Lakonizm form

Lakonizm form, a jednocześnie siła plastyki budowli konsekwentnie podkreślają jej dominującą rolę na tle bardziej łagodnych i wzorzystych, a przez to dekoracyjnych form zabytkowego otoczenia. Mauzoleum jest bryłą zbyt małą, by mogła ona uczynić poprzeczną oś placu jego główną osią (program uprawnienia budowlane na komputer). Szczusjew ukształtował ją więc tak, by nie została zachwiana niezbędna dla jasności kompozycyjnej placu przewaga osi wzdłużnej. Chociaż oś głównej elewacji Mauzoleum jest prostopadła do głównej osi placu,, równoważność elewacji głównej i bocznych oraz lakonizm fasad i potraktowania bryłowego, akcentującego jedynie węgły kolejnych gładkich uskoków, nadają mu charakter budynku obliczonego przede wszystkim na aspekty narożnikowe, przestrzenno-bryłowe, a nie frontalne. Taki właśnie charakter bryły najpełniej odpowiada jej usytuowaniu we wzdłużnej przestrzeni placu Czerwonego i związanej z tym większości punktów widokowych przy posuwaniu się wzdłuż placu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rozumiejąc, że zharmonizowanie Mauzoleum z zabytkowymi budowlami jego otoczenia jest niezmiernie doniosłym warunkiem zadania, Szczusjew doprowadził do ścisłej współmierności wymiaru pionowego swej bryły z wysokością głównych obiektów placu Czerwonego. Wysokość Mauzoleum stała się przy tym jak gdyby modułem wysokościowym całego układu: 2-krotnie mieści się ona w gabarycie zabudowy przeciwległej strony placu, 3-krotnie - w wysokości wieży Senatorskiej, 5-krotnie - w wysokości świątyni Wasyla Błogosławionego, 6-krotnie - w wysokości wieży Spasskiej. Te proste stosunki liczbowe cementują harmonię założenia i sprzyjają uwydatnieąiu roli Mauzoleum jako wykładnika tej harmonii (uprawnienia budowlane).

Wystrój architektoniczny

Przystosowując wystrój architektoniczny swej budowli do otaczających ją zabytków placu Czerwonego Szczusjew obrał drogę ciągłości historycznej, unikając jednak wszelkiego naśladownictwa formalnego, czy ubierania swej budowli w pseudozabytkowe szaty. Charakter i tradycje architektoniczne placu wyzyskał i rozwinął w formie przetopionej w tyglu nowej treści, wymagającej jak największej prostoty i lakonizmu (program egzamin ustny). Każdemu momentowi współbrzmienia z otoczeniem przydał elementy wyróżniające, elementy kontrastu niezbędne do zaakcentowania tego co nowe, szczególne, jedyne, tego co stanowi roli Mauzoleum jako ideologicznego i architektonicznego centrum placu. Tak na przykład piramidalna, stopniowa struktura nawiązuje niewątpliwie do budowli kremlowskich powtarzając w ogólnym zarysie zasadę kolejnego piętrzenia się graniastosłupów ostrosłupów widoczną w większości wież (chociażby w wieży Senatorskiej), a jednocześnie płaska, ścięta sylweta kontrastuje z ostrymi zwieńczeniami budowli zabytkowych wnosząc w układ placu element nowy i jedyny w swoim rodzaju (opinie o programie).

Mauzoleum-czerwień granitu-zbiega się z kolorytem murów kremlowskich, lecz zarazem gładka, błyszcząca faktura budowli okładanej polerowanym kamieniem wyróżnia się ostro na tle chropowatej, matowej powierzchni ceglanych murów, podkreślając bogactwo, a zarazem nowatorstwo ukształtowania Mauzoleum (segregator aktów prawnych).

Powiązaniu urbanistycznemu budowli z poprzeczną osią placu, kopułą Kazakowa i wieżą Senatorską, również towarzyszy kompozycyjne wyróżnienie Mauzoleum - gdy wieża i kopuła wtopione są we wzdłużne formy muru i korpusu frontowego Senatu, a co za tym idzie pozbawione pełnej samodzielności swej roli plastycznej - wolno stojące Mauzoleum aktywnie wkracza w przestrzeń placu akcentując swą centralną dominującą rolę, swą samodzielność i całkowicie unikalne znaczenie.

Rolę dominanty placu osiąga Mauzoleum oczywiście nie tylko dzięki właściwemu ustawieniu w stosunku do pozostałych elementów układu, lecz i dzięki ogromnej wewtrznej sile zawartej w kompozycji budowli. W pracy nad konsekwentnym ukształtowaniem obrazu Szczusjew oparł się na bogatym dziedzictwie narodowym i światowym, na licznych tradycjach interpretacji tematu mauzoleum-grobowca poczynając od Egiptu, Asyrii i Babilonii, poprzez Cesarstwo Rzymskie i Bizancjum, do renesansu i klasycyzmu. Sposób stosowania tego materiału i twórczego wyzyskania go może być przykładem metody krytycznego przyswojenia dziedzictwa (promocja 3 w 1).