Łańcuchy podwodnych

Większość uczonych zajmujących się naukami o Ziemi uważa, że to ruch dna oceanu sprawia, iż przesuwają się wszystkie inne fragmenty skorupy ziemskiej. Zgodnie z teorią płyt tektonicznych właśnie ten ruch powoduje dryf kontynentów (program uprawnienia budowlane na komputer). Warstwa skał, w której zachodzą te procesy, nosi nazwę litosfery. Jest to sztywna powłoka, grubości około 75 kilometrów, utworzona ze skorupy ziemskiej i leżącej pod nią górnej warstwy płaszcza. Łańcuchy podwodnych gór leżą zwykle pośrodku oceanów. Przez północny Atlantyk przebiega Grzbiet Reykjanes, przez Atlantyk południowy - Grzbiet Śródatlantycki, przez Pacyfik - Podniesienie Wschodniego Pacyfiku. Wzdłuż każdego z tych wąskich pasm na powierzchni Ziemi stopiona skała z płaszcza wznosi się, ochładza i wytwarza nową litosferę. Dlatego te właśnie linie aktywności określa się mianem „twórczych obrzeży płyt" (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podwodne łańcuchy górskie powstały wskutek takiej właśnie aktywności. Rozległe pola roztopionej magmy nieustannie krzepną, tworząc podwodne góry w morzach całego świata. Na grzbietach magma schładza się, krzepnie i przesuwa symetrycznie na boki tworząc obrzeża grzbietu. Ponad tymi obrzeżami gromadzi się coraz więcej skrzepłej skały, która napiera na skały leżące przed nią i przesuwa je dalej w bok od grzbietu (program egzamin ustny). Tak powstaje skorupa nowego dna oceanu. Powolny spreding umożliwia nawarstwianie się skał w strefach twórczych obrzeży płyt i w ten sposób tworzą się górzyste grzbiety. Szybszy spreding przesuwa nowe skały szybciej na boki, nawarstwienia więc na obrzeżach są niższe i tworzą tak zwane podniesienia, jak na przykład we wschodnim Pacyfiku (uprawnienia budowlane).

Badania paleomagnetyzmu

Większość skutków tej tajemniczej i potężnej aktywności jest na zawsze ukryta przed ludzkim wzrokiem. Jednakże w niektórych miejscach śródoceaniczne grzbiety wynurzają się z morza, tworząc wyspy wulkaniczne. Dwoma takimi niezwykłymi miejscami są wyspy Tristan da Cunha i Islandia. Obie te formacje leżą „okrakiem" na śródatlantyckiej strefie twórczej aktywności płyt i stale są przez nie budowane (opinie o programie).

Islandia jest młodą wyspą. Powstała ze schłodzonej magmy pochodzącej z 320- kilometrowego fragmentu Grzbietu Reykjanes. Wyspę przecina prosta linia akzbudowane ze stosunkowo młodych i czwartorzędowych, dalej zaś od niej wyspy utworzony jest ze starszy:: skał trzeciorzędowych. Możemy przypuszczać, że podobne prawidłowos: wiążące odległość od grzbietu z wiekiem skał obowiązują na dnie mora skały położone bliżej grzbietu są młodsze, dalej - starsze (segregator aktów prawnych).

Badania paleomagnetyzmu, czyli magnetyzmu zamrożonego w skałach z dawnych czasów, potwierdzają te przypuszczenia. Gdy stopiona skała z grzbiet krzepnie, zachowuje wewnątrz „zapis kierunku pola magnetycznego Ziemi istniejącego w okresie krzepnięcia. Kiedy co kilkaset tysięcy lat bieguny magnetyczne zmieniają swe położenie, owe magnetyczne zapisy w skałach krzepnących w tym właśnie czasie również zmieniaj swoją orientację.

Wielka Płyta Pacyficzna skorupy ziemskiej przesuwała się ponad nią na północ i na zachód, mniej więcej w kierunku Japonii. Doprowadziło to do utworzenia łańcucha Wysp Hawajskich, który swą wstęgą rozciąga się od wyspy Hawaii na zachód po Midway i Ocean Island, na przestrzeni 2 250 kilometrów. Jeszcze dalej na zachód i na północ rozciągają się podwodne Góry Cesarskie, z których żadna nie wynurza się ponad powierzchnię morza. Leżą one mniej więcej na przedłużeniu łuku Wysp Hawajskich (promocja 3 w 1). Gdyby przebadać wiek skał tworzących te wyspy i góry, ich konfiguracja stałaby się zrozumiała. Same Hawaje są młode: żaden ich fragment nie liczy sobie więcej niż 700000 lat, a niektóre ich rejony stale jeszcze są budowane wskutek aktywności wulkanicznej. Przesuwając się na północ i na zachód napotykamy coraz starsze skały, Co uformowało tę tajemniczą, prostą linię wysp i dlaczego są tak precyzyjnie uszeregowane według wieku? Odpowiedzi dostarcza plama gorąca.