Lepiki do posadzek deszczułkowych uprawnienia budowlane

Lepiki do posadzek deszczułkowych są produktami asfaltowymi lub żywicznymi używanymi w stanie lekko podgrzanym lub jako upłynnione w rozpuszczalnikach (benzol, benzyna), które po pewnym czasie wyparowują (program uprawnienia budowlane na komputer).

Lepik przy temperaturze wyższej od 10°C powinien się z łatwością rozprowadzać cienką warstwą na oczyszczonej z kurzu suchej gładzi cementowej za pomocą szpachli lub podobnego narzędzia. Lepik powinien mieć dobrą przyczepność zarówno do betonu, jak i do drewna oraz zapewniać trwałe i dostatecznie wytrzymałe połączenie klepki z podłożem. Przy dobrym ułożeniu posadzki na równym podłożu lepik powinien stale zachowywać elastyczność w granicach temperatur od 5 do 40°C. Nie może jednak w tych granicach temperatur wykazywać ciastowatości, przy której mógłby być wyciśnięty spod posadzki szczelinami pomiędzy poszczególnymi deszczułkami. Lepik powinien być prawie bez- wonny i nie wydzielać lotnych składników szkodliwych dla zdrowia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Próbę praktyczną lepiku wykonywa się w temperaturze pokojowej w następujący sposób. Do wyrównanej zaprawą cementową suchej i czystej powierzchni betonu przylepia się w różnych miejscach 3 deszczułki za pomocą badanego lepiku, stosując go w ilości l-ł-1,5 kG/m2. Następnie obserwuje się czas wysychania. Po 24 godzinach deszczułki powinny przylegać do betonu i wykazywać wyraźny opór przy odrywaniu (wyraźnie wyczuwalny, większy niż w chwilę po ułożeniu). Deszczułka, która przylegała do betonu, powinna być pokryta lepikiem na powierzchni stanowiącej powyżej 50% swej powierzchni. Po oderwaniu klepki od betonu powierzchnie zetknięcia tak klepki jak i betonu powinny wykazywać przy dotknięciu palcem lepkość, jednak nie powinny brudzić skóry (uprawnienia budowlane).

Materiały bitumiczne stosowane na gorąco (lepik na gorąco). Są to stosowane w zależności od warunków asfalty czyste, asfalty z domieszkami mineralnymi i masy asfaltowo-korkowe oraz odpowiednie produkty smołowe.
Upłynnienie następuje przez podgrzewanie w specjalnych kotłach itp. do stałej określonej temperatury (150-f-80°C). Podczas grzania należy stale mieszać zawartość kotła, aby uniknąć miejscowego przegrzania i skoksowania asfaltu na dnie; skoksowany asfalt zatraca swe właściwości wiążące i izolacyjne. Po podgrzaniu materiały powinny być niezwłocznie użyte w stanie gorącym (program egzamin ustny).

Warstwy izolacyjne używane na gorąco mają tę wyższość nad nakładanymi na zimno, że materiały stosowane na gorąco zużytkowuje się w 100%, podczas gdy w materiałach użytych na zimno znaczny procent stanowią ulatniające się rozpuszczalniki. Czyste asfalty użyte na gorąco dają się ponadto nanosić w grubszej warstwie niż lepiki na zimno.
Równomierne jednak nałożenie warstwy na gorąco, zwłaszcza na powierzchniach pionowych, jest trudniejsze niż nałożenie na zimno. Znaczna bowiem gęstość zapraw nawet w wysokich temperaturach oraz duża różnica temperatur przy zetknięciu z powierzchnią zimnego betonu powoduje znaczne osłabienie przyczepności warstwy izolacyjnej do betonu oraz zwiększa prawdopodobieństwo powstawania pęcherzy wskutek obecności wilgoci .i powietrza w betonie.

Z tego względu korzystny okazał się sposób kombinowany wykonania powłoki gruntującej na zimno przez powleczenie poprzednio opisanym roztworem do gruntowania, a po jej całkowitym wyschnięciu - nałożenie warstwy na gorąco (opinie o programie).

Asfalty czyste mogą być użyte:
a) jako warstwa izolacyjna od wilgoci na uprzednio nałożonej powłoce gruntującej;
b) jako środek nasycający lub wiążący (lepik) przy izolacji wielowarstwowej z jut, filców i pap, jaką stosuje się przy zabezpieczeniu od wody działającej pod ciśnieniem;
c) jako powłoka izolacyjna zabezpieczająca od przenikania wody naporowej w szczególnych przypadkach wykonania, np. w podziemnych szybach górniczych budowanych za pomocą zamrażania gruntu (asfalt podgrzany wlewa się w szczelinę o grubości 5 cm między obudowę zewnętrzną i wewnętrzną szybu; wysokość każdorazowego zalania wynosi około 60 cm (ze względu na niską temperaturę obudowy wynoszącą około -10°C nadaje się do tego celu asfalt D200).

Lepiki asfaltowe do pap stosowane na gorąco. Lepiki zgodnie z PN- 57/B-24625 jest to masa składająca się z asfaltu ponaftowego lub mieszaniny asfaltów z wypełniaczami w postaci mączki, włókien lub ich mieszaniny (segregator aktów prawnych). Lepik asfaltowy z wypełniaczami może zawierać dodatek substancji uplastyczniających (kleje, paki tłuszczowe itp.) z wyjątkiem smoły oraz paku z drewna i węgla kamiennego. Lepiki bitumiczne powinny mieć w odpowiednim stopniu, zależnie od przeznaczenia, następujące charakterystyczne właściwości:

a) odporność na starzenie,

b) możliwie małą spływność,

c) plastyczność w niskich temperaturach,

d) przyczepność do podłoża,

e) odporność na wpływy mechaniczne.

Badania i praktyka wykazują, że czyste asfalty ponaftowe nie mają tych wszystkich właściwości w zadowalającym stopniu, zwłaszcza jednocześnie: np. asfalt twardy może nie spływać pod wpływem nagrzania słonecznego, ale będzie kruszał przy mrozie i odwrotnie - asfalt o niskiej temperaturze mięknienia może się zachowywać dobrze przy niskiej temperaturze, ale spłynie przy gorącej (promocja 3 w 1).