Ładowanie materiałów

Ładowanie materiałów na taśmę przenośnika może odbywać się ręcznie i mechanicznie. Przy ręcznym załadowaniu przenośników taśmowych zwykle zatrudnionych jest od 3 do 4 ładowaczy. Zwiększenie wydajności przenośnika można osiągnąć przez zainstalowanie dodatkowych przenośników zasilających (program uprawnienia budowlane na komputer).

Periodyczny sposób mechanicznego załadowywania przenośników taśmowych przewoźnych odbywać się może na placach budowy za pomocą łopat mechanicznych instalowanych w wytwórniach przemysłu materiałów i elementów budowlanych, kopalniach żwiru itp.

Najlepsze wykorzystanie przenośnika taśmowego możemy osiągnąć tylko w tym przypadku, jeśli materiał podawany jest na taśmę równomiernym strumieniem, ściśle odpowiadającym wydajności przenośnika. Podstawowym urządzeniem zapewniającym równomierne zasilanie przenośnika taśmowego jest zbiornik (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ładowanie materiału z silosa na przenośnik odbywać się może dwojako. Przy materiałach sypkich i co do wielkości ziaren jednorodnych możliwe jest osiągnięcie równomiernego strumienia przez proste regulowanie wielkości otworu wylotowego zbiornika. Przy materiałach pylastych otrzymuje się w tych samych warunkach strumienie nierównomierne (uprawnienia budowlane).

Wreszcie w przypadkach gdy wchodzą w rachubę materiały o niejednorodnej wielkości, wówczas należy posiłkować się specjalnymi mechanicznymi urządzeniami załadowczymi - zasilaczami. Spośród nich urządzenie załadowcze ślimakowe nadaje się w szczególności dla materiałów drobnych i średniej wielkości dając równomierny strumień (program egzamin ustny).

Wyładowanie z przenośnika taśmowego

Wyładowanie z przenośnika taśmowego odbywa się zazwyczaj za pomocą leja zsypowego lub koryta. Przy długich przenośnikach instalowane bywają urządzenia wyładunkowe najczęściej w postaci wózków zrzutowych, które umieszczane być mogą w dowolnych punktach przenośnika, zazwyczaj na szynach umocowanych poza ramą nośną przenośnika (opinie o programie).

Wózek zrzutowy składa się z dwóch bębnów I i 2, przez które przebiega taśma 3, a osiągnąwszy w swym przebiegu najwyższy punkt bębna 1 zrzuca materiał do leja zsypowego 4, który rozgałęzia się u dołu na dwa rękawy odprowadzające materiał na boki taśmy.

Przenośniki taśmowe mają liczne zalety eksploatacyjne, jak prostą stosunkowo konstrukcję, a zatem i łatwą eksploatację, nieniszczenie transportowanego materiału, dużą wydajność oraz możność wyładowywania materiałów sypkich z dowolnego punktu przenośnika (tylko w przenośnikach stałych) oraz przekazywanie tego materiału na inne boczne przenośniki. Przeszkodą w szerszym stosowaniu przenośników na budowach są mało wydajne, najczęściej ręczne sposoby ich załadowywania. Racjonalna eksploatacja przenośników taśmowych uzależniona jest również od prędkości ruchu taśm i od ich kąta pochylenia (segregator aktów prawnych).

Prędkość taśmy przenośnika zależy od rodzaju przemieszczanego materiału, szerokości taśmy, kształtu taśmy (płaska czy nieckowa) oraz wielkości pochylenia taśmy. Nieckowe taśmy powinny mieć prędkość mniejszą o 25-1-30% niż taśmy płaskie tej samej szerokości. Przeciętnie stosowana prędkość taśm - 1 m/sek (najmniejsza prędkość 0,5-y0,7 m/sek). Materiały ciężkie, mało rozpylające się, mogą być przemieszczane szybciej niż materiały lekkie mogące ulegać rozpyleniu i rozdmuchiwaniu przez opór powietrza (dla transportu cementu luzem maksymalna prędkość taśmy 1,5 m/sek) (promocja 3 w 1).

Roboty związane z załadunkami, wyładunkami i przeładunkami były do niedawna na budowach zmechanizowane w znacznie mniejszym stopniu niż same roboty budowlane. Jednakże już w roku 1970 roboty załadunkowo-wyładunkowe w skali krajowej mają być zmechanizowane ogółem w 75,4%, w tym w materiałach sproszkowanych - w 65%, w materiałach sypkich - w 92%, w materiałach kawałkowych - w 35% i w materiałach wielkowymiarowych - w 100%. Roboty załadunkowo-wyładunkowe stanowią jedno z najbardziej pracochłonnych zadań na budowach.