Lekkie płyty wiórowe

Lekkie płyty wiórowe silnie kurczą się i pęcznieją (1,5-3,5 mm na m). Szczególnie w przypadku płyt składowanych w otoczeniu wilgotnym i wbudowanych w stanie spęczniałym (np. deskowania tracone) skurcz występujący przy schnięciu powoduje powstanie naprężeń rozciągających na brzegach płyt i zarysowanie tynku. Pasy z siatki drucianej układane we wstępnej wyprawie podsufitki wzdłuż styków i krawędzi płyt nie likwidują wprawdzie ruchów brzegów płyt, jednakże rozprowadzają obciążenie na większy obszar tynku i mogą w ten sposób zapobiec widocznym spękaniom, szczególnie w tynkach wewnętrznych, które są mniej obciążone niż tynki zewnętrzne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy mocowaniu do podłoża warstw mających dźwigać tynk (podsufitek) bezwzględnie należy przestrzegać wszystkich przepisów dotyczących rodzaju, wymiarów minimalnych, sposobu zamocowania i odporności na korozję środków mocujących podsufitkę danego typu. Zachowanie tych przepisów należy ściśle kontrolować podczas budowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wszystkie styki ściśle układanych lekkich płyt, mających służyć za suche podłoże tynku, należy przykryć pasami z siatki drucianej o szerokości co najmniej 8 do 10 cm. Siatka powinna być zabezpieczona antykorozyjnie. Pasy jej wtłacza się w natryskiwaną wyprawę podtynkową (uprawnienia budowlane).

Uszkodzenia płyt gipsowo-kartonowych (suchego tynku), montowanych jako wykładziny pod stropami o belkowaniu drewnianym, miały postać pęknięć i rys na stykach płyt i przy krawędziach stropu. Gdy płyty były przymocowane do podłoża w zbyt dużych odstępach (np. bezpośrednio do drewnianych belek nośnych), występowało odrywanie się ich i duże ugięcia.

Nośne elementy stropu

Nośne elementy stropu odkształcają się pod działaniem obciążenia i wilgotności. Odkształcenia te i ruchy przenoszą się na płyty gipsowo-kartonowe i powodują w warstwach kryjących występowanie rys na stykach płyt, jeśli styki te nie są pokryte „pasmami zbrojenia" (program egzamin ustny).

Pasma kryjące, które mogą być układane na płytach o stażowanych krawędziach, służą do wytworzenia ciągłego przejścia między tymi krawędziami i dzięki ich częściowemu oddzieleniu od podłoża do rozprowadzenia różnic przesunięć na większy obszar warstwy powierzchniowej. W ten sposób mogą być jednak rozprowadzone tylko rysy o szerokości co najwyżej 0,5 mm, ale już nie większe różnice przemieszczeń, występujące np. na krawędziach styku drewnianego stropu i murowanej ściany. Na krawędziach tych są więc potrzebne szczeliny dylatacyjne (opinie o programie).

Normy obowiązujące (DIN 18181) podają dokładne przepisy co do sposobu wymiarowania, odstępów i mocowania podsufitki i płyt gipsowo-kartonowych. Spełnienie tych wymagań zapewnia solidne zamocowanie i zapobiega powstaniu nieprzyjemnych ugięć płyt. I tak np. największa dopuszczalna rozpiętość mocowanej poprzecznie płyty gipsowo-kartonowej o grubości 12,5 mm wynosi 50 cm. Przy mocowaniu płyt do łat dachowych o przekroju 24X48 mm łaty te należy podwieszać w odstępach co najwyżej 65 cm, np. stosując dodatkowe łaty nośne (40X60 mm). W ten sposób ugięcie pozostanie mniejsze niż 1/1000 (segregator aktów prawnych).

Jeśli strop wykłada się płytami gipsowo-kartonowymi, które maję być malowane lub tapetowane, to należy używać płyt o brzegach stażowanych i owiniętych kartonem. Spoiny poprzeczne i podłużne należy zaszpachlować po ułożeniu „pasków zbrojeniowych" (promocja 3 w 1). Przy brzegach sufitów należy wykonać dylatacje (np. przez rozdzielenie styku taśmę klejącą bez szpachlowania szpar) tak, aby spodziewane zmiany wydłużeń stropu i ściany nie wywoływały niekontrolowanych rys. Przy wyborze i wymiarowaniu środków mocujących i konstrukcji podsufitki należy stosować obowiązujące w tym przedmiocie normy i wytyczne.