Linia brzegowa

Islandia leży w miejscu Grzbietu oraz prostopadłego do niego Progu Islandzkiego z Wyspami Owczymi. Pod względem geologicznym jest wyspą młodą. Większej powierzchni pokrywaj,] trzecio- i < zwarto- rzędowe skały wulkaniczne, gł. bazalty i tuty, a i< h miąższość dochodzi nawet do (>()()() m. Miejscami warstwy skał magmowych przegrodzone s.j osadami glacjalnymi pochodzącymi z plejstocenu, kiedy to prawie cała wyspa znajdowała się pod pokrywą lodową.

Wnętrze wyspy zajmuje rozległy płaskowyż, wznoszący się na wys. 700-1000 m n.p.m., rozdęty zapadliskiem o przebiegu południkowym, wypełnionym tulem, osadami glacjalnymi oraz eolicznymi. Płaskowyż stromo opada ku wybrzeżom morskim, a tylko miejscami przechodzi w nadmorskie niziny (gł. w pd. części wyspy) (program uprawnienia budowlane na komputer). Obszary wzniesione poniżej 200 m n.p.m. zajmuj.) ok. 24% pow. wyspy, 201 -400 m n.p.m.

- 18%, 401 -(>00 m n.p.m. - 21%, a powyżej 600 m n.p.m. - 57%. Wzdłuż całego wybrzeża, do wys. 200 ni n.p.m., występuj,] terasy morskie, których powstanie jest wynikiem izostatycznego podnoszenia się lądu po ustąpieniu zlodowacenia plejstoceńskiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Linia brzegowa, o łącznej dł. ok. 6600 km, jest dobrze rozwinięta. Na pd. ma ona charakter akumulacyjny, a w zach. i pn. i wyspy występują fiordy, nawiązujące często do spękań tektonicznych (uprawnienia budowlane).

Osadnicy

Ponad płaskowyż wznoszą się stożki wulkaniczne, z których najwyższy jest (2125 m n.p.m.). Do innych znanych czynnych wulkanów stożkowych należ,): Askja 11 510 m n.p.m. ostatni wybuch w 1961), Ilekla (1491 ni n.p.m. - ostatnie wybuchy w 1947, 1970, 1980-1981 oraz 1991) oraz Kalla (1450 in n.p.m., leżący pod pokrywą lodową Myrdal- sjókull - ostatni wybuch w 1918). W sumie na Islandii znajduje się ok. 200 wulkanów z okresu. Od IX w., kiedy to na wyspie pojawili się pierwsi osadnicy, do czasów dzisiejszych odnotowano wybuchy około 50 z nich, a erupcje mają miejsce średnio co 5 lat. Jednym z najbardziej znanych wybuchów wulkanicznych w historii wyspy było powstanie w 178 5 wulkanu szczelinowego Laki (Lakagigar) (program egzamin ustny).

Wówczas to z ponad 100 szeregowo ustawionych kraterów zanotowano największy w świecie wylew lawy, który pokrył powierzchnię 566,8 km ’. Na wyspie występują także liczne wulkany tarczowe typu hawajskiego(koło Pingvelh’r). Najbardziej spektakularną erupcją w ostatnich latać li był wybuch wulkanu na wyspie Heimaey, który rozpoczął się 2 5 stycznia 197 5 i trwał aż do maja (opinie o programie). Wówczas to ewakuowano ponad 5 tys. mieszkańców wyspy, przewożąc ich na ląd stały. Innymi przejawami działalności wulkanicznej są m.in. liczne gejzery (największym z nich jest Wielki Gejzer - Slóri Geysir - w Haukadalur, który wyrzuca wody na wysokość do .50 m) oraz maary, powstałe na skutek wybuchów gazów. Około 10% pow. wyspy zajmują pokrywy lawowe, z których największą jest Odadahraun, zajmująca 4680 km (segregator aktów prawnych).

U wybrzeży islandzkich notuje się także erupcje podwodne, zwł. w rejonie półwyspu Reykjanes. Ostatnie tego typu zdarzenie miało miejsce 14 listopada 1963, kiedy po ponad dwuletniej erupcji z oceanu wynurzyły się 5 nowe wyspy wulkaniczne, o łącznej pow. 5,9 km noszące obecnie nazwę Surtsey. Na Islandii notuje się także trzęsienia ziemi, niejednokrotnie o dużej moc y. Do najtragiczniejszych w skutkach należały wstrząsy sejsmiczne zanotowane w 1784, 1896, 19 54 (częściowo zniszczona została m.in. miejscowość Dalvfk nad zatoką Eyja- fjórdur), 1976 (szkody w Kópasker, w pn.-wsch. Islandii) oraz 2000 (gł. w rejonie Rejkiawiku) (promocja 3 w 1).