Studnie odwadniające

Studnie służące do obniżania poziomu wody gruntowej w czasie budowy doku pozostawia się po jej ukończeniu na miejscu, jedynie obcina się je nieco powyżej poziomu górnej powierzchni dna komory i łączy rurami z wnętrzem komory doku (program uprawnienia budowlane na komputer). Uzyskuje się w ten sposób, w okresach gdy komora doku jest odwodniona, obniżenie poziomu wody gruntowej w bezpośrednim otoczeniu doku. Woda gruntowa odprowadzana samoczynnie do komory dostaje się do studni zbiorczej, a stamtąd wydalana jest na zewnątrz doku przez pompy.

Zaletą tego systemu jest to, że w razie zamulenia się którejkolwiek studni można bez większych trudności wykonać nową i włączyć ją do komory doku (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Urządzenia do przeciągania statków.
Do przeciągania statków do doku lub na zewnątrz służą kołowroty (przeciągarki) elektryczne, hydrauliczne lub pneumatyczne, o uciągu do 20 tys. kG, umieszczane na wierzchu obu ścian głowy doku oraz na wierzchu tylnej ściany komory doku. Z obu stron wejścia umieszcza się po jednej przeciągarce o największej sile uciągu, następnie słabsze wzdłuż ścian bocznych, przy ścianie tylnej dwie lub jedną silniejszą w osi doku. W sumie instaluje się od 4 (najczęściej) do 9 przeciągarek (w największych dokach), o uciągu 5-r-20 tys. kG (uprawnienia budowlane).

Całe urządzenie kołowrotów z wyjątkiem bębna nawijającego powinno być umieszczone poniżej terenu, chronione od dostępu wody i wentylowane.
Ponadto na koronie murów bocznych doku rozmieszcza się zgodnie z zasadami przyjętymi dla nabrzeży pachoły. Stawia się je zwykle blisko krawędzi murów, czasem, gdy nie ma dźwignic przydokowych w głębi terenu stoczniowego (program egzamin ustny).

Zepchnięcie statku

Niezależnie od tego w sąsiedztwie doku umieszcza się zwykle jeszcze kilka specjalnych ciężkich pachołów, do których cumuje się statek na czas dokowania. Ma to na celu utrzymanie go we właściwym położeniu podczas napełniania, które, jak już była o tym mowa, odbywa się zwykle z wyładowaniem wielkiej energii i może spowodować zepchnięcie statku ku tylnej ścianie komory. Nawet gdy wzdłuż doku ustawione są dźwignice, położenie pachołów oddalonych od krawędzi ścian bocznych doków nie przysparza kłopotów, gdyż w czasie napełniania doku dźwignice te nie pracują (opinie o programie).

Dla wprowadzenia statku do doku i ustawienia go możliwie najdokładniej nad podporami instaluje się w niektórych dokach specjalne urządzenia pociągowe i prowadzące. Są to wózki poruszające się po szynach na poziomej i pionowej płaszczyźnie ścian bocznych. Liny od statku zaczepia się o uchwyty na wózku wciąganym w głąb doku kołowrotem elektrycznym. Uzyskuje się w ten sposób stały kąt pochylenia liny w stosunku do krawędzi ściany bocznej i pewniejsze wprowadzenie statku.

Na wózkach mogą być ponadto zmontowane wsporniki o regularnej długości, tak że mogą one sięgnąć do burty statku i utrzymać go w stałej odległości od ściany bocznej.
Wreszcie dla kierowania dokowaniem buduje się czasami za tylną ścianą doku wieżę obserwacyjną dla dokowego (segregator aktów prawnych).
Materiały mogą być dostarczane przez dźwignice, które poruszają się na torach ułożonych wzdłuż doku na górnej powierzchni ścian bocznych lub na odpowiednich fundamentach równoległych do tych ścian. Celowo jest opierać fundamenty te na konstrukcji doku, na wsporniku lub ostrodze. W nowoczesnym doku będą to często suwnice bramowe przerzucone nad dokiem. Nośność ich sięga 800 t i więcej.

Dźwignice wysięgnikowe, wypadowe muszą być wysokie i mieć wysięgi do 35 m, a nośność od 10 do 30 t. Dla zmniejszenia ich wysięgów coraz częściej buduje się doki o ścianach pionowych. Często dodatkową dźwignicę umieszcza się w osi bramy pływającej, stanowiącej zamknięcie doku (promocja 3 w 1).