Łączenie płyt

Gdy zachodzi potrzeba przyśrubowania płyty do ściany, konieczne jest, aby listwa przykrywająca śruby zachodziła po 9,3 mm z każdej strony. Listwy aluminiowe mogą mieć kształt: pasków, kątowników, teowników itd. Listwy z tworzyw sztucznych produkuje się najczęściej w kolorze czarnym, chociaż spotyka się listwy również o innych barwach (białe, szare, jasnożółte) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Łączenie płyt do czoła daje bardzo dobre wyniki, wymaga jednak dużej wprawy rzemieślników. Płyty umocowuje się bocznymi krawędziami w obramowaniu lub na listwach przybitych do ścian. Wykończenie krawędzi nieco wystających stanowi jak gdyby drugą ramę osłaniającą krawędzie. Szczególnie korzystne jest łączenie do czoła, jeśli na licach płyt umieszczona będzie dekoracja ścienna i konieczne jest osiągnięcie jednolitego wyglądu kompozycji. Płyty można łączyć do czoła, przyśrubować do podstawy drewnianej i osłonić listwą z tego samego materiału, z jakiego wykonano laminat (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Listwy wykonuje się z ciętych pasków o wymaganej szerokości. Gdy jest możliwe bardzo szczelne umocowanie płyt, wówczas używa się listw o grubości 1,5 mm; na ogół jednak stosuje się listwy o grubości 3 mm i 3,8 mm, gdyż są odporniejsze na zwichrowanie. Po przepiłowaniu krawędzie zaokrągla się i szlifuje. Listwy wykonuje się o szerokości od 2,5 do 5 cm oraz o długości do 2,4 m. Ten rodzaj listew osłaniających jest wprawdzie tańszy niż omówione powyżej, niepożądane jest jednak wystawanie główek gwoździ lub śrub albo ich zagłębianie (uprawnienia budowlane).

Zastosowanie. Warunkiem stosowania płyt z laminatów jest przedsięwzięcie odpowiednich środków dla zapewnienia takich korzyści, jakie można osiągnąć przez prawidłowe wykorzystanie własności tego materiału. Na ogół płyty te są trwałe i odporne na korozję. Nie oddziałują na nie kwasy organiczne, jak np. kwas octowy (ocet), soki owocowe oraz roztwory zasadowe, jak mydło i amoniak. Materiał ten jest odporny na działanie tłuszczów, alkoholu, benzyny, trójchloretylenu i zwykłych rozpuszczalników organicznych (program egzamin ustny).

Szkodliwe działanie

Szkodliwe działanie wywierają stężone kwasy i ługi, których należy unikać. Do czyszczenia płyt stosuje się ciepłą wodę z mydłem, a jeśli to nie wystarcza, można użyć innych płynów stosowanych do czyszczenia w gospodarstwie domowym. Ostre noże oraz proszki do czyszczenia o własnościach ściernych mogą uszkodzić płaszczyznę płyty. Gorąca woda nie wywiera na nie wpływu, ale stałe i dłuższe jej używanie pozostawia ślady. Siady te są mniej widoczne na płytach o płaszczyźnie licowej wzorzystej lub’ rowkowanej, dlatego są one odpowiedniejsze np. na zlewy (opinie o programie).

Maksymalna temperatura, na jaką płyty są odporne, wynosi 120°C i dlatego jeśli stosuje się je jako płyty stołowe - nie należy na nich umieszczać gorącego żelazka lub gorących naczyń kuchennych, które mogą spowodować ślady nie do usunięcia. Płyty te mogą być używane jako okładziny ścienne poza kaloryferami lub jako płyty osłaniające inne źródła ciepła, jeśli temperatura nie będzie wyższa niż 120°C. Skłonność płyt do zniekształceń pod wpływem wyższej temperatury będzie ograniczona, jeśli się zastosuje odpowiednią ich grubość i właściwą metodę mocowania. W tym wypadku nie można używać do sklejania płyt ze ścianą spoiw lateksowych, ponieważ miękną w wyższej temperaturze (segregator aktów prawnych).

Płyty o grubości 1,5 mm przeznaczone na okładziny ścienne za grzejnikami, należy przymocowywać do ściany w sposób mechaniczny. Bardziej pożądane są płyty grubsze, chociaż zginanie ich jest trudniejsze. Zaleca się płyty o grubości 3 i 3,8 mm, które przymocowuje się do deszczułek na podłodze lub w inny sposób, tak aby wolna przestrzeń między nimi a ścianą wynosiła co najmniej 12,5 mm. Pozwoli to na krążenie powietrza za płytą i chłodzenie jej w ten sposób, obniżając tym samym jej rzeczywistą temperaturę (promocja 3 w 1).

Próbowano użyć laminatów z tworzyw sztucznych do robót zewnętrznych, lecz ulegały one zniszczeniu pod wpływem warunków atmosferycznych. Po dłuższym czasie następowało ich rozwarstwianie i to jest przede wszystkim przyczyną, dla której producenci nie zalecają stosowania ich do robót zewnętrznych.