Kuleczki

Kuleczki zostają wypalone na twardo na ruszcie wygrzewania wstępnego za pomocą gorących gazów z pieca. Następnie kuleczki zostają wprowadzone do pieca i dalsze operacje przebiegają tak samo, jak przy procesie na mokro (program uprawnienia budowlane na komputer). Ponieważ jednak zawartość wilgoci w kuleczkach wynosi tylko 12%, podczas gdy przy procesie na mokro zawartość wilgo- r. wynosi 40%, dlatego też piec używany do produkcji cementu metodą suchą jest znacznie mniejszy. Również o wiele mniejsza jest wymagana ilość ciepła trzeba usunąć tylko 12% wilgoci, z tym te dodatkowe ciepło zostało już uprzednio zużyte przy usuwaniu naturalnej wilgoci z surowców (zazwyczaj 6h-10%) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Proces można uznać za dosyć ekonomiczny. lecz tylko pod warunkiem, że surowce będą stosunkowo suche. W takim przypadku całkowite zużycie węgla moce wynieść jedynie 100 kg na tonę cementu.

Trudności związane z kontrolowaniem mieszania i dobieraniem składu mieszaniny uniemożliwiały rozpowszechnianie się metody na sucho. Mimo to była oną jednak stosowana w USA. W 1957 r. została otwarta pierwsza brytyjska fabryka cementu metodą półsuchą Należy wyjaśnić, że właściwe wymiesza-, nie surowców jest niezbędne, bowiem część reakcji zachodzących w piecu następuje w wyniku dyfuzji w ciele stałym, zatem jednorodny rozkład surowców ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia jednorodności produktu końcowego (uprawnienia budowlane).

Istnieją również inne metody wytwarza-, nia cementu, spośród których na uwagę zasługuje ta, w której zamiast wapna używa się gipsu. Gips, glina i koks, wraz z piaskiem i tlenkiem żelaza, zostają spalone w piecu obrotowym. Produktem końcowym jest wówczas cement portlandzki oraz dwutlenek siarki, który jest potem przerabiany na kwas siarkowy (program egzamin ustny).

Tempo stygnięcia

Jak wspomniano uprzednio, surowce, używane do produkcji cementu portlandzkiego składają się głównie z wapna oraz z tlenków krzemu, glinu i żelaza. Składniki te wchodzą w piecu we wzajemne reakcje i wytwarzają wiele bardziej skomplikowanych związków, tak że z wyjątkiem niewielkiej pozostałości nie związanego wapna, któremu nie starczyło czasu na reakcję, ustala się stan chemicznej równowagi (opinie o programie). Równowaga ta jednak nie zachowuje się podczas stygnięcia i tempo stygnięcia wpływa na stopień krystalizacji oraz na ilość materiału bezpostaciowego (amorficznego) w wystudzonym klinkierze. Właściwości tego amorficznego materiału, znanego jako szkło, różnią się znacznie od właściwości materiału krystalicznego o nominalnie podobnym składzie chemicznym. Dodatkowa komplikacja powstaje w wyniku oddziaływania między ciekłą częścią klinkieru a obecnymi już składnikami krystalicznymi (segregator aktów prawnych).

Niezależnie od tego można uważać, że cement pozostaje w stanie równowagi zamrożonej, tzn. przyjmuje się, że oziębione produkty znajdują się w stanie równowagi istniejącej w temperaturze spiekania. Założenie to leży u podstaw obliczeń zawartości składników cementów przemysłowych; „potencjalny” skład jest obliczany ze zmierzonych ilości tlenków obecnych w klinkierze, tak jak gdyby nastąpiła pełna krystalizacja produktów równowagi.

Za podstawowe składniki cementu uważane są zazwyczaj cztery związki. W oznaczeniach skrótowych, używanych W chemii cementu, każdy tlenek jest opisywany za pomocą jednej litery. Podobnie H₂0 w cemencie zhydratyzowanym jest oznaczane przez H. Krzemiany w cemencie nie są w rzeczywistości związkami czystymi, lecz zawierają drugorzędne tlenki w postaci roztworu stałego (promocja 3 w 1). Tlenki te mają zasad nicze znaczenie dla układu atomów, postaci krystalograficznej oraz właściwos ci hydraulicznych krzemianów. Obliczenie potencjalnego składu cemen tu portlandzkiego opiera się na pracac R. H. Bogue’a i innych (tzw. wzory Bo gue’a). Istnieją również inne metod obliczania składu cementu [1.1], jedna! temat ten wykracza poza zakres niniejszej pracy.