Kwasoodporność kwaśnych żużli

Żużel nie powinien zawierać wolnego CaO i MgO. Przy tym żużle zawierające 4% S03 nie powinny zawierać MnO powyżej 5%; natomiast przy zawartości S03 poniżej 4% - MnO ilościowo nie podlega ograniczeniu. Kwasoodporność kwaśnych żużli wielkopiecowych stosowanych na powietrzu jest zbliżona do betonów na cemencie portlandzkim (program uprawnienia budowlane na komputer).
Materiały skalne zawierające przeważającą ilość tlenków zasadowych, głównie tlenków metali alkalicznych, uważane są za zasadowe.

Do takich skał należy zaliczyć: wapienie, dolomity, marmury i wielkopiecowy żużel zasadowy. Ten ostatni jest w zasadzie produktem ubocznym przemysłu hutniczego, lecz ze względu na swoje właściwości będzie omawiany łącznie z materiałami kamiennymi.
Wapienie i dolomity. Wapienie są nieodporne na działanie kwasów. Natomiast wykazują dużą odporność na działanie zasad. Wapienie stosowane są w postaci płyt i wypełniaczy do wykonywania betonów i zapraw odpornych na działanie zasad. Dolomity są podobnie odporne na zasady jak wapienie, lecz są od nich twardsze. Dolomity i wapienie mielone używane są zamiast piasku kwarcowego do sporządzania zapraw i betonów odpornych na działanie zasad. Przy rozdrabnianiu usuwa się z dolomitu krzemionkę, która ulega działaniu roztworów zasadowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Marmury. Marmury są odporne na działanie roztworów zasadowych, natomiast zupełnie nieodporne na działanie kwasów.

Używane są one w postaci płyt i grubych lub miałkich wypełniaczy do wyrobu zapraw i betonów odpornych na alkalia.
Żużle wielkopiecowe zasadowe. Są to żużle wielkopiecowe, w których stosunek zawartości sumy tlenków metali alkalicznych (wapnia i magnezu) do sumy tlenków glinu i krzemu jest większy od jedności. Zasadowe żużle wielkopiecowe nie są odporne na działanie kwasów, natomiast mogą być stosowane do zapraw i betonów odpornych na zasady.

Odporność na działanie zasad jest zbliżona do odporności normalnego cementu portlandzkiego (uprawnienia budowlane). Żużle wielkopiecowe granulowane po drobnym zmieleniu nabierają właściwości materiału wiążącego.
Rozpatrując zagadnienie odporności materiałów kamiennych należy dokładniej omówić zagadnienie ich niszczenia wskutek zamarzania wody w porach materiału. Jest to bardziej rozpowszechniony rodzaj niszczenia niż korozja chemiczna. Należy się również liczyć z jednoczesnym działaniem tych dwóch czynników (program egzamin ustny).

Mechanizm niszczenia materiału

Mówiąc o niszczeniu kamieni naturalnych wskutek działania mrozu, należy wziąć jednocześnie pod uwagę kamienie sztuczne, jak cegłę zwykłą, cegłę wapienno-krzemową, żużlobetony itp. Jeżeli chodzi bowiem o niszczenie wskutek działania mrozu, jest ono jednakowe dla wszystkich materiałów porowatych (opinie o programie).

Woda przy zamarzaniu powiększa swoją objętość o 9% i to jest przyczyną niszczenia kamienia. W zamkniętej lub prawie zamkniętej przestrzeni wypełnionej wodą przy jej zamarzaniu kryształy lodu wskutek powiększenia swej objętości powodują duży wzrost ciśnienia hydrostatycznego w nie zamarzniętych jeszcze porach.
Mechanizm niszczenia materiału polega na powstaniu naprężeń rozciągających w ściankach pomiędzy porami (rys. 20-1) wywołanych wewnętrznym ciśnieniem hydrostatycznym.

Pewne warunki zamarzania mogą sprzyjać utrzymaniu wysokiego ciśnienienia. Zamarznięcie zewnętrznej warstewki nasiąkniętego materiału powoduje „zakorkowanie” porów, co w rezultacie prowadzi do warunków sprzyjających jego niszczeniu (segregator aktów prawnych). Tak samo zamknięcie powierzchni w inny sposób może przyczynić się do rozsadzania kamienia, co zostało potwierdzone zarówno obserwacją w naturze, jak i badaniami. Należy jednak wziąć pod uwagę jaka struktura materiału sprzyja odporności na zamarzanie.

Ogólnie można przyjąć, że najlepsza jest struktura równych i równomiernie rozłożonych porów w masie materiału zwłaszcza wtedy, kiedy pory przecinają się możliwie we wszystkich kierunkach.

Materiał budowlany może szybko nasiąkać, lecz powinien również dobrze oddawać wodę (promocja 3 w 1). Możność usunięcia wody z materiału w znacznym stopniu zabezpiecza go przed zniszczeniem. Dlatego najlepiej jest stosować powłoki hydrofobizujące, które uniemożliwiają nasiąkanie.