Lekkie elementy strunobetonowe

Opisane dotychczas rozwiązania z lekkich elementów strunobetonowych charakteryzują się symetrycznym sprężeniem przekrojów poprzecznych. Zaletą takiego zbrojenia jest uniemożliwienie popełnienia błędów przy montażu elementów zginanych w warunkach budownictwa wiejskiego, a wadą większe zużycie stali (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dalsze rozwiązania powinny jednak iść w kierunku stosowania elementów zginanych z niesymetrycznym sprężeniem przekrojów poprzecznych i w miarę rozwoju mechanizacji - stosowania prefabrykatów strunobetonowych średniociężkich. Zaprojektowane lekkie elementy strunobetonowe wykonuje się przy użyciu betonu wysokowartościowego marki 500 i stalowych cięgien sprężających ze splotów 2 X 2,5 mm o wytrzymałości na rozciąganie 205 kG/mrm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Na strzemiona stosuje się stal zwykłą.

Kolejność prac rozpoczyna się od wykonania fundamentów punktowych kielichowych i umocowania w nich slupów. Montaż prefabrykatów można wykonywać za pomocą żurawi kołowych lub tylko przy pomocy siły rąk. W budownictwie przemysłowym już od dawna stosuje się różnego rodzaju konstrukcje sprężone średniociężkie i ciężkie, natomiast w budownictwie wiejskim tylko dźwigary strunobetonowe o L = 9,0 i 12,0 m. Nowe koncepcje dla tego rodzaju konstrukcji uzyskano w wyniku konkursu PZITB w 1965 r (uprawnienia budowlane).

Konstrukcja obory słupowej z użytkowym poddaszem o rozpiętości 3 X 4,5 m i rozstawie słupów w kierunku podłużnym co 6,0 m. W projekcie zastosowano sprężone dźwigary stropowe i stropodachowe w kształcie litery X. Inne składowe elementy obory wykonuje się o konstrukcji żelbetowej.
Projektowanie konstrukcji z betonu sprężonego należy przeprowadzać w oparciu o normę PN-66/B-03320 oraz o projekt normy pt. „Konstrukcje strunobetonowe z drobnowymiarowych elementów dla budownictwa wiejskiego”, Norma PN-66/B-03320 nie obejmuje bowiem wszystkich potrzebnych danych do projektowania elementów drobnowymiarowych. Do elementów takich zalicza się prefabrykaty strunobetonowe o przekroju 20 do 200 cm. Sprężanie odbywa się cięgnami o wysokiej wytrzymałości, pojedynczymi do 2,5 m lub splotami po 2 X 2,5 mm. Marki betonu w elementach strunobetonowych stosuje się 400 500 (program egzamin ustny).

Średnica ziarn kruszywa

Średnica ziarn kruszywa stosowanego do tych elementów powinna być nie większa niż 0,8 mm, a odstępy między strunami w świetle nie większe niż 20 mm. Własności mechaniczne drutów splotowych powinny odpowiadać wymaganiom normy PN-66/B-03320. Maksymalne dopuszczalne ugięcie zginanych elementów, które może powstać od sprężania, obciążania ciężarem własnym lub obciążeń zewnętrznych, nie może być większe niż rozpiętości (opinie o programie).

Doraźne straty przy sprężaniu należy eliminować przez zwiększenie siły naciągowej, straty zaś Teologiczne można określać metodą uproszczoną wg normy PN-66/B-03320.
Niżej przytacza się niektóre wyjątki z projektu normy [158], W projekcie tym podane są wzory do obliczania elementów strunobetonowych na ściskanie.
Rozmieszczenie drutów w przekroju zgodnie z projektem normy [158] ustala się następująco: odstęp drutów w świetle w kierunku poziomym (w położeniu w czasie betonowania) uzależniony jest od wielkości ziarn kruszywa. Odstęp ten nie powinien być mniejszy od 1,25 wymiaru D największych ziarn użytego kruszywa, ale nie mniejszy niż 10 mm. 

Określenie długości oparcia końców belek i płyt strunobetonowych oraz użytkowej długości zakotwienia dla zapewnienia przyczepności betonu, według wytycznych ITB, jest nieco zmodyfikowane w stosunku do wymagań normy PN-66/B-03320 (segregator aktów prawnych). Głębokość oparcia końców belek i płyt należy przyjmować z warunku nieprzekroczenia dopuszczalnych naprężeń na docisk o wielkości równej co najmniej:
a) dla płyt lh wysokości, ale nie mniej niż 5 cm,
b) dla żeber, platwi i krokwi - Vs wysokości, ale nie mniej niż 10 cm,
c) dla podciągów i belek głównych - Vs wysokości, ale nie mniej niż 20 cm,
d) dla końców belek utwierdzonych nad podporami należy przyjmować taką głębokość oparcia, która zapewnia dostateczne zakotwienie strun strefy rozciąganej lub zbrojenia ze stali zwykłej (promocja 3 w 1).