Masa betonu komórkowego

Wykonany zarób wylewa się do przygotowanych form. Przód napełnieniem forma powinna być uszczelniona gipsem lub innym środkiem podobnych własnościach oraz wysmarowana substancją zabezpieczającą przed przywieraniem masy do formy (np. zużytym olejem osiowym lub wrzecionowym) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wiązanie masy betonu komórkowego BA może przebiegać zarówno w pomieszczeniach zamkniętych, jak i na wolnej przestrzeni.
Masa betonu komórkowego BA podczas wiązania powinna być jednak chroniona przed wstrząsami, deszczem, wiatrem i bezpośrednimi promieniami słońca.

Istotnym warunkiem decydującym o szybkości wyrastania masy przebiegu procesu jej wiązania jest temperatura otoczenia, która powinna wynosić 15-35°C. Początek wiązania masy następuje po okresie ok. 30-h40 min. W okresie tym powinno nastąpić i zakończyć się całkowicie wyrastanie masy. Koniec wiązania masy - po upływie ok. 1,5-1-2,0 godzin (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Masę betonu komórkowego BA (podobnie jak w przypadku betonu komórkowego autoklawizowanego) należy kroić po jej związaniu. Krojenie masy następuje po upływie 1,5-4,0 godz od chwili wykonania odlewu.

Masę można kroić na elementy dowolnej wielkości. Przyjmuje się, że objętość jednorazowego zarobu nie może przekraczać ze względów technicznych (wskutek ograniczonej pojemności mieszarki i trudności uzyskania jednorodności masy) 4,0-f-4,5 m:\ Jako górną granicę objętości formy określa się objętość 2,0-2,25 nr’5.
Do krojenia betonu komórkowego BA można stosować wszystkie typy krajalnic opracowanych dla innych technologii betonów komórkowych.
Po ok. 24 godz od chwili wykonania odlewu można beton komórkowy BA rozformowywać. Rozformowane elementy są już na tyle stwardniałe, że mogą być przetransportowane na skład w celu dalszego twardnienia (uprawnienia budowlane).
Twardnienie wyrobów jest następną fazą dojrzewania.

Ze względu na prawidłowość dojrzewania najbardziej wskazane jest przechowywanie świeżych wyrobów w temperaturze ok. 20°C. Jako najniższą, dopuszczalną temperaturę dojrzewania przyjmuje się +15°C, przy czym jednak dojrzewanie w tej temperaturze trwa prawie dwukrotnie dłużej niż przy +20°C.
Wyroby w okresie twardnienia należy pielęgnować przez polewanie wodą lub przykrywanie mokrymi tkaninami (program egzamin ustny).

Metoda Kombet

Dzięki stosowaniu obróbki większych, niezbrojonych bloków przy odpowiednim ich scalaniu i wzmacnianiu stalą, można otrzymać duży element. Wielkość takiego elementu można doprowadzić do wymiarów wielkiej płyty ściennej lub stropowej. Można również taki element poddać sprężeniu wstępnemu przez skręcanie go na śruby lub uchwyty, podobnie jak ma to miejsce w struno- czy kablobetonach (opinie o programie).
Eksperyment taki został przeprowadzony na początku 1963 roku w ZBiDPS na Żeraniu i stał się podstawą do opracowania koncepcyjnego metody łączenia drobnowymiarowych elementów w wielkie płyty, zwanej metodą ,,Kombet”.
Metoda Kombet pozwala na produkcję ,,na skład” niezbrojonych niedużych elementów autoklawizowanych bez zbrojenia, z których można (wg życzeń projektanta) sklejać i skręcać wielkie płyty gazobetonowe (segregator aktów prawnych).

Płyty o wymiarach 486 x 147 x 24 cm skleja się z elementów o wymiarach 147 x 60 x 24 cm za pomocą kleju epoksydowego lub lateksowo-cementowego. Elementy składowe płyty wykonuje się z betonu komórkowego BLB odmiany 07.
Płyta musi być zazbrojona podłużnie dołem i górą prętami ze stali okrągłej 0 10 mm. Pręty układa się w specjalnych rowkach wyżłobionych w blokach gazobetonowych, następnie naciąga się je przez mocne dokręcenie umieszczonych na końcach prętów nakrętek do blach oporowych, przy czym zalewa się rowki z prętami klejem syntetycznym.
Płytę taką po związaniu kleju poddano badaniu na obciążenie doraźne w celu określenia wielkości obciążeń rysujących i niszczących oraz ugięć płyty. Badania wykazały, że wartość obciążeń i ugięć kształtuje się podobnie jak przy płytach monolitycznych (promocja 3 w 1).

Dalsze badania w kierunku usprawnienia metody Kombet będą zmierzały do zmniejszenia zużycia stali na 1 m2 płyty oraz zastosowania stali o mniejszym współczynniku wydłużalności.