Szlifowanie i polerowanie marmurów

Na ogół popiołem cynowym polerujemy z małym dodatkiem wody i tylko przy użyciu dobrej tarczy z filcu wełnianego. Przy czerwonym granicie dodajemy do popiołu cynowego nieco czerwieni, przy czarnych odmianach trochę najdelikatniejszej sadzy, albo jednej z wymienionych wyżej czerni (program uprawnienia budowlane na komputer).

Czasem dla wysokiego połysku zapuszczamy jeszcze gotową powierzchnię czystym olejeni wazelinowym lub woskiem polerowniczym. Kamień od tego wydaje się nieco ciemniejszy i efektowniejszy, połysk jednak w ten sposób poprawiony nie bywa trwały. Jako ogólną zasadę należy przyjąć, żeby wszystkie środki polerownicze były rozpuszczane w wodzie miękkiej letniej i przegotowanej, a nie w twardej i zimnej. Po każdej zmianie obróbki należy powierzchnię kamienia dokładnie zmyć i oczyścić (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Również maszyny polerownicze i narzędzia pomocnicze należy utrzymywać czysto i od czasu do czasu gruntownie czyścić, gdyż zdarza się, że pozostałe na jakiejś części maszyny grubsze ziarnko może się dostać na gładką oszlifowaną powierzchnię i dać rysę, której usunięcie wymaga powtórnego przeszlifowania (uprawnienia budowlane).

Szlifowanie i polerowanie marmurów (i zbliżonych właściwościami innych kamieni) odbywa się w zasadzie tak samo, jak i granitów, przy użyciu tylko prostszych środków do szlifowania i nieco odmiennych proszków do polerowania. Gruby szlif otrzymujemy od ostrego piasku kwarcowego i tarcz żeliwnych, stosowanych do szlifowania granitów. Następne stadium szlifowania odbywa się przy pomocy cienko- ziarnistego piaskowca, a następnie pumeksu (program egzamin ustny). Ostateczny szlif wykonywany bywa podobnie do twardych gatunków kamieni najcieńszym szlamowanym szmerglem. Polerowanie odbywa się również tymi samymi środkami; do końcowego połysku używany bywa również talk.

Wykończone powierzchnie

Najmiększym i najłatwiejszym do polerowania jest alanaster (opinie o programie). Dlatego też, aby uniknąć łatwego uszkodzenia krawędzi cienkich płyt używanych w budownictwie dla ozdoby wnętrz jako obkłady ścienne, polerowanie ich odbywa się prawie wyłącznie po zmontowaniu na ścianach. Wprawdzie szlifowanie i polerowanie pionowych płaszczyzn jest bez porównania uciążliwsze od tych czynności na płaszczyznach poziomych, jednak z wyżej podanych powodów, bywa przy alabastrach stosowane. Używa się w tym celu lekkich maszynek do polerowania, które znakomicie tę robotę ułatwiają. Przebieg polerowania jest zupełnie taki sam jak dla marmurów. Wykończone powierzchnie zawsze pociąga się specjalnymi woskami dla nadania im lepszego wyglądu.

Poprzednio opisane metody szlifowania uwzględniały użycie materiałów szlifierskich w postaci proszków. Do tego celu stosuje się również te same materiały w postaci tarcz, pierścieni i segmentów o lepiszczu ceramicznym (mineralnym), organicznym lub ze sztucznych żywic, opisanych już poprzednio. Za jedne z najlepszych ze względu na użyte spoiwo należy uważać materiały o lepiszczu żywicznym, wprawdzie nieco droższe, ale opłacające się przez mniejsze zużycie i dokładniejsze szlifowanie (segregator aktów prawnych).

Dla pierwszego szlifu gładko przeciętych na traku płyt marmurowych, można używać pierścieni o spoiwie ceramicznym w uziarnieniu Nr 6, które dają szlif delikatny z niezbyt silnymi rysami na powierzchni. Następny szlif, którego zadaniem jest usunięcie tych rys robimy pierścieniami o uziarnieniu Nr 100 lub 120, które muszą być jednak nieco miększe od użytych przy pierwszym szlifie. Do trzeciego i ostatniego szlifu dobre jest uziarnienie 180 lub 200 i stosowane być mogą pierścienie lub segmenty. Jako materiału dla pierścieni i segmentów najlepiej używać szmerglu lub korundu, łączonych spoiwem szellakowym (promocja 3 w 1). Używanie karborundu nie jest wskazane wobec jego zbyt wielkiej twardości i ostrości ziarna, które ma skłonność do rysowania powierzchni, podczas gdy szmergiel i korund bardziej je wygładzają. Oczywiście ważne jest i przy tych sposobach szlifowania, staranne oczyszczanie i zmywanie powierzchni po ukończeniu każdorazowego szlifowania. Dla przyśpieszenia grubego szlifowania marmurów używają czasem zamiast tarcz szmerglowych lub korundowych o lepiszczu organicznym Nr 36 i 100, tarcz karborundowych o lepiszczu ceramicznym.