Łuki lub sklepienia betonowane wieńcami

Łuki lub sklepienia betonowane wieńcami odkształcają się przy zwieraniu kolejnych wieńców inaczej od łuków betonowanych odcinkami; inne są też działające w nich naprężenia (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego sprawdzenie wytrzymałości łuków i sklepień betonowanych wieńcami powinno uwzględniać rzeczywiste naprężenia występujące przy ich zwieraniu w poszczególnych wieńcach.

Do tych naprężeń należy dodać naprężenia wywołane ciężarem pomostu i łączników oraz obciążeniami ruchomymi.
Aby uniknąć nieokreślonego współdziałania pierwszego wieńca z krążynami, można po zabetonowaniu tego wieńca rozeprzeć go w zworniku lub w wezgłowiach lewarami tak, aby zwolnić krążyny od jego ciężaru. Wieniec ten niósłby wówczas swój własny ciężar, a krążyny byłyby tylko jego stężeniem. Ciężar drugiego wieńca przechodziłby wyłącznie na pierwszy wieniec, wywołując w nim siły normalne i niewielkie momenty wobec małej jego sztywności w stosunku do sztywności krążyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Te zaś ostatnie podlegałyby momentom zginającym. Betonując wieńcami należy sprawdzać naprężenia ścinające występujące między wieńcami wzdłuż sklepienia, biorąc pod uwagę wpływ skurczu betonu. Zdolność przenoszenia sił ścinających z jednego wieńca na drugi należy zabezpieczać przez uzbrojenie lub przez prefabrykaty łączące wieńce między sobą.
Betonowanie łuków pierścieniami.

Pierścieniem przyjęto nazywać część łuku lub sklepienia oddzieloną płaszczyzną pionową równoległą do płaszczyzny osi łuku lub sklepienia (uprawnienia budowlane). Poszczególne pierścienie mogą być betonowane na krążynach przesuwnych w poprzek mostu po zwarciu sklepienia prasami hydraulicznymi i po oddzieleniu go od krążyn.
Betonowanie pierścieniami ma na celu uzyskanie oszczędności przez zmniejszenie obciążenia krążyn. Pierścieniom przyjęto dawać szerokość jak najmniejszą, lecz wystarczającą do przeniesienia parcia wiatru i do zapewnienia stateczności.

Betonowanie łuków i sklepień odcinkami, wieńcami i pierścieniami może być stosowane w różnych połączeniach. Zwykle każdy wieniec lub pierścień jest dzielony na odcinki, rzadziej natomiast występuje potrzeba jednoczesnego podziału na pierścienie, odcinki i wieńce (program egzamin ustny).

Podział sklepień na odcinki

Podział sklepień na odcinki, wieńce i pierścienie, zmierzający do zmniejszenia kubatury krążyn, ustąpił miejsca innym sposobom budowy, dającym jeszcze większe oszczędności pod warunkiem odstąpienia od ustrojów łukowych. Pierwszym z tych sposobów jest w budowie przęseł belkowych metoda nawisowa, drugim - prefabrykacja, dająca znacznie większe możliwości uniezależnienia budowy od warunków miejscowych i od rodzaju konstrukcji (opinie o programie).
Krążyny są budowane z drewna, stali i betonu.
Z materiałów drzewnych do budowy krążyn najczęściej używana jest sosna.

Stał do budowy krążyn jest używana w postaci materiału głównego na krążyny inwentarzowe, składane z elementów podobnie jak belki kratownicowe. Oprócz tego stal jest używana jako materiał pomocniczy w budowie krążyn drewnianych w postaci śrub i gwoździ oraz lin do utrzymywania i naprowadzania elementów krążyn podczas montażu (segregator aktów prawnych).
Beton w budowie krążyn jest używany w postaci zaprawy wprowadzanej w stykach złącz dla wyrównania docisków elementów drewnianych oraz do wykonania przegubów podpór lub fundamentów.
Najczęściej używanym materiałem do budowy krążyn jest drewno, gdyż jest ono materiałem najtańszym, posiadającym dużą wytrzymałość w stosunku do swojego ciężaru, odznaczającym się łatwością użytkowania, naprawy i wymiany zniszczonych części krążyn inwentarzowych. Wadą drewna jako materiału do budowy krążyn jest jego niejednorodność oraz wrażliwość na wilgoć i wysychanie.

W krążynach wykonanych z drewna sosnowego są zwykle przyjmowane następujące granice naprężeń:
- na ściskanie wzdłuż włókien 70 kG/cm2;
- na rozciąganie wzdłuż włókien 90 kG/cm2;
- na docisk w poprzek włókien oraz na rozszczepianie 18 kG/cm2 (promocja 3 w 1).

Wykorzystanie dużej wytrzymałości drewna na rozciąganie jest utrudnione przez niemożność wykonania dostatecznie pewnych połączeń; dlatego też elementy drewniane są wykorzystywane przede wszystkim jako elementy ściskane.