Ludność małorolna

Ludność małorolna i najemna stanowiła duży odsetek mieszkańców Żuław Gdańskich. Z braku jednak danych liczbowych o służbie najemnej i sezonowo napływających robotnikach rolnych, ustalenie ogólnej liczby tej kategorii mieszkańców nie jest możliwe. Na przełomie XVII i XVIII w. były na Żuławach 154 gospodarstwa zagrodnicze, co stanowiło 29,2 proc. wszystkich gospodarstw. Z tego 102 (66,3 proc.) były we wsiach pańszczyźnianych i 52 (33.7 proc.) we wsiach wolnych. W tych pierwszych zdecydowanie przeważały (82,6 proc.) gospodarstwa liczące do 1 morga ziemi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gospodarstw do 10 morgów było już tylko 9,8 proc., do 20 morgów - 4,9 proc., a do 30 morgów - 2,9 proc. (3 gospodarstwa). We wsiach wolnych gospodarstw zagrodniczych do 1 morga ziemi było tylko około 1/3 (32,7 proc.), do 10 morgów - około 1/5 (19,2 proc.), do 20 morgów - 1/4 (25 proc.), do 30 zaś morgów - również około 1/4 (23,1 proc.). W przeciwieństwie do wsi pańszczyźnianych granica między gospodarstwami zagrodniczymi i pełnorolnymi była we wsiach wolnych mało wyraźna, a przejście łagodne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kredyt był w tym okresie łatwo osiągalny, gdyż jego podaż przewyższała popyt. Procent od kapitału przejawiał w okresie badanym stale tendencję malejącą od 8 1/3 proc. w początkach XVII w. do 3 proc. w początkach XVIII w. Kredytu udzielali przede wszystkim mieszczanie, jak również chłopi, czy też rady parafialne. Duża część kredytu pochodziła z rąk opiekunów dzieci małoletnich, sierot lub półsierot, którzy w ten sposób zabezpieczali pieniądze swoich podopiecznych do czasu ich pełnoletności. Łatwość uzyskiwania kredytu prowadziła do nadmiernego zadłużenia, co kończyło się nieraz utratą gospodarstwa (uprawnienia budowlane).

Więź sąsiedzka

Stosunki majątkowe. Rozwarstwienie chłopów żuławskich nie wyczerpuje szerszego problemu stosunków majątkowych. Powtórne i wielokrotne małżeństwa, jak również spadkobranie czy kupno prowadziło do gromadzenia w jednym ręku kilku niepodzielnych z mocy prawa gospodarstw. Problem ten jest trudny do uchwycenia, ponieważ powszechność przechodzenia imion z ojca na syna utrudnia dowodzenie. ile nie przeradzało się to w formowanie się większych kompleksów majątkowych, to w każdym razie przyczyniało się do powiększania gotówki inwestowanej w produkcji lub lokowanej przez chłopów na procent (program egzamin ustny).

Więź sąsiedzka, wytworzona pod wpływem specyficznych warunków geograficznych Żuław, utrwalona koniecznością wspólnych prac przy urządzeniach odwadniających, przejawiała się również w wielu sprawach codziennego życia. Przyjęcie do wspólnoty wiejskiej zależało od zgody całej wsi, a poparte być musiało przysięgą nowego sąsiada. Najdobitniej więź sąsiedzka przejawiła się w powołaniu do życia, tak przez wsie pańszczyźniane, jak również wolne, systemu samopomocy na wypadek pożarów, kiedy to wszyscy sygnatariusze umowy składali się solidarnie na odszkodowanie w pieniądzu, umożliwiające szybkie odbudowanie spalonej zagrody. Pozycja społeczna chłopów żuławskich była wysoka (opinie o programie).

W ich domostwach spotykało się tezauryzowane złote monety różnorodnych walut europejskich, srebrne i pozłacane ozdoby osobiste, srebrne, miedziane mosiężne naczynia, zastawę stołową z wygrawerowanymi znakami własnościowymi gospodarstw (segregator aktów prawnych). W strojach nie respektowano zakazów miejskich. Spotykało się zabroniony aksamit i jedwab, jak również importowane gatunki płótna bieliźnianego. Nie brak było futer damskich i męskich oraz futrzanych kobiecych nakryć głowy. Trzewiki męskie i damskie z kurdybanu, pończochy i chusteczki do nosa stanowiły dodatek odświętnego stroju (promocja 3 w 1). Wielkie małżeńskie łoża z baldachimem, szafy, stoły, fotele i krzesła wyściełane skórą, zegary wybijające godziny, mosiężne kandelabry i świeczniki stanowiły dopełnienie wystroju wnętrz.