Mączki wapienne

Do wypełniaczy o ziarnach graniastych i kulistych zalicza się:
- mączki wapienne,
- drobny piasek,
- andezyt i bazalt mielony (kwasood- porne),
- krzemionka strącona (kwasoodporna),
- kwarcyt mielony (kwasoodporny),
- łupek mielony (program uprawnienia budowlane na komputer).

Spośród tych wypełniaczy najczęściej stosowana jest mączka wapienna. Nie odznacza się ona odpornością na działanie kwasów. Mączka wapienna jest wypełniaczem typu obojętnego, podnoszącym temperaturę mięknienia w stopniu niezbyt wysokim i stosunkowo mało podwyższającym temperaturę łamliwości. Efekt działania mączki zależy w dużym stopniu od rodzaju wapieni: najwydatniej działają mączki z wapieni bezpostaciowych, typu jurajskiego.
Najbardziej obojętnym wypełniaczem jest piasek dzięki szklistej powierzchni ziaren. Przyczepność jego do bitumu jest słaba.
Andezyt mielony stosuje się do mas kwasoodpornych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Bazalty mielone zwiększają temperaturę mięknienia mieszanek w stopniu wyższym niż wypełniacze wapienne.
Krzemionka strącona jest jednym z najskuteczniejszych i najszlachetniejszych wypełniaczy; szkieletuje ona asfalty, zmniejszając w znacznym stopniu ich spływność, a w niewielkim tylko stopniu ich elastyczność (uprawnienia budowlane).
Do wypełniaczy o ziarnach blaszkowatych należą łupki mielone oraz mikroazbest, który stanowi przejście od wypełniaczy blaszkowatych do wypełniaczy włóknistych.

Wypełniacze te silnie szkieletują masy, zwiększając temperaturę mięknienia, nie podwyższają natomiast temperatury łamliwości, a niektóre z nich nawet ją obniżają.
Do wypełniaczy włóknistych należą:
a) azbest,
b) wełna mineralna i żużlowa,
c) wełna bazaltowa.

Wypełniacze włókniste

Są to wypełniacze o silnym działaniu szkieletującym, stosowane do mas izolacyjnych nakładanych w grubszych warstwach (program egzamin ustny).
Spośród tych wypełniaczy najważniejszym jest azbest, przy czym używa się go do mieszanek azbestu V i VI gatunku, najlepiej o miękkiej strukturze.
Wypełniacze włókniste, a zwłaszcza azbest, podwyższają temperaturę mięknienia asfaltów i obniżają temperaturę ich łamliwości.
Wełna żużlowa jest wypełniaczem odznaczającym się dobrą przyczepnością do asfaltu i dużą powierzchnią właściwą (cienkie włókno). Wadą wełny żużlowej jest słaba wytrzymałość włókna. Jako wypełniacze nadają się gatunki „00“ i „0“. Gatunek „1“, który zawiera dużo ziaren kulistych, szklistych, jest jako wypełniacz materiałem drugorzędnym.

Wełna bazaltowa jest produktem nowym i mało zbadanym. Dobre jednak właściwości bazaltu i duża jego przyczepność do asfaltu pozwalają przypuszczać, że będzie ona również dobrym wypełniaczem (opinie o programie).
Ustalenie składu masy może być dokonane jedynie na drodze eksperymentalnej przez badanie mieszanek o różnej zawartości wypełniacza. Przeważnie do mas izolacyjnych stosuje się mieszanki kilku rodzajów wypełniaczy. Przebieg badań mas mineralno-bitumicznych opisano w rozdziale o masach izolacyjnych i lepikach.

Tektury i tkaniny są stosowane w przemyśle izolacyjnym jako nośniki (wkładki szkieletujące) do właściwych materiałów wodoszczelnych, którymi są zaprawy smołowe lub asfaltowe. Nie są one same przez się ani wodoszczelne, ani też odporne na wodę. W związku z tym muszą posiadać pewne odrębne właściwości mechaniczne i fizyczne, od których zależy ich jakość i możliwość stosowania (segregator aktów prawnych).
Ponieważ w zakres niniejszej pracy nie wchodzi technologia produkcji papy i tkanin bitumicznych, będą tu omawiane tylko te cechy, które są konieczne dla oceny tych materiałów jako materiału izolacyjnego.

Do wyrobu pap smołowych stosowana jest tzw. tektura surowa, do pap asfaltowych wyższych gatunków używa się tektury filcowej.
Surowcami do wyrobu obu tych gatunków tektur są: makulatura, szmaty bawełniane i wełniane, lniane itp., celuloza drzewna nie bielona, odpadki przemysłu włókienniczego (kurz wełniany) oraz odpadki przemysłu celulozowego (promocja 3 w 1).

Miazga drzewna, słoma i włókno torfowe, jako dodatki mało wartościowe, obniżające jakość papy zabronione są przez normy.
Tektury produkowane są w pasmach szerokich 1 m i długości kilkuset metrów.