Łożysko stojące na ryglu

Trudności jednak obliczenia takiej konstrukcji spowodowały, że traktuje się go jako zespół poprzecznych ram płaskich. Każdą ramę poprzeczną rozpatruje się jako układ mas skupionych. Ciężar maszyny Qm, przekazujący się przez ramę lub łożysko stojące na ryglu rozważanej ramy, wraz z ciężarem części samego rygla przyjmuje się jako siłę skupioną P, przyłożoną z reguły w środku rozpiętości rygla (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ciężary podłużnie i części ciężaru maszyny przypadające na te podłużnice wraz z pozostałą częścią ciężaru rygla i z częścią ciężarów słupów traktuje się jako siły skupione Q (równe sobie przy symetrycznym ustawieniu maszyny i symetrycznych wymiarach fundamentu), przyłożone w górnych węzłach ramy. W czasie pracy maszyny powstają w niej pionowe i poziome siły bezwładności (siły odśrodkowe) [13]. Przyjmuje się, że siły te są przyłożone w osi rygla; powodują one pionowe i poziome drgania ramy poprzecznej. Ponieważ na każdą z ram poprzecznych wchodzących w skład fundamentu mogą działać różne siły odśrodkowe, a także i sztywność każdej z tych ram jest z reguły inna niż pozostałych, powoduje to niejednakowe wychylenia w procesie drgań każdej ramy poprzecznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W ten sposób powstają drgania podłużnie fundamentu zarówno w kierunku pionowym, jak i poziomym. Drgania te (w kierunku poziomym) są schematycznie. Wynika stąd, że obraz drgań fundamentu ramowego może być dość skomplikowany i nie zawsze daje się ująć rachunkiem w sposób wystarczająco prosty dla celów projektowania. Powoduje to konieczność wprowadzenia pewnych upraszczających założeń. Aby wiedzieć jednak, jakie uproszczenia są możliwe do wprowadzenia, należy wpierw ustalić kilka najogólniejszych zasad konstruowania fundamentów ramowych (uprawnienia budowlane). Opierając się na tych zasadach można zaprojektować fundament ramowy w sposób właściwy i bardziej zgodny z rzeczywistą pracą konstrukcji (program egzamin ustny).
Płyta górna fundamentu, tj. układ podłużnie i poprzecznie, powinna być możliwie sztywna w kierunku poziomym; zachowuje się wówczas jak sztywna w kierunku poziomym tarcza na sprężystych podporach (słupach). Przy takiej konstrukcji drgania fundamentu w kierunku poziomym można łatwiej wyznaczyć.

Drgania własne

Ponadto ciężar stołu wraz z maszyną musi być co najmniej równy 12-krotnemu ciężarowi części wirujących maszyny, aby amplitudy drgań poziomych stołu nie były nadmierne. Z warunku tego wynika, że poprzecznice muszą być dostatecznie sztywne i stosunkowo gęsto rozmieszczone (opinie o programie). Nie wszystkie jednak typy maszyn pozwalają na taką konstrukcję. Ponadto podłużnice powinny być szerokie; wskazane jest, aby były one zaopatrzone w wystające na boki fundamentu wsporniki.

Drgania własne (pionowe i poziome) poszczególnych ram poprzecznych nie powinny różnić się od siebie więcej niż o ± 10%. Zachodzi wówczas prawie jednakowe odkształcanie się ram poprzecznych w czasie drgań - tym samym podlużnice fundamentu praktycznie nie pracują. Traktowanie ram poprzecznych jako płaskich daje wówczas tylko znikome odchyłki od stanu rzeczywistego.

Płyta dolna fundamentu powinna być tak sztywna, aby zapewniała całkowite utwierdzenie słupów ram; zazwyczaj grubość jej nie powinna być mniejsza niż 1,5-krotny wymiar poprzeczny najgrubszego słupa i nie mniejsza niż 2 m. W PN-67/B-03040 wymaga się ponadto, aby grubość płyty nie była mniejsza od 1/15 jej długości co - naszym zdaniem - jest zbyt mało i lepiej przyjmować 1/10 długości (segregator aktów prawnych). Tak jak w przypadku fundamentów blokowych, płyta dolna fundamentu ramowego powinna być ustawiona osiowo pod wypadkowym środkiem ciężkości maszyny i stołu fundamentu. Pożądane jest, aby ciężar płyty dolnej był co najmniej równy ciężarowi stołu wraz z maszyną.

Zasady powyższe możliwe są do spełnienia wówczas, gdy konstrukcja maszyny umożliwia zaprojektowanie odpowiednich podłużnie i poprzecznie. Konstruktorzy maszyn nie zawsze biorą pod uwagę właściwą pracę fundamentu (promocja 3 w 1).