Lepsza pływalność

Wszystkie prace od chwili rozpoczęcia betonowania dzwonu w suchym doku do chwili oddania gotowej latarni trwały 15 miesięcy, przy czym w okres ten wliczono również czteromiesięczną przerwę zimową (program uprawnienia budowlane na komputer).
Projekt latarni morskiej „Royal Sovereign”, zbudowanej w latach 1967-1968 w kanale La Manche w miejscu dawnego latarniowca. Budowlę wykonano z żelbetu (z częściowym zastosowaniem elementów sprężanych) na lądzie, w sztucznie wykonanym zagłębieniu niedaleko brzegu, po czym przekopano kanał do morza, przeholowano ją na miejsce przeznaczenia i tam postawiono.

Podstawę wieży stanowi pusta prostopadłościenna skrzynia żelbetowa (częściowo z betonu sprężonego) podzielona na komory. Na podstawie zbudowano żelbetową monolityczną wieżę, złożoną z 4 członów’, tzw. „kabinę” również żelbetową wraz ze stalową wieżyczką latarni, wykonane bezpośrednio na podstawie jako pierścień obiegający wieżę. Przed zwodowaniem przytroczono do podstawy pontony dla zapewnienia całości lepszej pływalności.
Po doholowaniu na miejsce przeznaczenia, podstawę z wieżą centralną zatopiono, natomiast kabina pozostała na powierzchni wody pływając „nawleczona” na wieżę.
W następnym etapie kabinę podniesiono nad wieżę stosując dźwigniki hydrauliczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na płaskim dachu kabiny ułożono potem nawierzchnię, a kabinę połączono przez sprężenie z wierzchołkiem wieży.
Latarnię „Tokyo” wybudowaną w 1968 r. jako zastępcza dla latarniowca.
Często platformę latarni robi się tak szeroką, aby możliwe było lądowanie na niej helikopterów.
Zdjęcia dwu nowoczesnych latarni odbiegających pod względem architektury od konwencjonalnych rozwiązań (uprawnienia budowlane).

Wieże ażurowe

Wieża latarni „New Charleston” na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, ma wysokość ok. 45 m i przekrój trójkątny. Konstrukcja wieży jest stalowa, wypełniona płytami ceramicznymi w ramach aluminiowych. Światło latarni jest częściowo zautomatyzowane i jest drugie co do światłości na świecie (28 min cd) (program egzamin ustny).
Wiele wyczerpującego materiału z dziejów latarni morskich oraz szczegółowe opisy latarni wybrzeża polskiego zawiera praca Czernera.

Wieże ażurowe stosowane są do latarni morskich, w poprzednio określonym znaczeniu tego słowa, stosunkowo rzadko, z reguły natomiast używa się ich przy większych stawach świetlnych, nie wymagających nieustannego dozoru.
Wieże ażurowe wykonywane są najczęściej ze stali lub żelbetu. Otrzymują one zwykle konstrukcje kratownicy przestrzennej, przeważnie
z czterema narożnymi słupami powiązanymi prętami i tężnikami (opinie o programie). Kratownice pojedyncze o układzie prętów trójkątnych są szczególnie dogodne zarówno ze względu na prostotę układu, jak i na okoliczność, że wieże o tym systemie kraty łatwo daje się w razie potrzeby obić listwami drewnianymi, na których można umieścić znaki dzienne.

Na wierzchu wieży znajduje się zwykle podest otoczony poręczą, a na podeście kopułka wykonana tak samo, jak przy wieżach masywnych, lecz nieco lżejszego typu.
Wieże ażurowe wyjątkowo tylko stosowane są jako mieszkalne. Mimo to musi się w każdej z nich znaleźć pokój dla dyżurnego latarnika i ewentualnie przedsionek. Pomieszczenia te bądź zawiesza się pod górnym podestem w postaci walcowych stalowych zbiorników, bądź też montuje się na podeście jako podstawę kopułki. Dojście do wymienionych pomieszczeń i do kopułki umożliwiają kręte schody umieszczone wewnątrz szybu o ścianach stalowych, ustawionego w środku wieży (segregator aktów prawnych).

Najprymitywniejszymi pławami są tzw. wiechy, czyli drążki osadzone na pływaku i opatrzone jakimś znakiem (tarczą, chorągiewką, wiązką faszyny). Pływak znajduje się mniej więcej w połowie długości drążka, który na dole jest obciążony (np. nasadzoną na nim rurą stalową) i dzięki temu utrzymuje się w położeniu pionowym. Wiechy kotwiczy się na cienkim łańcuchu lub lince stalowej (promocja 3 w 1)..