Magma

Magma może przemieszczać się w skorupie ziemskiej i zastygać na różnej głębokości. Niekiedy przez kratery wulkanów może wydostawać się na powierzchnię ziemi, gdzie wskutek spadku ciśnienia i temperatury szybko krzepnie. Wypływająca na powierzchnię ziemi magma nosi nazwę lawy, a skały, powstałe wskutek jej skrzepnięcia nazywają się skalami wylewnymi lub wulkanicznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).
Szybko zastygła lawa wulkaniczna tworzy szklistą masę skalną, zwaną obsydianem. Przy powolniejszym stygnięciu powstają skały, w których już okiem nieuzbrojonym można stwierdzić obecność różnych wykrystalizowanych minerałów.

Są to takie skały, jak bazalty, np. licznie występujące na Dolnym Śląski w okolicach Złotoryi i Lubania oraz na Opolszczyźnie na Górze Św. Anny, andezyty występujące w Pieninach, porfiry znanych z okolic Krzeszowic na zachód od Krakowa i in.
W skałach wylewnych znajdują się nieraz bardzo drobne kryształy szafirów, np. w bazaltach występujących nad Renem lub w Australii. W Ameryce Północnej w Montanie z andezytu otrzymuje się szafiry o wartości handlowej. Niektóre opale i agaty po wstały z roztworów krzemionkowych, które wydostały się wraz z lawą na powierzchnię ziemi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Forma minerałów wydzielających się z magmy zależy od wapna i lotnych składników wydobywających się z magmy, noszą nazwę metamorfozy kontaktowej.

W ten sposób powstały rubiny w Birmie. Występują one w marmurach dolomitycznych, utworzonych z wapieni dolomitycznych pod działaniem magmy granitowej. Podobne jest pochodzenie rubinów i szafirów w Syjamie, jak również szmaragdów w Kolumbii. Występują one w szczelinach żył kalcytowych przecinających czarne łupki wapniste.
Powstanie typowych skał magmowych nie kończy procesu krystalizacji magmy.

Lokalne wzbogacenie skały

Po wykrystalizowaniu bowiem głównych minerałów skałotwórczych zwykle jeszcze pozostają pewne ciekłe i gazowe resztki magmy, w których gromadzą się rozmaite rzadsze pierwiastki. Z resztek tych mogą powstać różne złoża mineralne w trakcie procesów pomagmowych, w których wyróżnia się zwykle 3 etapy (uprawnienia budowlane). Etap pegmatytowy związany jest z krystalizacją w temperaturze powyżej 575°C resztek magmy krzemianowej silnie wzbogaconej w pary i gazy.

Charakterystyczną cechą tego etapu jest wydzielenie się pospolitych minerałów skałotwórczych, np. skaleni, kwarcu, muskowitu, w postaci bardzo dużych kryształów a oprócz nich powstanie rozmaitych minerałów rzadszych (program egzamin ustny).
Etap pneumatolityczny wiąże się z działaniem przegrzanych par o temperaturze 400-600°C, uboższych w składniki krzemianowe. Dzięki dużej prężności, pary te uchodzą w górne partii zbiornika magmowego, gdzie wydzielają się z nich minerały, np. halogenki różnych rzadkich pierwiastków.
Etap hydrotermalny pozostaje w ścisłym związku z krążeniem gorących roztworów, wnikających w skały otaczając zbiornik magmowy i wędrujących nieraz daleko od pierwotnej źródła. W miarę wędrówki i stopniowego ochładzania Się roztworów hydrotermalnych aż do zupełnie niskich temperatur następuje wydzielanie się ich składników.
W etapach pegmatytowym i pneumatolitycznym powstają skały żyłowe, zwane pegmatytami (opinie o programie).

Składają się one z grubokrystalicznych skaleni i kwarcu, obok których częstymi składnikami ubocznymi są takie kamienie szlachetne, jak turmaliny, chryzoberyle i topazy. Minerały pegmatytowe niejednokrotnie zawierają pierwiastki występujące w magmie w stanie gazowym np. bor w turmalinach i fluor w topazach (segregator aktów prawnych).
W etapie hydrotermalnym powstają liczne żyły i złoża mineralne, w których częstymi minerałami są baryt, fluoryt w odmianach zaliczanych do kamieni szlachetnych.
Lokalne wzbogacenie skały w pewne minerały mogące tworzyć złoże mineralne nosi nazwę mineralizacji

Zjawisko to może obserwować zarówno w obrębie skał magmowych, jak i w skałach je otaczających. Składają się one głównie z najodporniejszych na wietrzenie minerałów i okruchów skał pierwotnych, znaczna bowiem część minerałów pierwotnych ulega zniszczeniu mechanicznemu i przeobrażeniom chemicznym. Pozostają tylko najodporniejsze z nich, jak kwarc, którego zawartość w żwirach i piaskach przekracza nieraz 90% (promocja 3 w 1).