Marka cementu

Cementy portlandzkie można podzielić na zwykłe, szybkotwardniejące, super oraz białe. Rodzaj cementu określa marka oraz odmienne właściwości, które mają cementy zależnie od składu mineralogicznego, dodatków i stopnia rozdrobnienia. Marka cementu jest obecnie pojęciem umownym, w związku ze zmianą sposobu oznaczania wytrzymałości cementu. Przed tą zmianą liczba wyrażająca markę cementu była równoznaczna z wytrzymałością na ściskanie normalnej zaprawy po 28 dniach dojrzewania. Obecnie można przyjąć, że cement jest danej marki i rodzaju, jeśli spełnia wymagane cechy fizyczne, chemiczne i wytrzymałościowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Normalna zaprawa ze zwykłych cementów portlandzkich po 3 dniach twardnienia uzyskuje ok. 40% wytrzymałości na ściskanie w stosunku do wytrzymałości po 28 dniach. Cementy szybkotwardniejące po 3 dniach uzyskują do 70% wytrzymałości po 28 dniach twardnienia. Ponieważ są one wyższej marki, a zatem po 3-S-7 dniach twardnienia otrzymuje się wytrzymałość równorzędną jak dla normalnego cementu portlandzkiego 350 po 28 dniach. Najistotniejszą cechą cementów szybkotwardniejących jest wysoka wytrzymałość betonów w pierwszych dniach dojrzewania. Jednocześnie charakteryzują się one wysokim ciepłem hydratacji, do 420 J/g (100 cal/g) po 3 dniach i znacznie większym skurczem niż cementy portlandzkie niższych marek (do 50% większy skurcz) [10] (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement biały charakteryzuje się białą barwą, którą uzyskuje się przez ograniczenie zawartości żelazoglinianiu trójwapniowego (C₄AF) i odpowiedni sposób produkcji. Rozróżnia się trzy stopnie białości tego cementu. Najbardziej biały jest cement odmiany I (białość nie mniejsza niż 80%), odmiana II ma białość 75%, a III - 68% (uprawnienia budowlane).

Agresja siarczanowa

Cement ten produkuje się z zasadowego, granulowanego żużla wielkopiecowego, zmieszanego z klinkierem cementu portlandzkiego i dodatkiem gipsu. Mieszanina tych składników w odpowiedniej proporcji zostaje zmielona do stopnia miałkości podobnego jak dla cementów portlandzkich. Zależnie od wymaganej marki cementu i jakości granulowanego żużla wielkopiecowego jego zawartość w cemencie hutniczym wynosi 30-^80%. Skład tego żużla jest bardzo zbliżony do składu klinkieru cementowego (program egzamin ustny).

Cement hutniczy jest spoiwem hydraulicznym i ma podobne właściwości jak cement portlandzki, choć wykazuje znacznie wolniejszy przyrost wytrzymałości. Cement ten jest niskokaloryczny, a ilość wydzielanego ciepła wynosi ok. 60% ilości ciepła wydzielanego w czasie hydratacji cementu portlandzkiego. Ta właściwość jest korzystna przy betonowaniu budowli masywnych, lecz niekorzystna przy betonowaniu w okresie zimowym. Ze względu na mniejszą zawartość związków wapnia cement ten jest nieco odporniejszy na umiarkowane działanie agresywnych środowisk, np. agresywnej wody gruntowej, szczególnie o agresji siarczanowej (opinie o programie).

Zasadnicza różnica między tym cementem a portlandzkim i hutniczym polega na mniejszej zawartości związków wapnia i zupełnym braku wolnego wapna i glinianu trójwapniowego po hydratacji cementu. Podstawowe różnice w składzie tego cementu wynikają z surowców zastosowanych do produkcji. Cement ten wykonuje się z wapienia i boksytu (tj. skały osadowej o dużej zawartości tlenku glinu) lub żużla piecowego wysokoglinowego (segregator aktów prawnych).

Cement glinowy wydziela znaczne ilości ciepła w czasie hydratacji, a temperatura wiążącego tworzywa równa 40°C powoduje obniżenie końcowej wytrzymałości. Jest to cement szybkotwardniejący o marce ponad 500 i na ogół przyjmuje się, że osiąga pełną wytrzymałość po 3 dniach twardnienia. W związku z brakiem wolnego wapnia i glinianu trójwapniowego betony wykonane z cementu glinowego są bardzo odporne na agresywne środowiska i kwaśne), szczególnie na działanie wody morskiej (promocja 3 w 1).