ześlizgów, ram rektyfikujących itp.) jest pozostawione zazwyczaj intuicji i inicjatywie montażystów lub kierownika budowy. Stąd Wynika duża ilość pomysłów różnych urządzeń, często udanych i sprawnych, lecz niekiedy bardzo skomplikowanych i niecelowych. Zagadnienie urządzeń pomocniczych przy montażu powinno być rozwiązywane podczas opracowywania projektu jako część organizacji budowy lub nawet przy projektowaniu konstrukcji, gdyż sposób montażu wpływa na obliczenia statyczne i konstruowanie elementów (opinie o programie).

Metoda tyczenia

Przy lokalizacji grupy obiektów budowlanych osiedla lub zakładu przemysłowego sporządza się plan generalny, zawierający główne osie zabudowy. Obiera się osie x i prostopadle do nich osie y, przyjmując początek układu współrzędnych poza terenem zabudowy. Dla poszczególnych obiektów, np. budynku mieszkalnego lub hali przemysłowej, zakłada się geodezyjną bazę roboczą w postaci czterech prostych, dokładnie wytyczonych i tworzących prostokąt wśród projektowanego obiektu o bokach równoległych do jego ścian (segregator aktów prawnych).

Odległość boków prostokąta od ścian projektowanego budynku zależy przede wszystkim od warunków miejscowych np. głębokości wykopów, jakości gruntu itp., nie powinna być jednak ona mniejsza niż 1,5 m. Założenie takiej bazy pozwala na wyznaczenie punktów w terenie (np. środka stopy fundamentowej) przy użyciu dwóch teodolitów.

Istnieje wiele metod tyczenia budynków. Toteż ważny jest wybór najwłaściwszej metody tyczenia, przy której wymaganą dokładność uzyskuje się najmniejszym nakładem pracy. Metoda tyczenia prostych za pomocą ław i drutu. Metoda powszechnie stosowana polega na wytyczaniu instrumentem kierunków osi słupów lub lica budynku i utrwalenia ich na drewnianych ławach za pomocą gwoździ lub zacięć. Z tak zaznaczonych punktów naciąga się druty stanowiące odpowiednie osie. Punkty skrzyżowania drutów oznaczają środki stóp fundamentowych i innych elementów (promocja 3 w 1).

Jak wynika z dowodu przeprowadzonego metoda taka daje w wyniku znaczne błędy w stosunku do osi teoretycznych, dlatego więc można ją stosować jedynie przy wykonywaniu mniej dokładnych robót budowlanych nip. robót ziemnych lub też w celu utrwalania położenia elementów budowlanych, gdy położenie to nie ma większego wpływu na późniejszy montaż elementów. Na przykład stosowanie osi drutowych przy wykonaniu stóp kielichowych nie stwarza większych trudności, gdyż środki stóp ściślej określa się następnie przy montażu słupów. Również stosowanie metody osi drutowych nie budzi zastrzeżeń przy wykonywaniu ław fundamentowych, na których wyznacza się później dokładnie zarys budynku.